Recenzja Diablo IV - w Sanktuarium dziś nie zaśnie nikt...

Stosunkowo niedawno Diablo III obchodziło swoje jedenaste urodziny i jakoś zawsze miałem wrażenie, że mimo wielu lat oczekiwania na premierę nigdy „trójka” do tego kultowego statusu, jaką wykazywały się poprzednie odsłony serii nigdy nie dorosła. I niekoniecznie przez fakt, że pod względem graficznym daleka była od zimnego i surowego, gotyckiego klimatu znanego z jedynki i dwójki. To nadal była świetnie skrojona pod wieloma względami gra hack & slash, ale gdzieś ten duch serii Diablo zaginął. Wtedy zainteresowanie było zdecydowanie większe niż dziś, bo jednak stworzyć sequel gry, która dla wielu graczy była ideałem w gatunku jest niezwykle trudno. Zwłaszcza, że w międzyczasie powstało kilka naprawdę mocnych kandydatów, którzy w bezpośrednim starciu z Diablo II wcale nie byli na przegranej pozycji.

W przypadku Diablo IV mam wrażenie, że oczekiwania są zdecydowanie mniejsze. Być może nawet hype wśród graczy nie ten sam, który był wiele lat temu. Głównie dlatego, że przez ostatnie lata sam Blizzard mocno się zmienił, a legendarne wcześniej marki również wpadły do pewnego limbo. Nie dziwi więc fakt, że wielu fanów starego, dobrego Blizza (do których sam należę) podchodzi do Diablo IV z dużymi pokładami rezerwy.

Przez ostatnich kilkanaście dni miałem przyjemność ogrywać Diablo IV przedpremierowo i trudno było utrzymać język za zębami. Głównie dlatego, że najchętniej chciałoby się wszystkim mówić dookoła jedno – nie lękajcie się, ponieważ Diaboł powraca i to w naprawdę świetnej formie przypominającej tą, która była znakiem jakości Blizzarda w dawnych czasach z elementami nowoczesności. Najlepszym podsumowaniem jednak może być fakt, iż mimo skasowania postaci, którymi graliśmy przez te wszystkie dni nie mogę doczekać się premiery i powrotu do grindu od zera i to na spokojnie. Wszystko po to, aby ten świat chłonąć tak długo, jak tylko mogę.