Czy brzydkie może być piękne? Może, jeśli jest brzydkie z zewnątrz, a piękne od środka. Często jednak nawet się do środka nie zagląda, bo jest tyle pięknych rzeczy wokół, że szkoda na to czasu. Ale na Resonance nie szkoda.
Czy brzydkie może być piękne? Może, jeśli jest brzydkie z zewnątrz, a piękne od środka. Często jednak nawet się do środka nie zagląda, bo jest tyle pięknych rzeczy wokół, że szkoda na to czasu. Ale na Resonance nie szkoda.
Gry budowane w oparciu o Adventure Game Studio cieszą się wielkim powodzeniem w niszy zatwardziałych, fanatycznych, lekko zdziczałych i raczej nie wychodzących ze swojego lasu fanów niezależnych gier przygodowych. Niemniej na szerokie wody głównego nurtu grania dotąd nie wypływały. Zmieniło się to rok temu, gdy furorę zrobiło pesymistyczne i fantastyczne zarazem Gemini Rue (nasza recenzja), wydane przez małą firmę Wadjet Eye. Ta sama firma stoi za Resonance. To niezła rekomendacja i obietnica.
Swoje najlepsze karty, nie wszystkie, ale większość, Resonance odkrywa od razu. Najważniejsza zaleta gry to fakt, że ma ona aż czterech różnych bohaterów. W prologu poznajemy ich w dowolnej kolejności, śledząc każdy z wątków, na pozór wcale ze sobą nie powiązanych. Te cztery osobne narracje muszą się oczywiście kiedyś spleść w jedną i niestety następuje to prawie od razu. Autorzy zmarnowali potencjał takiej wielowątkowej konstrukcji, doprowadzając do szybkiego spotkania bohaterów i każąc im już później działać razem, w ramach jednej linii fabularnej. Wielka szkoda, bo o wiele ciekawsze i bardziej atrakcyjne byłoby pozostanie przy oddzielnych wątkach, zbliżanie ich i oddalanie od siebie na wzór chociażby Pulp Fiction, albo żeby nie szukać aż tak daleko, jak w Gemini Rue, rozbitym w świetny sposób na opowieści dwóch równorzędnych bohaterów.
No właśnie, bohaterowie są też mocną stroną gry, bo... są świetnie nakreśleni i ożywieni zaskakująco dobrze zagranymi dialogami. Podpadają pod stereotypy, jasne, mamy tu nieśmiałego matematyka, cynicznego starego glinę, wścibskiego bloggera i lekarkę po przejściach, ale to pomaga stworzyć tanim kosztem łatwe do zrozumienia i wczucia się postacie - bardzo szybko się z nimi identyfikujemy i obdarzamy sympatią. To jest klucz do wciągnięcia się w grę, do przejęcia się ich sytuacją, ich problemami. A te są spore, bo na szali leży tytułowy Rezonans, nowa metoda wytwarzania olbrzymiej energii, opracowana przez pewnego naukowca, który oczywiście ginie na samym początku w tajemniczym wypadku w laboratorium. Przekazuje w ostatnich słowach zagadkę, która jest kluczem... cóż, jeśli ktoś chce się dowiedzieć do czego, to musi zagrać, bo psuć przyjemności z poznawania fabuły w recenzji nie wypada. Zwłaszcza jeśli scenariusz jest naprawdę nie najgorszy, tak jak tutaj. Nie jest idealny, to prawda, mniej więcej w połowie (całość to jakieś 6-8 godzin grania) spada tempo akcji, gra zaczyna się trochę usypiająco ciągnąć, ale to prawdopodobnie celowy zabieg twórców, cisza przez burzą - w pewnym momencie następuje bowiem dramatyczny zwrot akcji i napięcie nie opada aż do bardzo dobrego, emocjonującego finału. Na plus Resonance należy zaliczyć fakt, że ten zwrot akcji jest naprawdę zaskakujący i nie da się go w żaden sposób przewidzieć, a jednocześnie jest całkowicie sensowny i uzasadniony. Wstrząsa, ale nie miesza. Potem jest jeszcze kilka mniejszych zaskoczeń i dwa zakończenia - nie wynikają z podjętych akcji, decyzję podejmuje się w ostatniej scenie, ale przecież nie każda gra musi być Wiedźminem.
Resonance wprowadza ciekawe rozwiązanie, taką swoistą mutację systemu dialogów i ekwipunku w grze. Oprócz zwykłego inwentarza jest tu także pamięć - długoterminowa, w której lądują na stałe wszystkie ważne wydarzenia i fakty, oraz krótkoterminowa, pusta, w której każdy umieszcza to, co chce. Zawartość pamięci warto wykorzystać w rozmowach z różnymi postaciami - to tak jakby dodatkowe tematy do pogadania. Nie można tak zwyczajnie przeklikać się przez wszystkie linie dialogowe i mieć sprawę z głowy, nie, trzeba pomyśleć, czasem wykazać się inicjatywą, by dojść do potrzebnych informacji. Świetny pomysł, choć... znów jego potencjał nie jest do końca zrealizowany - pamięć krótkoterminowa, ta ciekawsza, bo zależna od gracza, nie jest wykorzystywana zbyt często. Na palcach jednej ręki można policzyć te sceny, w których jest ona niezbędna, a to za mało, bo koncepcja jest o wiele bardziej pojemna i takie oszczędne używanie jej wydaje się być marnotrawieniem dobrego pomysłu. To już druga taka sytuacja w tej grze, ale i tak należy zaliczyć jej na plus, że się czymś ciekawym odróżnia od innych, nawet jeśli nie odróżnia się tak bardzo i tak wspaniale jakby mogła.
Czy nie za dużo tych zalet? Nie, Resonance ma ich naprawdę sporo. Dla równowagi ma też kilka minusów, ale to minusy tego rodzaju, które plusów nie przesłaniają. Jeśli więc dialogi są bardzo dobrze, bardzo profesjonalnie zagrane, to muzyka i ogólnie odgłosy tła już tak nie zachwycają - ścieżka dźwiękowa nie przeszkadza, ale nie udaje jej się podgrzać atmosfery. Z samą atmosferą też jest problem, bo Resonance ma mało wyrazisty klimat - jak postraszy, to w sumie przypadkiem i mimochodem jakby, jak uderzy w ton naprawdę tragiczny i bolesny, to zaraz potem od niechcenia żartuje, a gdy dzieją się rzeczy duże i ważne, to niestety się tego nie czuje. Ani to kryminał, ani dreszczowiec, ani horror, ani romans, choć czerpie z nich wszystkich po trochu, jakby twórcy chcieli zaserwować przepyszny gatunkowy gulasz, a potem zapomnieli go doprawić i potrawa, choć dobra, okazała się być nieco bez smaku. To zaskakujące, taki brak wyrazistości, taka niejasna konwencja, bo przecież nakreślić bohaterów Resonance potrafi doskonale i fabułę ma odpowiednią, by zbudować na jej podstawie cały rozległy gmach gęstego klimatu... ale nie, to akurat się nie udało. Szkoda.
