Achilles, Parys, Odyseusz czy Hektor – trzeba przyznać, że Warriors: Legends of Troy daje nam możliwość wskoczenia w buty kilku znanych „szych” z greckiej mitologii. Pytanie tylko – czy aby na pewno warto to uczynić?
Achilles, Parys, Odyseusz czy Hektor – trzeba przyznać, że Warriors: Legends of Troy daje nam możliwość wskoczenia w buty kilku znanych „szych” z greckiej mitologii. Pytanie tylko – czy aby na pewno warto to uczynić?
Warriors: Legends of Troy to produkcja poważnie spóźniona, której mankamenty wychodzą już w ciągu pierwszych piętnastu minut zabawy. Może gdyby ukazała się jeszcze na poprzednią generację konsol, miałaby szanse zyskać sympatię graczy. Jednak w obecnej formie wzbudzi zainteresowanie jedynie u tych, którzy cenią sobie powtarzalną, dość chaotyczną „młóckę”. Dodatkowo oprawa graficzna znacznie odstaje od tego, do czego przyzwyczaiły nas współczesne gry akcji. Aż dziwne, że Tecmo KOEI zdecydowało się wydać tak niedzisiejszą pozycję. W założeniach chciano zapewne „zeuropeizować” kultową serię Dynasty Warriors, ale ostatnim odsłonom tamtej gry Warriors: Legends of Troy nie dorasta do pięt. Bliżej jej raczej do starutkiego Warriors Orochi i tak też się prezentuje. Ot co!
Zacznijmy od tego, że dość pretensjonalnie i po prostu słabo wypada w grze oparcie się na greckich mitach. Dlaczego pretensjonalnie i słabo? No cóż – mitologię na swój genialny sposób eksploatowała chociażby seria God of War, więc zapewne i kanadyjski oddział Tecmo KOEI pomyślał, że potrafi. Otóż nie potrafi. W ich wydaniu mity greckie są pozbawione jakiejkolwiek głębi. Bohaterowie i herosi są jednowymiarowi, a zostali powołani do wirtualnego życia tylko w jednym celu – żeby skopać zadki zastępom tak samo jak oni płytkich przeciwników. Owszem w grze jest obecna jakaś tam fabuła, która ma uzasadniać w jakim celu np. Achilles przybywa do Troi, ale po pierwsze jest ona opowiadana we wprowadzeniach do misji w dość monotonny sposób (przynudzający głos narratora), a po drugie filmiki, które ją prezentują są po prostu bardzo słabe. Efekt tego zabiegu jest mniej więcej taki, że częściej ziewałem, niż zachwycałem się jakimiś aspektami rzeczonej historii.
Każdy z bohaterów operuje na systemie wspólnym w założeniach dla wszystkich. Oparty on został o mechanizm prostych kombosów. Od razu przypomniało mi to recenzowane niedawno Knights Contract, bo na porównaniu tych gier widać dokładnie bolączki Warriors: Legends of Troy. Kombosow jest po prostu za mało i są do tego niezbyt skomplikowane. Co przez to rozumiem? Dla przykładu – wciśniecie cztery razy w odpowiednim odstępie czasu jakiś przycisk i bohater wykona cztery pchnięcia – dajmy na to – mieczem, ułożone w jedną sekwencję. I to jest kombo. A jak wciśniecie ten przycisk pięciokrotnie, to wykona szarżę złożoną z pięciu ciosów. I to jest drugie kombo. Ilość tego typu ciosów „specjalnych” można w Warriors: Legends of Troy policzyć na palcach.
Generalnie każda z postaci może wyprowadzać (pomijając już te śmieszne kombosy) ciosy lekkie (quick attack), mocne (focused attack) i coś w stylu ogłuszenia (tarczą lub dzierżonym orężem). Do tego dochodzi możliwość podnoszenia niektórych broni, które upuścili polegli wrogowie, wykonywanie finiszerów oraz wchodzenie w stan furii. Podział ciosów na lżejsze i mocniejsze jest w zasadzie oczywisty – lekkie wyprowadza się szybciej i jest mniejsza szansa na przerwanie ich sekwencji, większe wymagają więcej czasu. Bardzo przydaje się pchnięcie tarczą, ponieważ daje potem czas na wyprowadzenie odpowiedniej sekwencji. W każdej chwili nasz heros może też podnieść broń poległych. Dostępne są chociażby włócznie, miecze, topory i pałki. Można nimi wywijać, albo rzucać, a ta druga opcja uruchamia specjalną wstawkę wideo, na której widzimy jak np. rzucona włócznia wbija się w przeciwnika. Ten element jest nawet dość przyjemny i można nim przez pewien czas sycić oczy, ale w ferworze walki dość trudno podnieść jakąś broń – często zasłaniają ją po prostu inni przeciwnicy. Co innego po bitwie. Wtedy jest jej sporo, ale nie ma już w kogo rzucać.
Ostatnim elementem gameplayu jest wchodzenie w stan furii. Tu oczywiście mamy do czynienia ze sprawdzonym patentem. W czasie wyrzynania watach przeciwnika, zapełnia się specjalny pasek. Kiedy jest już cały, możemy przyciskiem aktywować furię. Wówczas ekran nieco się rozmywa, a nasz podopieczny wywija orężem znacznie sprawniej. Na tyle skutecznie, że jucha sika na ekran, zasłaniając niekiedy widok, a przeciwnicy padają jak muchy w hurtowych ilościach od jednego uderzenia. To akurat element, który autorom wyszedł całkiem nieźle. Adrenalina podskakuje, patent ten da się stosować dość często, bo pasek furii zapełnia się szybko. Fajne i proste, ale to oczywiście nic nowego.
Grając, miałem bezustannie wrażenie, że stawia się przede mną nieciekawe, pozorne tylko zadania. Gra początkowo jest bardzo liniowa, ale potem mapy stają się bardziej urozmaicone. Co z tego, skoro wszystkie odnogi i rozgałęzienia ścieżek służą tylko temu, żeby na samym końcu znaleźć (albo i nie) Kleos lub czasami jakiś cenny przedmiot. Lokacje w Warriors: Legends of Troy są siermiężne, puste, w wielu miejscach ograniczone niewidocznymi ścianami i po prostu nie zachęcają do krajoznawczych wycieczek. Zazwyczaj przy wykonywaniu misji pobocznych doskonale przeczuwa się, że za zakrętem czeka gromada wrogów do wycięcia. Zero niespodzianek, zaskoczenia, a co za tym idzie przyjemności z gry.
Od czasu do czasu, aby nieco urozmaicić młóckę, trafia się w Warriors: Legends of Troy na starcia z greckimi lub trojańskimi herosami. Mają one formę pojedynków, a przeciwnicy ci, to jakby sub-bossowie. Nie da się ich zabić jednym ciosem, walczymy w kręgu innych wojowników i trzeba zastosować odpowiedną taktykę. Na tę składa się właśnie wspomniany dobór ekwipunku. Czasem trafimy też na większych bossów, których pokonać trzeba najpierw ich osłabiając, a potem wykonując QTE. W tym temacie też niestety nie jest zbyt dobrze. Po pierwsze starciom brakuje finezji i jeśli odkryjemy jakieś miejsce, w którym jesteśmy względnie bezpieczni, szyjemy w bestię praktycznie bez uszczerbku na zdrowiu. Po drugie sekwencje QTE są bardzo krótkie, a po trzecie w porównaniu do takiego God of War III bossowie wyglądają jak pokraki i postacie z ery konsol poprzedniej generacji. Przykładem niech będzie ogromny Cyklop, pojawiający się na pustej arenie, której mankamenty i braki w scenerii ma przysłonić rozpościerająca się dookoła mgła. Banalne jest również pokonanie wroga, które polega w sumie na turlaniu się w taki sposób, aby bezustannie znajdować się za jego plecami i naparzaniu ile wlezie w jego nogi. Brakuje finezji – ot co! 
Nuda, monotonia i powtarzalność kampanii w Warriors: Legends of Troy sprawiają, że nie za bardzo ma się ochotę do niej wracać. Niejako na osłodę dodano wyzwania, które odblokowuje się w miarę postępów w fabularnej opowieści. Do dyspozycji mamy np. walki na arenach z kolejnymi herosami (Arena), coś w stylu trybu survival, w którym trzeba przetrwać ataki hord przeciwników (Rampage), czy tryb w którym ciągle upływa z nas życie, a zabijanie przeciwników pozwala je podładować (Bloodlust). Jeżeli ktoś lubi tego typu wyzwania z pewnością będzie bawił się przez jakiś czas. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby powracać też do rozegranych już epizodów i śrubować wynik. W sumie jednak Warriors: Legends of Troy to gra zaledwie przeciętna, która z pewnością ma więcej wad niż zalet. Być może fani gatunku sięgną po nią z wrodzonej ciekawości, ale osobiście nie wróżę jej wielkiego sukcesu.
