Wyniki badań ujawnionych przez ISFE, czyli Interactive Software Federation of Europe, jednoznacznie wskazują, że w gry wideo grają zarówno dorośli, jak i dzieci. A także – co nie dla wszystkich jest oczywiste – rodzice wraz ze swoimi pociechami.
Wyniki badań ujawnionych przez ISFE, czyli Interactive Software Federation of Europe, jednoznacznie wskazują, że w gry wideo grają zarówno dorośli, jak i dzieci. A także – co nie dla wszystkich jest oczywiste – rodzice wraz ze swoimi pociechami.
ISFE postanowiło również sprawdzić, co pokażą liczby, gdy pod lupę weźmiemy nie pojedyncze jednostki, ale całe rodziny. Coraz częściej spędzamy weekendowe popołudnia przed telewizorem, gdzie włączamy Xboksa 360 z Kinectem, PlayStation 3 z Move albo Wii taki wniosek można wysnuć po zapoznaniu się z wynikami sprzedaży gier, konsol i kontrolerów, które przygotowano głównie z myślą o zabawie z innymi graczami - mogą być nimi członkowie naszej familii i/lub znajomi. 58 procent rodziców gra w gry wideo wraz ze swoimi pociechami. Co ciekawe, 71 procent grających rodziców i 61 procent tych, którzy nie mają styczności z grami, przez większość czasu lub zawsze monitorują, w co grają ich dzieci. Zatem nie pozostaje nic innego, jak mieć nadzieję, że zapoznali się z oznaczeniami PEGI.
Stereotyp „gry są dla dzieci” odkładamy bok (niestety tylko na chwilę, nie na zawsze). Prezent dla kilkunastolegniego syna? Konsola lub PC z FIFA 11, by później zagrać wspólnie w multi. Jak najbardziej, bo to dobra alternatywa dla kolejnego serialu na DVD czy też książki. Dla córki? Również konsola lub PC, ale w zestawie z wydaną ostatnio Alice: Madness Returns, może Okami, The Sims 3 bądź też z pakietem gier wydanych Xbox Live lub PlayStation Network. A na komunię? Tutaj przypomina mi się artykuł sprzed kilku lat, z nieistniejącego już magazynu, z treści którego wynikało, że najczęściej polecaną grą – prezentem na wspominaną uroczystość był ówczesny hit i jak się później okazało jedna z najlepszych produkcji wszech czasów... Mafia: The City of Lost Heaven na pudełku której nie znajduje się znaczek „7”, lecz „18” - to tak, jakby kupić ośmiolatkowi zestaw DVD z serią filmów Ojciec Chrzestny.
Efekt postrzegania gier jako rozrywki wyłącznie dla dzieci? Dziesięciolatek gra w Grand Theft Auto dozwolone od 18 roku życia, niewiele dla nich znaczy, bo jak twierdzą - „to tylko gra”. Ale założę się, że nie wybraliby się z owym 10-latkiem do kina na ową Piłę - „przecież to straszny film”. Wracając jednak do prezentów – tak naprawdę rodzice, którzy nie są zorientowani w grach, mogą kupić jakiś tytuł po omacku. Wystarczy znać wiek osoby, która ma otrzymać prezent, zajrzeć na listę bestsellerów w sklepie, a następnie sprawdzamy kolejne tytuły od góry, aż dotrzemy do pudełka z grą, na którym znajduje się odpowiedni znaczek PEGI i sprawa załatwiona. Prawda, że PEGI ułatwia życie?
W związku z powyższym cieszy mnie to, że zdecydowana większość rodziców, którzy grają lub nie sprawdza, w jakie produkcje grają ich dzieci. Pytanie tylko – czy robi to w odpowiedni sposób. Przecież – tutaj przykład z życia – nie dają dziecku noża, gdy się urodzi, tylko grzechotkę, więc teoretycznie powinni wiedzieć, co zaoferować swojemu dziecku i nie traktować wszystkich gier jako zabawki, powtarzam WSZYSTKICH. Ale nie zawsze tak jest.
Prawidłowe podejście: usiądźmy na chwilę z pociechą przy pececie lub konsoli, zapytajmy o czym jest ta gra, jakiego rodzaju misje się w niej wykonuje, zadajmy podchwytliwe pytanie, czy można komuś tutaj zrobić krzywdę i jeśli tak, to w jaki sposób: źle - bicie przechodniów w GTA; dobrze – walka z przeciwnikami w Kung Fu Panda 2. Skąd ta różnica? Bardzo często przemoc w GTA jest bezpodstawna – często można po prostu przejść się ulicą i pociąć kogoś piłą na kawałki. Z kolei w Kung Fu Panda 2 walczy dobro ze złem i pokonywanie kolejnych przeciwników jest całkowicie uzasadnione. Dlatego też konieczna jest znajomość kontekstu walk w grach i fakt, że w danej produkcji mamy do czynienia z przemocą, wcale nie musi oznaczać, iż nie jest ona adresowana wyłącznie do starszych użytkowników. W innych grach opartych na filmach animowanych rozgrywka głównie skupia się właśnie na walce.
Nieprawidłowe podejście: o fajna gra, duże miasto, można jeździć autami, dziecko doskonale będzie zdawało sobie sprawę, że GTA czy inny podobny sandbox (na przykład Saints Row) to nie produkcja dla niego. Wie również, że rodzic nie ma rozeznania w grach, więc będzie na tyle sprytne, że nie pokaże mu brutalnych fragmentów.
Zatem oprócz dialogu z dzieckiem powinniśmy także sięgnąć po pudełko z danym tytułem, by móc na przykład stwierdzić, że choć Total War: Shogun 2 jest dozwolony od lat 12, a nasze dziesięcioletnie dziecko, jako miłośnik historii, będzie się przy nim świetnie bawić. Gdy nasza pociecha przyniesie grę „od kolegi” lub „wujka z Ameryki”, to nie ma żadnego problemu – w internecie na stronie PEGI można sprawdzić kategorię wiekową danej produkcji. Ponadto aplikacja zawierająca całą bazę danych PEGI dostępna jest w polskiej wersji na smartfony, iPhone'a oraz Androida.
Podsumowując, PEGI to system klasyfikacji gier, który pod nos podsuwa rodzicom informacje na temat zawartości danych produkcji. Z pudełka dowiemy się wszystkiego: widnieje na nim docelowy wiek odbiorcy, a także znaczki przedstawiające szczegóły na temat zawartości: wspomnianą już przemoc, narkotyki, seks, rasizm i tak dalej. Dlatego w przypadku gier wystarczy minimalnie postarać się o to, by nasze dziecko w odpowiednim momencie poznało Grand Theft Auto, Call of Duty czy Medal of Honor, a wcześniej bawiło się dobrze z mniej brutalnymi, ale równie (a może nawet bardziej) grywalnymi tytułami: spora liczba cPRG-ów ma znaczek PEGI 12, na przykład Neverwinter Nights 2. Z kolei młodszym graczom możemy zaserwować gry sportowe, wyścigowe, a także logiczne czy nawet niektóre przygodówki.
