Wiecie jak jest: ludzie siadają do gier i zanurzają się w nich, by uciec od rzeczywistości, z którą nie potrafią sobie poradzić. Mówicie, że to nie tak, że gry to nic złego? Cóż, wciąż zbyt wiele osób (nie grających) ma odmienne zdanie...
Wiecie jak jest: ludzie siadają do gier i zanurzają się w nich, by uciec od rzeczywistości, z którą nie potrafią sobie poradzić. Mówicie, że to nie tak, że gry to nic złego? Cóż, wciąż zbyt wiele osób (nie grających) ma odmienne zdanie...
Postrzeganie gier jako szkodliwego eskapizmu ma sporą tradycję, sięgającą zresztą czasów, gdy o rozrywce elektronicznej nikt jeszcze nie myślał. Przyczyn takiego podejścia może być kilka, ale skoncentrujmy się na jednej (związanej swoja drogą ze stereotypem, iż gry są dla dzieci): konflikcie pokoleń. Zaryzykuję tu stwierdzenie, iż wszystko zaczyna się od słabego kontaktu rodzica z pociechą. Ponieważ ów kontakt leży i kwiczy, nie da się problemu niezrozumienia tematu rozwiązać w ramach rodziny. Wpada się w panikę i bije na trwogę - a jak trwoga to do mediów. Medialne zjawiska zaś lądują wreszcie jako zagadnienia ważne, objęte społecznym dyskursem (dziennikarz na pewno poprosił losowych ekspertów o pomoc - ci nic nie wiedzieli, ale wierszówka i rozgłos kusiły, więc coś powiedzieli). Tymi zaś mogą już zajmować się psychologowie, socjologowie i inni naukowcy, szukający szansy na oryginalny doktorat lub granty rządowe.
Gry to hobby, rozrywka. Jeśli rodzic przyjrzy się tematowi, zrozumie to i nawet pewnie zyska kontrolę nad zagadnieniem. Sam zapewne posiadał swego czasu jakieś ulubione zajęcia, za pomocą których ubarwiał sobie młodość. Jeśli przypomni sobie wół, jak cielęciem był, być może na bazie własnych doświadczeń da radę u potomka pokojowo ograniczyć czas spędzony na zabawie, by nie zagroziła ona nauce. W takim domu nikt nie pomyśli o nazwaniu gier eskapizmem. Gdy czasu na zrozumienie tematu zabraknie, oczy rodzica ujrzą dziecko spędzające czas na czymś obcym, dziwnym. Zaczną się awantury, wojny, w wyniku których latorośl na złość (lub z potrzeby odreagowania stresu) zacznie grać jeszcze więcej. Otwarta droga do podejrzenia o eskapizm. Ba! Otwarta droga do eskapizmu, ale nie zrodzonego z grania, a z paskudnej sytuacji w domu.
Spójrzmy może dokładniej na genezę problemu, bo na razie jedynie się po niej prześliznęliśmy. U podłoża leży niezrozumienie pomiędzy rozrywkami dwóch pokoleń. To niezrozumienie rodzi reakcję, którą określę tu sobie jako syndrom rekina. Erich Ritter, wybitny specjalista od rekinów, twierdzi iż większość obrażeń, jakie odnoszą ludzie w kontaktach z tymi zwierzętami to paskudny przypadek. Wynik ciekawości, chęci poznania czegoś, czego się nie pojmuje. No i - dorzucę - niewłaściwej techniki poznawczej. Rekin sprawdza, z czym ma do czynienia za pomocą paszczy. Maca toto, a że człowiek słabą skórę ma, to rana gotowa...
Jak powiedziałem, jeśli od początku staramy się, by zminimalizować konflikt pokoleń, to sprawa będzie prostsza. Niewiele zaskoczy rodzica, mającego dobry kontakt z dzieckiem. Gdy wysłucha się zafascynowanej czymś latorośli - zamiast skwitować to klasycznym "nie garb się" - ręka pozostanie na pulsie. Gdy nadejdzie najtrudniejszy moment, czyli dziecko wskoczy w wiek nastoletni, grunt będzie przygotowany już dawno. Znając temat, kontroluje się go. Mając kontrolę, nie reaguje się strachem i agresją. Taki ktoś nie będzie podejrzewał gier o to, że rodzą eskapizm, bo przecież dziecko mu nigdzie nie ucieka, jedynie spędza czas na ulubionej rozrywce.
Do tego, starając się pojąć gry jako hobby, otrzymuje się klucze do zakazanego dla rekinów królestwa. Zaczyna się rozróżniać gatunki, oferowaną przez nie rozrywkę i kategorie wiekowe nadrukowane na pudełkach. Zauważa się różnicę miedzy PEGI 12 a PEGI 18. Znając swoje dziecko można nawet być może czasem nieco poluzować restrykcje wiekowe (człowiek dojrzewa w różnym tempie), w każdym razie ma się argumenty do negocjacji. Przy okazji, znając tajemnicze literki PEGI unika się śmieszności - bo jak inaczej nazwać dramatyzowanie, iż w produkcie dla dorosłych pojawia się seks i przemoc?
Oczywiście w wypadku rodzin, gdzie już od dawna dokonał się rozpad więzi między pokoleniami, cudów się nie zdziała. Można jednak spróbować coś naprawić, a już na pewno nie ma sensu pogłębiać przepaści. Nie ma też sensu biegać do mediów i bić na larum, zrzucać winę na gry. Skoro się spartoliło robotę i dziecko woli spędzać czas z konsolą niż z nami, to lepiej nie ośmieszać się publicznie, prawda? W sumie w tej sytuacji warto się odstresować. Zamiast - dajmy na to - sięgnąć po butelkę, może należałoby skorzystać z doświadczenia dziecka? Skoro ono skutecznie ratuje się przed stresem grając, to może jest to jakaś metoda....
