Siedem dni z życia dilera, czyli recenzja serialu Ślepnąc od świateł

Można by rzec, że do pewnego momentu życie Kuby układa się wprost wzorcowo, o ile można mówić o jakimkolwiek wzorcu dla dilera narkotyków. Kubuś ma wszystko pod kontrolą, a przynajmniej tak mu się wydaje. Szybkie i piękne auto, fajne mieszkanie, drugie tajne lokum "do pracy", opłacone kontakty w policji, podwójną wprost tożsamość. Ale jak się z czasem okazuje, Kuba przede wszystkim ma dość swojego życia i otaczającej go rzeczywistości, z której coraz trudniej jest mu się wydostać pozostając naprawdę sobą. Bagno wciąga go coraz mocniej, gdy z więzienia wychodzi Daro - gangster o bardzo szerokich wpływach i płytkiej moralności, a dwie grupy stają do walki o wpływy. Historia przedstawiona w Ślepnąc od świateł jest raczej niezbyt skomplikowana, ale za to naszpikowana ciekawymi postaciami, dzięki czemu śledzi się ją z zainteresowaniem.

Wysoka jakość wizualna to najmocniejszy punkt serialu, który skutecznie trzyma przed ekranem nawet wtedy, gdy zawodzi jeden z pozostałych elementów. A to się niestety zdarza, ponieważ scenariusz Ślepnąc od świateł ma swoje słabsze strony - przez pierwsze odcinki akcja raczej się wlecze niż posuwa naprzód, dodatkowo nie pomagają przydługawe sceny z nie najlepszymi dialogami. To tyczy się najczęściej głównego bohatera. W Kubę wciela się ekranowy debiutant - Kamil Nożyński, raper wywodzący się ze stołecznej grupy Dixon37. To celowy wybór reżysera, niestety trafiony raptem w połowie. Kamil wypada najlepiej we wszystkich momentach, w których można go podziwiać, ale nie trzeba go słuchać. Wygląda bowiem świetnie i bardzo pasuje do roli Kuby, natomiast szybko okazuje się, że w większości scen prezentuje się identycznie - niezależnie od tego czy to pogadanka z przyjaciółką, dyskusja ze współpracownikami czy kłótnia z kontrahentem, Kamil prezentuje w nich identyczną minę i ton głosu. Oczywiście pojawiają się już głosy, że przecież "tak miało być" a także, że w książce było podobnie, ale wątpię, by intencją reżysera były ciche modlitwy oglądających, by tym razem główny bohater nie musiał się odzywać. A wiem, że nie byłem w tym uczuciu odosobniony. Dodatkowo świetnie byłoby, gdyby "milczek" Kuba sypał genialnymi tekstami, kiedy już dostanie okazję do odezwania się, ale tak nie jest. Często byłem rozczarowany poziomem jego kwestii, które były po prostu płytkie i banalne.

Równie dobrze wypada Więckiewicz. Grany przez niego Jacek jest znerwicowanym przywódcą gangu, któremu zwala się na głowę zbyt wiele spraw ze ślubem córki na samym czele. Robert wprost pluje frustracją w licznych monologach, rzucając na prawo i lewo nie tylko przekleństwami, co namacalnymi wprost emocjami. Co prawda początkowo niezbyt chętnie reaguje na zagrożenie, przyparty do ściany bierze sprawy w swoje ręce i robi się naprawdę gorąco. W serialu pojawia się także Cezary Pazura, ale jego występ mam wrażenie, że wypadł ciut gorzej od wspomnianej dwójki. Jego parodia znanego i niegdyś kontrowersyjnego dziennikarza momentami wydaje się być trochę na siłę. Oklaski należą się za to Januszowi Chabiorowi oraz Erykowi Lubosowi, oboje pokazują swój bogaty warsztat aktorski w pełnej krasie. Co ciekawe, robi to także reżyser serialu. Krzysztof Skonieczny wciela się w jedną z pobocznych postaci - rapera Pioruna. Wykreowany przez niego brand "sztywniutko", jak i samo powiedzenie, już teraz znalazły w sieci licznych naśladowców. Na YouTube opublikowano nawet pełnowymiarowy teledysk (!) do utworu nagranego specjalnie na potrzeby serialu, jeżeli więc jesteście ciekawi jak na ekranie wypada reżyser serialu, możecie przekonać się bez odpalania serialu. Jako ciekawostkę dodam, że w przeszłości Skonieczny dłuższy czas zajmował się właśnie realizowaniem teledysków, co mam wrażenie wyszło mu naprawdę na dobre.

Ślepnąc od świateł w ogólnym rozrachunku wypada naprawdę nieźle. Tylko nieźle, biorąc pod uwagę opinie i hasła porównujące serial Krzysztofa Skoniecznego do wybitnego arcydzieła, którym z pewnością nie jest. Ale też aż nieźle, jeżeli porównamy go z większością seriali kręconych w naszym kraju. Co prawda od kilku lat jest z tym coraz lepiej, ale nadal dobra rodzima produkcja wzbudza sensację. I to chyba dlatego niektórzy recenzenci delikatnie z zachwytem przesadzili. Mamy tu do czynienia z bardzo solidną produkcją, ale jednak na jej gładkiej jak lustro powierzchni jest kilka rys, których trudno nie zauważyć, choćbyśmy nawet i właśnie "oślepli od świateł".

Jeżeli podejdziecie do Ślepnąc od świateł jako materiału przełomowego, możecie się rozczarować. Jeżeli natomiast chcecie po prostu zobaczyć fajnie zrealizowany i całkiem interesujący serial osadzony w rodzimych realiach, to szczerze polecam. Ogląda się go naprawdę przyjemnie szczególnie że warstwa techniczna (poza efektami specjalnymi) i realizacja to jego najmocniejsze elementy.

Ślepnąc od świateł to serial dla Was, jeśli zagrywaliście się kiedyś w którekolwiek GTA. A wiem, że tak właśnie było!