Metal Gear Solid Delta: Snake Eater - recenzja gry, która zasługiwała na więcej

Przyznam szczerze, że długo zastanawiałem się jak podchodzić do recenzji Metal Gear Solid Delta: Snake Eater.

Głównie dlatego, że jeszcze nie tak dawno temu miałem okazję pograć w pierwszą część Master Collection i możliwość ponownego ogrania trzeciej części MGSa (a tak właściwie pierwszej przygody Big Bossa) była ciekawym doświadczeniem. Z jednej strony dlatego, że powroty do niektórych gier po wielu latach mogą być bolesne z różnych powodów, a z drugiej… samo Master Collection nie wypadło wcale tak kolorowo, jak mogłoby wypaść.

Niemniej jednak Konami mniej więcej w tym samym czasie zapowiedziało również Snake Eater Delta, które z jednej strony z definicji jest remakiem, a z drugiej idąc tak krok po kroku jawi się jako tak naprawdę remaster z kilkoma usprawnieniami. Nie bez powodu rozbieram temat na czynniki, ponieważ w ostatnim czasie tych dobrych i przebudowanych od podstaw gier pojawiło się sporo – Resident Evil 4 Remake oraz Dead Space Remake są tego koronnymi przykładami.

Jak na ich tle wypada Metal Gear Solid Delta: Snake Eater? Powiem tak – pewna magia oryginału nadal tu jest, odświeżenie graficzne wygląda przyzwoicie, ale po tak świetnych „przebudowach” w ostatnich latach od Konami wymagałem chyba czegoś więcej.

Nagi Wąż i Wielka Szefowa – klasyka gatunku od Hideo Kojimy

To, co warto zaznaczyć na wstępie to to, że Konami w żaden sposób nie próbowało zatuszować faktu prac nad Snake Eaterem ze strony Hideo Kojimy. Co prawda nie jest to już „A Hideo Kojima Game”, bo i jak miałoby być – remake stworzony został bez jego udziału, a na wielu frontach zaznaczono, iż Delta została wiernie zrekonstruowana, aby oddawała to, co było w pierwowzorze i za to Japończykom należy się pewien kudos.

Z drugiej strony jednak cały czas miałem wrażenie, że ten fortel ze strony Konami również służył za pewnego rodzaju wytrych, ponieważ w bezpośrednim porównaniu Snake Eater oraz Snake Eater Delta zasadniczo aż tak mocno się nie różnią pod względem historii, sekwencji oraz kolejności wykonywania kolejnych misji. Wręcz można byłoby powiedzieć, że twórcy zwyczajnie przenosili żmudnie jeden do jednego wszystko na Unreal Engine 5, a zaznaczenie „to Kojima robił” mogłoby posłużyć jako „co złego to nie my”.

I właśnie dlatego od strony historii oraz rozgrywki w rozumieniu tego, jak układa się to wszystko godzinowo krok po kroku tych zmian jest tutaj nie wiele. Nie spodziewajcie się przebudowanych sekwencji tak jak to było w innych, ostatnich remake’ach, ponieważ jest tego tutaj tyle, ile kot napłakał. Czy to dobrze? Wszystko zależy od podejścia. Jeśli szukaliście wiernie odtworzonego Snake Eatera, to prawdopodobnie nie będzie to wielkim problemem. Jeśli szukaliście nutki czegoś świeżego, może usprawnionego lub rozszerzonego względem oryginalnej „trójki”, to możecie się tutaj mocno rozczarować.

Co innego natomiast w kontekście drobnych elementów, które pojawiają się tu i ówdzie w Snake Eater Delta, ponieważ tych elementów jest trochę. Zaczynając od nowoczesnego systemu strzelania rodem z Metal Gear Solid V: Phantom Pain, które zdecydowanie usprawnia rozgrywkę w Snake Eater Delta na tyle, że sam byłem zaskoczony jak sprawnie przebiłem się przez grę na poziomie normalnym. Co prawda jest również możliwość wykorzystania ustawień Legacy, ale od tego chyba wolę mieć tego starszego Snake Eatera.

To co jednak najciekawsze w przypadku Snake Eater Delta to fakt, że pewne elementy rozgrywki nadal pozostały tak samo… odtworzone, co w przypadku oryginału, a to dla niektórych może być zbyt małą zachętą do tego, aby po remake Snake Eatera sięgnąć. Głównie dlatego, że jednak w wielu przypadkach liczymy na to, iż pewne głupotki takie jak chociażby przerwanie CQC przez przeciwnika i tak sprawia, atakowany przez nas żołnierz pada obezwładniony… albo mimo pewnych usprawnień w temacie poruszania się na ziemi nadal nie ma mowy o automatycznym wstawaniu po tym, gdy ktoś nam sprzeda kuksańca i upadniemy. Brakuje również czegoś, co można byłoby nazwać autoloot tak, jak to było to w późniejszych MGSach np. Peace Walkerze. Koniec końców tych różnych starodawnych elementów z poprzedniej wersji Snake Eatera przeniosło się zaskakująco dużo.

Z drugiej strony zarządzanie kamuflażem czy szybkie łączenie się z bazą bez konieczności przeskakiwania przez menusy jest całkiem dobrym usprawnieniem, gdy chciałoby się sprawnie przełączać w trakcie akcji. Tak samo jak szybkie przeskakiwanie do menu leczenia czy też zdobytego jedzenia. Pod tym względem to się niesamowicie dobrze sprawdza i stworzenie tego na dzisiejsze czasy jest jak najbardziej odpowiednim ruchem.

Koniec końców sam fakt tego nowoczesnego systemu strzelania sprawia, że sam Snake Eater Delta jest zdecydowanie łatwiejszy do pokonania niż ze starym lata temu. Mógłbym nawet powiedzieć, ze zasadniczo dla mnie to był głównie speedrun, choć dałoby się go ukończyć jeszcze szybciej. Sam jestem natomiast ciekawy ile zajmie przejście Delty komuś, kto nigdy jeszcze w MGSa nie grał.

Jeśli jest tutaj na pokładzie taka osoba – dajcie znać ile czasu było wam potrzebne do przejścia gry.

Optymalizacyjny potworek, choć inni podobno mają gorzej…

Grając na PlayStation 5 muszę przyznać – nie było aż tak tragicznie, jak większość to opisywała… ale z drugiej strony również pogłoski o tym, że optymalizacyjnie Metal Gear Solid Delta: Snake Eater wypada bardzo nierówno są prawdziwe. Przynajmniej na dzień dzisiejszy przed ewentualnymi poprawkami ze strony Konami.