Flaga powiewa, zwycięzca startuje z pole position, w powietrzu czuć swąd palonych opon. W Turbo wcielamy się w kierowców Formuły 1, którzy mają wyścig do wygrania.
Turbo to dynamiczna gra planszowa dla miłośników wyścigów, w której liczy się spryt, strategia i odrobina szczęścia. No dobra, szczęścia akurat trzeba całkiem sporo. Każdy z graczy wciela się w kierowcę rajdowego, który próbuje jak najszybciej pokonać trasę, nie wypaść z zakrętu i dojechać na metę w jednym kawałku. Dla miłośników Formuły 1 – doskonała pozycja.
Całość ma w miarę lekki, może nawet odrobinę imprezowy charakter. Ale nie jest to typowe „party game”. Raczej wymaga trochę pomyślenia i skupienia się na grze. Niemniej, Turbo sprawdza się zarówno w gronie dorosłych, jak i młodszych graczy. Zasady są proste, więc już po kilkunastu minutach można ruszać do pierwszego wyścigu.
Świetnym punktem jest też oprawa graficzna. Od planszy, przez karty i planszetki gracza, wszystko wygląda tutaj ślicznie. Estetyka nawiązuje do złotych czasów Formuły 1, Niki Lauda, Ferrari, Nurburgring, czujecie klimat. Na planszetce możemy nawet zmieniać biegi. To gra na którą naprawdę przyjemnie się patrzy, ja zakochałem się niemal natychmiast.
Tura polega na zagrywaniu kart prędkości, które określają, o ile pól gracz przesunie się do przodu. Wiemy, ile danych kart mamy w talii, wiemy, ile ich dociągniemy i wiemy, ile będziemy musieli obowiązkowo zagrać. Za ten ostatni parametr odpowiadają biegi, które możemy modyfikować od jednego do czterech, ale jeden stopień na rundę. Kluczem jest jednak zarządzanie tempem – im szybciej jedziemy, tym trudniej kontrolować auto na zakrętach, a zbyt ryzykowny manewr może skończyć się obrotem lub utratą pozycji. Chcemy zachować same mocne karty na proste, ale mieć w zapasie kilka słabych na najostrzejsze zakręty.
Do tego dochodzą karty specjalne, które pozwalają nam lepiej przyspieszać, utrzymywać się na zakrętach czy w inne sposoby manipulować naszą pozycją. Często trzeba decydować, czy lepiej zaryzykować odważne przyspieszenie, czy zwolnić i przygotować się na kolejny manewr. Turbo to zarządzanie ryzykiem najlepiej tego formie. Tak naprawdę, to czysty hazard i gra w której wygra osoba, która nie bała się mocno zaryzykować, kiedy było to konieczne. Albo ta druga, kiedy ryzykant wypadł z toru, bo przeryzykował.
Do tego dochodzi pozycja między graczami – znalezienie się na końcu tury za innym bolidem oznacza awans o kilka pól – jesteśmy w jego tunelu aerodynamicznym. Ale tor jest wąski i nie przebijemy się przez zablokowane pola, więc nie zawsze skorzystamy z tej strategii. Gra nagradza zarówno taktyczne myślenie, jak i umiejętność reagowania na zmieniającą się sytuację na torze. O ile strategia jest w miarę prosta, to konsekwentne się jej trzymanie może być trochę skomplikowane. Przeszkadzają nam w tym też karty obciążenia, które zdobywamy między innymi za wypadanie z torów. Zmuszają nas do zagrywania losowych kart, wprowadzając dodatkową niepewność.
Najlepszą formą rozgrywki w Turbo jest Grand Prix, czyli zestaw trzech lub pięciu wyścigów na różnych planszach. Dopiero potem podliczamy punkty i mamy zwycięzcę całego sezonu. Dzięki temu, każdy miał jednak po drodze kilka małych porażek i małych zwycięstw. To całkiem miła mechanika, która sprawia, że Turbo, pomimo braku mocniejszych interakcji, to całkiem socjalna gra. W dodatku, możemy grać w 6 osób jednocześnie. A z dodatkiem nawet w 8 osób. Na tury nie czeka się długo, gra jest dynamiczna a jeden wyścig zajmuje około 30 minut. Każda mapa jest trochę inna i wymaga trochę innej strategii. Ciężko się tutaj znudzić. A dodatkowo możemy sięgnąć po utrudnienia i urozmaicenia – moduł pogody, moduł z dziennikarzami czy właśnie Grand Prix.
Nie jest to jednak gra bez wad. To typowy lżejszy tytuł, gdzie wygra ktoś kto po prostu miał więcej szczęścia. Nawet najlepsza strategia nas nie uratuje, jeśli nie dociągniemy właściwych kart. Cudów nie ma, prostota rozgrywki zawsze realizowana jest pewnym kosztem. Dodatkowo, problemem może być odrobina proceduralności zasad i sporo mikroreguł o których musimy pamiętać co turę. To mocny kontrast do imprezowego nastroju, który potrafi popsuć trochę zabawę.
Turbo to dobra planszówka, żeby wkręcić swoich znajomych w odrobinę poważniejsze tytuły. Nie jest to absolutnie tytuł idealny na każdą okazję i może trochę frustrować. Doświadczonych graczy odstraszy nieco losowością, a początkujących mikrozasadami i koniecznością uczenia się podobnych do siebie reguł.
Wszystkich tych graczy Turbo oczaruje jednak przyjemną rozgrywką i naprawdę świetnym wykonaniem. Jak dla mnie, to tytuł na pewno godny polecenia. Nie jest to gra roku czy nawet gra miesiąca, ale solidna pozycja, którą fajnie mieć na półce.
