Bravely Default: Flying Fairy na Switch 2 jest nie tylko remasterem nieco już zapomnianej gry (a dla wielu zupełnie nieznanej), ale także swoistym hołdem dla klasyków gatunku jRPG.
Jeżeli jakieś 10 lat temu byliście posiadaczami Nintendo 3DS i lubujecie się w japońskich erpegach, to zapewne tytuł Bravely Default nie jest wam obcy. Gra będąca niedoszłym sequelem Final Fantasy: The 4 Heroes of Light z Nintendo DS okazała się ciekawa i oryginalna, a zarazem mocno osadzona w klasyce gatunku, że zebrała bardzo pozytywne oceny (średnia 85 procent na Metacritic) i wkrótce doczekała kontynuacji. Wraz z premierą Nintendo Switch 2 pojawiła się zremasterowana wersja “jedynki”.
Bravely Default: Flying Fairy przenosi gracza do krainy Luxendarc pogrążonej w chaosie przez tajemniczą wielką otchłań. Tiz Arrior, jedyny ocalały z kataklizmu, który dosłownie pochłonął jego wioskę, spotyka na swojej drodze Agnes i wróżkę Airy. Ekipa z czasem się powiększa i razem dąży do ocalenia świata jako wojownicy światła, którzy muszą rozbudzić moc magicznych kryształów.
Fabuła Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster może i nie wydaje się przesadnie oryginalna ani zaskakująca, ale to tylko pozory. W historii kryją się bowiem bardzo ciekawe rozwiązania, sposób przedstawienia postaci, relacji też jest na zaskakująco wysokim (nawet dziś!) poziomie. Co najważniejsze, wszystko to odbywa się przy akompaniamencie wyjatkowego systemu walki i oprawy audiowizualnej.
Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster stoi na fundamencie klasycznej turówki, w której raz po raz wybieramy komendy dla swoich postaci (atak, magia, przedmiot, umiejętność) i czekamy na odpowiedź przeciwnika. Rewolucją wprowadzoną w oryginalnej wersji 13 lat temu był system Brave/Default. Polega on na strategii z wykorzystaniem modelu ofensywnego (Brave) i defensywnego (Default). W tym pierwszym wariancie możemy wybrać do czterech akcji w jednej turze – jest to potężne działanie, ale ryzykowne, bo jeśli przykładowo cztery ataki lub łańcuch zaklęć nie pokona wroga, to nasz śmiałek może zostać wyłączony z działania na kilka kolejnych tur. Z kolei postawa obronna sprawia, że wojownik przyjmuje mniejsze obrażenia, a jednocześnie zgarnia Brave Points (BP), które to punkty wydajemy na akcje Brave.
Co znamienne, system Brave/Default jest wykorzystywany także przez wrogów, więc trzeba się skupiać nie tylko na swojej strategii, ale także przewidywać działania przeciwnika w oparciu o ten dualizm. W system walki wpisuje się dość tradycyjny podział na klasy (jobs), których w sumie mamy dwa tuziny. Poza klasyką w stylu speca od białej i czarnej magii mamy chociażby walkirię czy przywoływacza, który w trakcie walki przyzywa na pomoc potężne potwory niczym bohaterowie Final Fantasy.
Krótko mówiąc, pod względem fabuły i systemu walki w nowej wersji nic się nie zmieniło. Trzynaście lat temu system Brave/Default robil robotę jako coś autentycznie nowego i ciekawego, dając początek całej serii gier. Dziś nadal wyróżnia się na tle innych rozwiązań w japońskich erpegach, a dzięki współczesnym dodatkom wprowadzonym w ramach remastera jest fajną propozycję nie tylko dla starych graczy pamiętających czasy dwuekranowej konsolki. Te dodatki to m.in. możliwość przyspieszania walk i zmiana częstotliwości występowania losowych potyczek. Wprowadzono też system automatyzacji wydawania komend (bohaterowie walczą jak na zaprogramowanym autopilocie), co jest już chyba standardem w tego typu remasterach.
Przeniesienie gry z konsoli 3DS na Switch 2 wymagało również przemodelowania interfejsu gracza, a jednocześnie umożliwiło wprowadzenie zupełnie nowych elementów. Mam tu na myśli dwie minigry (jednak jest rytmiczna, druga przypomina symulator lotu), które skutecznie wykorzystują nowy model sterowania za pomocą Joy-Conów 2 w układzie myszy. Ot, przyjemna ciekawostka. Żaden remaster nie mógłby się również obyć bez ulepszenia oprawy wizualnej. W przypadku Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster mówimy o dużym skoku jakościowym, bo zamiast obrazu 800x240 pikseli mamy przyjemne dla oka 1080p w 60 klatkach animacji na sekundę. Przy czym zdecydowanie lepiej gra się w trybie handheld, bo wyższa rozdzielczość, dokładniejsze tekstury itp. nie ukryją faktu, że mamy do czynienia z trzynastoletnią grą przeniesioną z dużo słabszej konsoli. Najważniejsze, że sam styl graficzny i urocze postacie utrzymane w konwencji chibi przetrwały próbę czasu i koneserzy japońszczyzny nie powinni kręcić nosem na sferę wizualną.
Koniec końców trzeba odpowiedzieć na pytanie, dla kogo właściwie stworzono Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster? I tu pojawiają się schody. Jest to na pewno rzecz dla fanów gatunku, czyli klasycznych, turowych jRPG-ów, ale niekoniecznie mających wcześniej styczność z Bravely Default na Nintendo 3DS. Remaster poza technicznymi usprawnieniami (szybsze walki, mniej losowych starć itp.) nie ma bowiem wiele do zaoferowania komuś, kto już zaliczył ten tytuł x lat temu. Bo umówmy się, że dwie minigry na “myszkę” nie są argumentem przemawiającym za ponownym zakupem tej samej produkcji na nową konsolę.
Jeżeli graliście w oryginał i spodziewacie się po Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster masy nowej treści, to będziecie rozczarowani. Innym miłośnikom retro szczerze polecam ten tytuł, który wciąga bez reszty na dobrych 50 godzin.
