Rozkmina na weekend - czy granie w trybie permadeath jest stratą czasu?

Dark Souls II skończyłem wielokrotnie, zarówno wojownikiem, jak i magiem, przechodziłem grę w standardowy sposób i bez rozwijania statystyk postaci, poznając rozkład przeciwników i przedmiotów, a także zachowanie wrogów (w tym bossów) na tyle, że zdecydowałem się spróbować ukończyć grę bez zginięcia, by zdobyć wspomnianą nagrodę. Bossowie zazwyczaj nie stanowili już dla mnie wielkiego problemu. Ginąłem, spadając w przepaść, lub przebiegając między rycerzami, stworami czy innymi typami przeciwników. Po którejś tego rodzaju porażce trochę jednak zwątpiłem i zacząłem rozważać, czy być może nie tracę czasu? Zamiast po raz kolejny starać się dojść do końca gry na jednym życiu, mógłbym ograć wiele innych tytułów, czekających na tzw. kupce wstydu. Do jakich wniosków doszedłem?

Pomysł na artykuł zrodził się podczas rozgrywki w Dark Souls II, gdzie samemu - po śmierci - można usunąć postać i rozpocząć zabawę od nowa (w menu nie wybiera się trybu permadeath, więc likwidowanie "sejwa" jest jeszcze trudniejsze niż w innych grach), ale nie jest to jedyna gra, która oferuje taki sposób zabawy. Ciężko wymienić wszystkie, dlatego skupię się na kilku interesujących przykładach. Zainteresowany grą bez zginięcia przejrzałem kanał na YouTube, by sprawdzić, czy znajdę osobę, która pokonując ostatniego bossa z dodatku do Diablo III, czyli Reaper of Souls, poległa w starciu. Znalazłem. Widziałem także wiele różnych innych sytuacji, w których postać gracza, nawet po kilkudziesięciu godzinach rozgrywki w trybie hardcore, musiała zostać usunięta, gdyż zginęła w wirtualnym świecie. Reakcje użytkowników były różne: od spokojnych, przez umiarkowanie nerwowe, a skończywszy na takich, które pokazywały, że z psychiką danego gracza nie wszystko jest w porządku.

Innym ciekawym przykładem jest Crypt of the Necrodancer, w którym poruszamy się po kwadratowych planszach w rytm muzyki, walczymy z przeciwnikami i zbieramy przedmioty, a także odblokowujemy kolejnych sprzedawców. Gra świetnie nadaje się do krótkich sesji, ale także wymaga ogromnej cierpliwości i zaangażowania. Rozgrywkę można rozpocząć standardowo, z określoną liczbą żyć, by poznać podstawowe założenia rozgrywki, a później przerzucić się na tryb Hardcore, gdzie trzeba przejść wszystkie plansze za jednym podejściem. Tutaj nie ma miejsca na żadną pomyłkę - śmierć jest jednoznaczna z koniecznością rozpoczęcia zabawy od nowa, tracimy wówczas wszystkie postępy, ale z czasem, gdy zdołamy poznać zachowanie wrogów i rozkład przedmiotów, będziemy kończyć wszystkie plansze w kilkanaście minut. Na osiągnięcie takiej wprawy trzeba jednak kilkudziesięciu godzin.

A jak jest u Was? Wolicie nie stresować się, grając w gry i wolicie spokojnie przechodzić kolejne tytuły, czy też czasem wybierać tryb hardcore i giniecie na potęgę, by uczyć się gier na pamięć i przechodzić je bezbłędnie? To ciekawy temat, zwłaszcza w dobie, kiedy twórcy skutecznie upraszczają swoje dzieła tak, by nikt nie miał problemu z ich przejściem. Nie każdy jednak chce po prostu spokojnie eksplorować kolejne lokacje, ale szuka w grach wyzwania, prawda?