Gorąca nafta pełna zła
Bardzo tragicznym bohaterem okazuje się Plainview, człowiek skostniały moralnie, który oczekuje od innych tylko tego, co sam potrafi najlepiej – bycia twardym. Wiedziony żądzą posiadania człowiek ten - w gruncie rzeczy prosty, ale niegłupi, z niewątpliwą żyłką do interesów - na naszych oczach przekształca się w bezlitosną bestię, która w sposób cyniczny wykorzystuje własnego syna i ludzką naiwność. Ma film Aż poleje się krew jeszcze jednego bohatera. To młody pastor Eli Sunday (gra go utalentowany i charyzmatyczny aktor młodego pokolenia - Paul Franklin Dano). Jest on jednocześnie rywalem i po trosze przeciwieństwem Plainviewa, choć w gruncie rzeczy trudno mu przypisać chęć zbytniego uszlachetniania świata. 
Obu panów, wbrew pozorom, więcej zresztą łączy niż dzieli. Obydwaj poświęcili się marzeniu i nie ustają w dążeniu do jego realizacji. Obaj do pewnego stopnia mamią innych ludzi obietnicą lepszego życia. Pastor w swoich pełnych pasji kazaniach obiecuje wiernym zbawienie i wypędza z nich nieczystego ducha, nie odmawiając przy tym materialnego wsparcia, Plainview z kolei obiecuje biedakom pracę, choć wie, że stanie się ona w gruncie rzeczy bezlitosnym wyzyskiem, który najbardziej przysłuży się jemu. W tym aspekcie obaj bohaterowie rywalizując ze sobą, zabiegają o rząd dusz i mają niemalże boskie cechy, a reżyser zdaje się pytać o to, który kult może się okazać silniejszy: kult pieniądza i pracy, czy pieniądza i wiary. 
I chociaż od początku zdajemy sobie doskonale sprawę, jak zakończy się ta rywalizacja – tytuł przecież jest dość jednoznaczny – to przez cały seans obserwujemy ją z niekłamaną satysfakcją. Wszystko dlatego, że Paul Thomas Anderson ma niesamowitą zdolność do kreowania modelowo dramaturgicznych sytuacji, przy jednoczesnym zachowaniu znakomitego tempa filmowej narracji. Trudno doszukać się w jego filmie jednej – a nawet choćby połowy - niepotrzebnej sceny, ciężko znaleźć jakikolwiek dysonans czy zbędny element. Opowiada o losach i zmaganiach dwóch wizjonerów w sposób potoczysty, a jednocześnie dość stonowany, nie operując przecież wyszukanymi środkami ekspresji. Choć jego dzieło mogłoby z powodzeniem stanowić punkt wyjścia do dyskusji o problemach współczesnej Ameryki (poczucie religijnego zagubienia, kult pieniądza i kult przemocy), on skromnie powtarza przy każdej okazji, że chciał jedynie nakręcić historię życia pewnego nafciarza. 
Nie byłoby najprawdopodobniej jednak wielkiego sukcesu filmu bez wspaniałych kreacji aktorskich, a zwłaszcza jednej. Wprawdzie Paul Franklin Dano jako Eli Sunday jest niezwykle przekonujący i potrafi – zwłaszcza w scenach wyganiania diabła z wiernych – osiągnąć wysoki poziom aktorskiego rzemiosła, to jednak od starszego kolegi musi się jeszcze trochę uczyć. Daniel Day-Lewis, bo o nim mowa, w zasadzie kradnie cały spektakl dla siebie, a jest (czy trzeba to dodawać?), jak w każdej dotychczasowej kreacji, naturalistyczny i oddany roli aż do bólu. To prawdziwy gigant ekranu, który stał się dosłownie Danielem Plainview, a w miarę upływu kolejnych minut przeistaczał się razem z nim w bezdusznego i cynicznego multimilionera i moralnego bankruta. Day-Lewis nie gra na półtonach, on całkowicie poświęca się roli, więc trudno się dziwić, że tegorocznym werdyktem Akademii sięgnął po kolejnego w swej karierze Oscara. Ma przy tym tę wspaniałą cechę, że z każdą następną rolą zmienia się niemal nie do poznania, a Plainview nie jest tu wcale wyjątkiem. Z przyjemnością i nieskrywanym podziwem obserwuje się jak na początku gra silnego, ale doświadczonego przez życie mężczyznę, by stopniowo przedzierzgnąć się w cynicznego i pewnego siebie przedsiębiorcę, dotkniętego przy tym reumatyzmem, który niemal uniemożliwia mu poruszanie się. 
Na uznanie zasługuje również rewelacyjna i wzbudzająca niepokój muzyka Jonny’ego Greenwooda i Jona Briona. Dzięki niej widz niemal z każdą minutą czuje narastające emocje, które zgodnie z oczekiwaniem znajdują ujście w długim, niemal 20-minutowym finale. Dzieło Paula Thomasa Andersona jest zatem filmem znakomitym, kompletnym i ze wszech miar godnym polecenia. I tak naprawdę nie wiadomo, co lepsze: Aż poleje się krew z Danielem Day-Lewisem czy Daniel Day-Lewis w Aż poleje się krew... Plusy: + scenariusz + aktorstwo + Daniel Day-Lewis w szczególności + reżyseria + muzyka Minusy: - mógłby być znacznie dłuższy Tytuł: Aż poleje się krew Reżyser: Paul Thomas Anderson Scenariusz: Paul Thomas Anderson Zdjęcia: Robert Elswit Muzyka: Jonny Greenwood, Jon Brion Obsada: Daniel Day-Lewis, Dillon Freasier, Kevin J. O'Connor, Paul Dano, Ciarán Hinds, Barry Del Sherman i inni Produkcja: USA, 2007 Dystrybucja: Forum Film Poland Sp. z o.o. Strona WWW: tutaj
