Gdy twarde sztuki są... trzy
Gołym okiem widać, że ten damski trójkąt miał spore widoki na to, aby zostać rozpisanym na naiwne filmidło o dorastaniu frywolnej nastolatki, co to klnie, ucieka z domu i farbuje włosy. Na szczęście autorzy nie do końca utrzymali się w tym schemacie, który jednak siłą rzeczy w filmie się pojawia. No bo w końcu i babcię tu mamy – strażniczkę cnót, moralności i obyczajów, która nie znosi sprzeciwu, a niestosowne zachowanie karze specyficznym żądaniem kneblowania sobie ust mydłem (!?), i młodziutką dziewczynę, która chce żyć swoim życiem, szybko i ostro, i matkę, która się o córkę boi, pamiętając jednocześnie, że sama w jej wieku nie miała łatwo.
Jednak na szczęście wszystkie trzy panie w Twardej sztuce nie są tak jednowymiarowe, jak można by sądzić. Babcia pod powłoką pozornej siły i spokoju skrywa uczucia, których wybuch hamuje małomiasteczkowy gorset nieco niedzisiejszej obyczajowości. Córka, patrząc z dystansu na wiele rzeczy, chciałaby pewnie przeprosić, wiele dawno wybaczyła i po latach zrozumiała, że niektóre z żelaznych reguł Georgii, przeciwko którym się buntowała, nie były takie złe. Z kolei wnuczką miotają różnorodne emocje, a poza tym skrywa też wielce niejednoznaczną tajemnicę, która od pewnego momentu staje się siłą napędową fabuły. 
Poza skomplikowanymi relacjami między trzema kobietami Twarda sztuka pozostaje jednak w dalszym ciągu komedią. I to bardzo zabawną komedią. Oczywiście w największym stopniu komizm rozkwita na styku bezpruderyjności Rachel i pruderyjności mieszkańców, z którymi spotyka się w Idaho. Jej pojawienie się w okolicy wywołuje prawdziwą sensację i popłoch wśród miejscowych. Uwodzi chłopaka, uświadamia nastolatka, flirtuje z szanowanym weterynarzem, o ciętym języku wobec wielu innych osób nie wspominając. 
Trzeba przyznać, że znakomicie poradziły sobie w swych rolach wszystkie trzy panie i napędzają one dzieło Garry’ego Marshalla na równi ze świetnym scenariuszem. Nie pokusilibyśmy się o ocenę, która z nich jest lepsza; po prostu wszystkie wypadają znakomicie. Jane Fonda w roli babci jest momentami nieprzenikniona, ale genialnie trzyma fason i wykazuje się prawdziwą kindersztubą nawet w obliczu największych ekstrawagancji wnuczki. Lindsay Lohan z kolei zapewne w dużej mierze zagrała samą siebie, bo sądząc z niedawnych stosunkowo doniesień zza oceanu, uwielbia balować na całego. Znakomita jest również Felicity Huffman, której może nieco trudno oderwać się od rozpsychologizowanej Lynette Scavo z Gotowych na wszystko, ale i tak świetnie daje sobie radę (scenę jej powrotu do nałogu warto zobaczyć). 