Granie w strategie na konsoli? Jak nabardziej... jeszcze jak!

W ostatnim czasie zauważyłem, że coraz częściej ciągnie mnie do grania w przeróżne strategie. Bez względu na to czy są to przeróżne wariacje na punkcie strategii turowych czy tych odbywających się w czasie rzeczywistym. Dlatego gdy tylko pojawia się okazja, to staram się o tych grach na łamach gramu pisać – niejednokrotnie mówiłem bowiem, że gatunek jako taki powinien być pod szczególną ochroną, aby w ostatecznym rozrachunku nie wymrzeć. Tak, ciągłe ogrywanie podobnych motywów w podobnych settingach z czasem może nużyć, ale koniec konców fani strategii takie klimaty lubią, a w ostatnim czasie łapią każdy możliwy promyk nadziei jak chociażby w przypadku Tempest Rising.

Tym razem jednak postanowiłem się rzucić trochę na głęboką wodę, a dla wielu popełnić herezję grając w nie… na konsoli. Okazuje się bowiem, że wbrew wszelkim pozorom w takie RTSy grać można, jeśli zrobi się to dobrze. A takim przykładem mogą być Age of Mythology: Retold i Age of Empires II: Definitive Edition.

Zanim jednak ruszycie po widły… nie, to nie jest pierwszy raz, gdy w RTSy można było grać na padzie

Nie, granie na konsoli w RTSy nie jest czymś nowym dla gamingu. Powiem więcej – w przeszłości prób przełożenia tego typu gier na telewizyjne maszynki do grania było kilka i wcale nie jest mowa tutaj o turówkach. Tych tak naprawdę było aż za wiele począwszy od Final Fantasy Tactics po wszelkie inne pochodne. Jednak zawsze w głowie miałem pierwsze próby ogrywania Command and Conquer na PSX i… to było dość ciekawe doświadczenie.

Głównie dlatego, że jednak wtedy koncept poruszania kursorem po mapie, wydawania komend oraz budowania w dość sprawnym tempie był abstrakcyjny za pomocą pada. Ani to było jakoś specjalnie precyzyjne przez niedoskonałość ówczesnych urządzeń (zresztą – granie w FPSy na PSX również było niezłą przygodą), a i wtedy powoli pierwsze pecety dawały coraz więcej możliwości fanom strategii dzięki chociażby pierwszym odsłonom WarCrafta. Te zresztą również na PlayStation się pojawiły i jeśli tak sobie przejrzeć wszystko to, co miało miejsce przez kilka generacji, to właściwie po erze PSXa temat RTSów na konsolach tak jakby zamarł.

Jaki mógłby być tego powód? Wcześniej wspomniana wygoda użytkowania zdecydowanie mogła na to wpłynąć najbardziej, ponieważ turowych strategii oraz gier RPG powstawało wiele. Z drugiej strony tworzenie specjalnej wersji dla niewielkiej garstki graczy to dodatkowy koszt, na który wydawcy również sobie zbytnio raczej by nie chcieli – pecety zawsze dominowały ten gatunek i trudno temu zaprzeczać. Dlatego też w erze PlayStation 2 tych gier strategicznych czasu rzeczywistego było bardzo niewiele. Jedynym takim tytułem, który mógł w jakimś stopniu przebić się do mainstreamu to Army Men: RTS z 2002 roku. Reszta z tej garstki przepadła, bo zakładam, że o takim tytule jak chociażbym GrimGrimoire mogliście nie słyszeć (ja również nie słyszałem… a podobno nawet pojawiła się reedycja tej gry).

Z kolei kolejna generacja konsolowa była małym „dzikim zachodem” biorąc pod uwagę to, iż tych prób tworzenia konsolowych portów RTSów trochę powstało. Był przecież Command & Conquer 3: Tiberium Wars oraz Command & Conquer: Red Alert 3, pojawił się również konsolowy Supreme Commander czy World in Conflict. Duże nadzieje wprowadzały również kontrolery ruchowe, ponieważ jakieś niemałe nagrzanie chociażby premierą gry RUSE występowało, a i Tom Clancy’s EndWar dawał nadzieję na coś zupełnie nowego w świecie strategii dzięki możliwości wydawania komend głosowych oddziałom na polu bitwy, co na swój sposób wyprzedzało epokę biorąc pod uwagę to, iż tego typu działanie dźwiękami mówionymi do mikrofonu wykorzystano z powodzeniem w Binary Domain czy też grach z serii F1 od Codemasters (z kultowym „shut up Jeff!” w roli głównej).

I ponownie nastąpiło w tej kwestii duże wyciszenie, ale tym razem spowodowane bardziej faktem, iż strategie czasu rzeczywistego jako takiego same w sobie dość mocno podupadły na zainteresowaniu ze strony graczy. Co prawda próby tworzenia nowych tytułów się pojawiały, wskrzeszania dobrze znanych marek również, ale koniec końców nadal można mówić tutaj o coraz głębszej niszy w świecie gier. Do tego stopnia, że jeśli spojrzymy sobie na listę gier strategicznych tworzonych przez te wszystkie lata, to ostatnie dwie generacje to właściwie totalne spowolnienie w gatunku.

Wtedy jednak pojawił się inny, ciekawy pomysł na usprawnienie rozgrywki w strategiach dzięki aktywnej pauzie. Wykorzystał go chociażby Relic tworząc Company of Heroes 3, ale tutaj twórcy prawdopodobnie prędzej niż później zauważyli, iż wspieranie tego portu jest zwyczajnie bez większej przyszłości, jeśli większa baza graczy jest na PC (chociaż i tak nie była duża – około 37 tysięcy graczy w szczycie to wynik daleki od sukcesu). Będąc jednak niedaleko stylu rozgrywki, to również podobne rozwiązania miał Iron Harvest na konsolach, ale tutaj możemy mówić o jeszcze mniejszej grupie graczy, którzy mogli się na taką wersję się połasić… i braku pauzy, która zdecydowanie ułatwiłaby zabawę w dość mocno zabawę. Zwłaszcza, że momentami poprzeczka była zawieszona dość wysoko nawet na normalnym poziomie trudności pod względem zarządzania armią.