Krótka opowieść o tym, dlaczego takie gry, jak Call of Duty i Battlefield sprzedają się znacznie lepiej od Demon's/Dark Souls. Twórcy zeszytu pokazują również dobitnie, w jaki sposób dzisiaj powstają kolejne produkcje.
Krótka opowieść o tym, dlaczego takie gry, jak Call of Duty i Battlefield sprzedają się znacznie lepiej od Demon's/Dark Souls. Twórcy zeszytu pokazują również dobitnie, w jaki sposób dzisiaj powstają kolejne produkcje.
Generalnie w Tokyo Toy Box mamy dwóch głównych bohaterów. Tenkawa Taiyo to – jak mówi sam o sobie – skromny geniusz, który jest twórcą gier wideo i dyrektorem Studia G3. Ogromnie ambitnym, rzec trzeba, więc zrobi wszystko, aby jego nowe dzieło spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem odbiorców. Wspomniana firma jednak boryka się z problemami finansowymi, a z dołka ma ją wyciągnąć pani bizneswoman, Tsukiyama Hoshino. W skrócie mamy tutaj do czynienia z kontrastowymi postaciami. Taiyo jest ambitnym, bujającym w obłokach jegomościem, natomiast Hoshino niekoniecznie zna się na grach, ale wie, co należy zrobić, by firma nie splajtowała. Nad nimi czuwa jeszcze wielki koncern, którego szefowi zależy wyłącznie na zarobku.
Ani Dark Souls, ani Demon's Souls, ani Call of Duty, ani Battlefield – żaden z tych tytułów nie pojawia się w komiksie Tokyo Toy Box, ale nie oznacza to, że nie mają one nic wspólnego z treścią. Aby nie spoilerować, gdyż przeczytanie całości trwa zaledwie czterdzieści minut, napiszę tylko, że autorzy pokazują, w jaki sposób ambitny twórca gier chciałby poświęcić dużo czasu na stworzenie wymarzonego dzieła, ale nie jest mu to dane ze względu na umowę z wydawcą i kary za opóźnienia. Jest więc zmuszony oddać niegotowy projekt. Z pewnością tego typu sytuacje zdarzają się bardzo często. Przypomnijcie sobie, kiedy ostatni raz mieliście wrażenie, że pudełkowa wersja gry, to w istocie beta, która ukazała się o kilka tygodni za wcześnie. Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź na to pytanie, poniekąd, znajdziecie właśnie w tym komiksie.
Na kolejnych kartach komiksu Tokyo Toy Box nie zobaczymy żadnych barw – jedynie obwoluta jest kolorowa. Osobiście jestem fanem czarno-białej kreski, która w moim odczuciu buduje specyficzny klimat i pozwala bardziej wgryźć się w serwowaną opowieść. Owszem, w niektórych komiksach aż prosi się o pokolorowanie bohaterów i lokacji, ale w Tokyo Toy Box byłoby to nie na miejscu. Skoro już o kresce mowa, to przyznam szczerze, że sam styl rysowania zaproponowany przez Asako Seo przypadł mi do gustu. Inaczej ma się sprawa z niektórymi, mocno przesadzonymi scenami, gdzie – nie do końca wiadomo dlaczego – nasz bohater ucieka z siedziby firmy bez ubrania, a rysunek, który go przedstawia zajmuje całą kartkę. Nierzadko na twarzach postaci pojawiają się niezbyt adekwatne do sytuacji grymasy, które zamiast budować odpowiednią atmosferę, po prostu ją psują i powodują delikatny uśmiech na twarzy czytelnika.
