Już powyższy opis przesądza w zasadzie o sposobie rozgrywki. Mimo zmienionego silnika graficznego, usprawnień, którymi chwalą się twórcy nadal pozostajemy w sferze starego, dobrego Combat Mission. Walka o każdą piędź ziemi jest bowiem bardzo zacięta, a dokonywanie jakiś szaleństw i nieprzemyślanych akcji skończyć się może tylko katastrofą. Dlatego też tryb RTS, który wprowadzono w tej edycji serii, wydaje się kompletną pomyłką. Owszem, można sprawdzić jak działa (no jak działa? Normalnie jak RTS – wszystko dzieje się w czasie rzeczywistym), a nawet skorzystać z aktywnej pauzy, ale tak czy inaczej poziom trudności ekstremalnie rośnie, więc lepiej pozostać przy sprawdzonych turach.
Tur ci u nas (nie)dostatek
Z owymi turami też jest w sumie pewien kłopot, wprawdzie typowy dla serii, ale jednak. Otóż ich ograniczona liczba w połączeniu ze wspomnianym wyżej ślimaczym tempem rozgrywki może sprawić, że na moment przed zaliczeniem zadań danej misji nagle skończy się nam czas. A wówczas nie ma przebacz - kilka godzin ślęczenia przed kompem psu na budę, bo wszystko trzeba zaczynać od początku, albo chociaż jakiegoś „pewnego” save’a. To jednak spuśćmy na karb pewnej umowności. Cała zabawa polega więc na tym, aby w trakcie owych tur wydawać jednostkom rozkazy. Jakie? Jest ich niemało. Począwszy od najprostszych komend ruchu (szybko, wolno, błyskawicznie) po różne formy ostrzału (strefowy, precyzyjny, łuk) aż po komendy specjalne związane z zabieraniem ekwipunku z pojazdów, kryciem się, rozstawianiem broni, ewakuacją, zadymianiem, dzieleniem oddziałów, wykrywaniem min oraz wchodzeniem i wychodzeniem z transporterów. 
Osobny rozdział stanowią rozkazy dla artylerii i lotnictwa. W zasadzie wydawać je mogą wszyscy żołnierze, w których zasięgu wzroku znajduje się przeciwnik, ale warto by robiły to wyspecjalizowane jednostki, które przekażą dokładniej koordynaty. Najlepsi obserwatorzy mają najszersze pole widzenia oraz idealne połączenie C2 z innymi jednostkami. Warto również zadbać o to, by znalazły się na odpowiedniej wysokości (np. wzniesienia, dachy budynków) oraz by miały wysoki poziom morale. Podczas wydawania rozkazu nalotu lub ostrzału wybiera się typ dział, rodzaj celu, czas trwania ostrzału, poziom opóźnienia i kilka innych parametrów. Trzeba koniecznie dodać, że ów ostrzał też jest jak najbardziej realistyczny i może się zdarzyć, że będzie niecelny, niszcząc przy okazji nasze wojska. Ot wojna i na straty trzeba być przygotowanym. Pewnym mankamentem wydawania rozkazów jest fakt, że choć można je kolejkować to nie wszystkie. O ile da się wydać komendę kilku typów ruchu, to nie wiedzieć czemu rozkazy zabrania amunicji, opuszczenia wozu, ruchu piechoty w połączeniu z ruchem pojazdu są niemożliwe do wykonania w czasie jednej tury. To błąd, bo często traci się przez to cenny czas. 
W dość urozmaicony sposób autorzy gry potraktowali misje. Z pozoru mamy tylko starcia na pustyniach, ale w miarę upływających godzin trafiamy do zabudowanych enklaw, na ulice miast i miasteczek, a nawet wykonujemy nocne zadania. Amerykanie są wówczas uprzywilejowani, dysponując sprzętem noktowizyjnym i zaawansowanymi czujnikami ciepła, które jak na dłoni pokazują rozmieszczenie przeciwników. Zresztą – co oczywiste – Jankesi mają generalnie lepszy sprzęt (czołgi, wozy bojowe, wsparcie artylerii i lotnictwa), co zapewnia im zazwyczaj druzgocącą przewagę w bezpośrednim starciu. Gra Syryjczykami narzuca zupełnie inną taktykę. Na wsparcie lotnicze nie ma co liczyć, a wsparcie artyleryjskie jest mocno ograniczone. Syryjczycy mogą wykorzystywać przestarzałe czołgi (np. T-55, T-72), wozy bojowe i średnio wyszkoloną piechotę. Aby skutecznie przeciwstawić się żołnierzom Wuja Sama muszą wykorzystywać niespodziewane ataki terrorystyczne, ręczne wyrzutnie rakiet stanowiące przeszkodę nie do przejścia dla czołgów oraz samochody pułapki i zdalnie sterowane ładunki wybuchowe. Na wagę złota są też pickupy z zainstalowanymi karabinami maszynowymi oraz nie wzbudzające podejrzeń taksówki. Jadący samochód, na którego tylnym siedzeniu znajduje się butla z gazem nie jest w tej grze wcale rzadkim widokiem. Jak widać, choć poziom uzbrojenia obu armii dzieli przepaść, nie oznacza to, że Syryjczycy skazani są na zagładę. 
Zanim przejdziemy do drobiazgowego rozkładania rozgrywki na części pierwsze, zerknijmy na fabułę. Otóż programistom z Battlefront, jak sami informują we wstępie, II-wojenne klimaty już się znudziły. Ileż w końcu można...? Zamiast tego postanowili pobawić się we wróżów i obmyślili fikcyjny konflikt Syrii oraz Stanów Zjednoczonych. Ów skończyć się musiał dość banalnie – atakiem największego światowego mocarstwa na syryjskich ekstremistów. I to właśnie w tym starciu bierzemy udział, stając kolejno po stronie USA i Syrii (to w kampanii) albo dowolnie obierając stronę konfliktu (w multi i misjach pojedynczych). Dodać jeszcze wypada, że do gry dołączono edytor, dzięki któremu domorośli stratedzy mogą popuścić wodze fantazji i osobiście przygotować starcia, o jakich najstarszym góralom się nawet nie śniło.
Na zakończenie części wstępnej wypada jeszcze powiedzieć, że wydana w naszym kraju wersja gry zawiera już patch 1.01, ale... no właśnie. Choć łata on sporą część buraków, jakie autorzy zaserwowali, nie usuwa wszystkich. Złośliwi (lepiej zorientowani?) twierdzą, że w zasadzie nadal jest to beta i przyznać trzeba, że istotnie ilość błędów jest w grze męcząca. Dlatego zanim przystąpimy do zabawy warto dodatkowo upgradować grę (do 1.03 – gdy piszemy te słowa tylko w wersji angielskiej – na szczęście na krążku upchnięto dwie wersje językowe), by nie być niemile zaskoczonym, gdy np. Abrams ostatniej szansy, nie wiedzieć czemu, nagle zniknie... Z tymi łatkami to w przypadku serii Combat Mission już standard, więc trzeba po prostu zacisnąć zęby i zrobić co należy.
Najważniejsza jest komunikacja
Teraz do konkretów. Przed każdą z misji czeka nas opis celów i mapa poglądowa, która w dużym zarysie przedstawi, jak dobrać się przeciwnikowi do skóry. W duuuużym zarysie. W zasadzie poza ogólnym widokiem jest kompletnie nieprzydatna i niewiele da się z niej odczytać. Gdy znajdziemy się już na polu bitwy będzie nam dane rozstawić w terenie swoje oddziały. Już na tym etapie dokonamy bardzo ważnych wyborów, a to za sprawą zaimplementowanego w grze systemu komunikacji Command&Control (C2). W uproszczeniu działa on w ten sposób, że przekazuje za pomocą różnorodnych technologii informacje o położeniu jednostek przeciwnika, a za pomocą procedur kontrolnych potwierdza te dane. Ułatwia w ten sposób przekazywanie dokładnych koordynat dla artylerii i lotnictwa, które niejednokrotnie wybawią nas z opresji. Ponieważ bezpośrednich efektów działania systemu nie widzimy (musimy tylko wierzyć autorom, że są), naszym zadaniem na polu bitwy będzie utrzymywać w miarę dobrą komunikację pomiędzy jednostkami. To z kolei umożliwiają aktywne, jasno błękitne (lub krwistoczerwone) ikony naszych jednostek. Kolor zależy od strony, jaką gramy, zaś fakt zapalenia/wygaszenia owych kropek określa, czy pobliskie jednostki znajdują się w zasięgu systemu i obrębie swojego plutonu. Plutonów lepiej nie rozdzielać, bo będą z tego same kłopoty.
System C2 to zaledwie podstawa. Wiedzieć bowiem trzeba, że wszystkie pojazdy i typy broni zostały oddane w grze z dbałością o najdrobniejsze szczegóły. Oznacza to ni mniej ni więcej tylko tyle, że przy obliczaniu trafień brane są pod uwagę takie parametry jak: kaliber pocisku, odległość od celu, dostępna amunicja, warunki pogodowe, przeszkody. To zresztą zaledwie kilka z ważniejszych. I ponownie jak w przypadku systemu C2 w tym wypadku również namacalnie sprawdzić tych parametrów się nie da. Możemy jedynie, działając nieco na czuja, sprawić, by zostały wykorzystane na naszą korzyść. A to z kolei oznacza, że posuwać się w czasie naszej zabawy będziemy baaaaardzo powoli, dbając o pojedynczych ludzi i najdrobniejszy sprzęt, jaki trafił pod naszą komendę, niczym – nie przymierzając – o oko w głowie.
