Call of Juarez - rzut okiem (Xbox 360)

Dziki Zachód na słowiańską nutę

Podobnie sprawa ma się w przypadku gier komputerowych, a mówiąc ściślej – pierwszoosobowych shooterów w realiach Dzikiego Zachodu. Powstałe w ostatnich latach, poruszające ten temat tytuły, można śmiało policzyć na palcach jednej ręki. Jeśli mówić o produkcjach naprawdę dobrych, to cóż – w zasadzie wyłącznie Red Dead Revolver i Gun należałoby zaliczyć do tego grona. Niespełna rok temu dołączył do nich Call of Juarez.

"Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz"

Ta, stworzona przez developerów z Techlandu, na wskroś przesiąknięta wczesno-amerykańskim klimatem gra - mimo pewnych niedociągnięć - gwarantowała rozrywkę na wysokim poziomie. Szczególnie entuzjastycznie odebrana została przez osoby z rozrzewnieniem wspominające filmy o Winnetou oraz liczne kreacje Clinta Eastwooda. Po niespełna roku od debiutu na rynku, Call of Juarez trafia na Xboksa 360, stając się tym samym pierwszą produkcją z polskim rodowodem, która wylądowała na platformie giganta z Redmond. Nadal bez odpowiedzi pozostaje jedno, podstawowe pytanie – jak tworzona pierwotnie na komputery osobiste gra sprawdzi się w konfrontacji z licznymi, dynamicznymi FPS-ami dostępnymi na konsole? Jednakże zanim przejdziemy do meritum, warto nakreślić, o co tak właściwie toczy się cała ta awantura ze świszczącymi kulami i litrami podłej jakości whisky w tle.

Dalej robi się rzecz jasna jeszcze ciekawej – nagły zwrot akcji, zaginiony ojciec i rodzinna tajemnica, słowem – nie brakujemy tutaj niczego. I to właśnie fabuła stanowi siłę napędową tego, pierwszego w dorobku rodzimej branży elektronicznej rozrywki, westernu. Podanego w strawnym sosie, z odrobiną diabelsko ostrych, meksykańskich papryczek i obowiązkowymi kilogramami ołowiu. Lu sangu lava lu sangu

Etapy dedykowane Rayowi, to klasyczny, książkowy wręcz przykład hitchcockowskiej szkoły budowania nastroju – na początku musi być trzęsienie ziemi (tym razem w postaci hurtowej wyżynki przy wymiernym udziale działka maszynowego), następnie napięcie powinno stopniowo wzrastać. Wielebny należyty użytek robi z rewolwerów, obrzynów, a także prowizorycznej snajperski, dziesiątkując – jak przystało na "rękę Boga" – stojące mu na drodze zastępy niewiernych. Mimo że większość tych leveli oparta jest o prosty schemat polegający na dotarciu z punktu A do punktu B, to w praktyce całość sprawdza się naprawdę nieźle.

"Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę"

Tego samego nie można niestety powiedzieć o epizodach, w których przejmujemy kontrolę nad Billym. Cherlawy chłopaczyna raczej średnio radzi sobie z bronią palną i w ogóle do Kozaków ciężko go zaliczyć. W zasadzie priorytet stanowi dla niego trzymanie się możliwie daleko od psychopatycznego krewniaka. W tym celu skrada się, pozostaje w ukryciu, przemyka za plecami niczego nieświadomych przeciwników. I wszystko byłoby w porządku, gdyby te elementy zostały odpowiednio dopracowane. Tak to już jest, że zrobienie dobrej gry nastawionej na stealth z widokiem z perspektywy pierwszej osoby, nie należy do zadań prostych. Owszem, w przypadku takiego powiedzmy Thiefa, patent się sprawdził, tu z kolei najzwyczajniej w świecie powiewa nudą. Podczas podążania w skórze Billy’ego ciągle cisnęło mi się na usta: "Dość, koniec, wystarczy! Chcę grać Rayem. Niech ten etap już się skończy!". I tak to właśnie wygląda – popisy oskarżonego o podwójne zabójstwo młodziaka stanowią wyłącznie chwilową odskocznie od rozsyłania kolejnych porcji ołowiu przez czcigodnego pastora.

Pojęcie "zwolnienia" nie jest również obce przeciwnikom Billy’ego. Odnosi się ono do ich inteligencji i permanentnej – nazwijmy to po imieniu – ślepoty. Wyobraźcie sobie taką oto sytuację – przy ognisku siedzi dwóch kowbojów (hmm, prawie, jak w Tajemnicy Brokeback Mountain), jeden zostaje zdjęty strzałą i z impetem pada na twarz. Drugi natomiast w ogóle nie reaguje, grzecznie czekając na swoją kolej! Podobnie ma się kwestia przemykania i pozostawania w ukryciu. Nasze poczynania są zupełnie niedostrzegalne przez przeciwników, nawet jeśli przebiegamy metr przed ich nosami. Warunek jest tylko jeden – musimy pozostawać w cieniu. Nie ma to, jak gwarantujący niewidzialność kamuflaż w XIX wieku!

"Gdy więc ten naród wybijesz do ostatniego męża, narody, które o tym posłyszą, powiedzą o Tobie"

Skoro już mowa o grafice – silnik Chrome’a z produkcji na produkcję wypada okazalej. Świetnie wyglądają rozległe, otwarte tereny i modele postaci. Cieszą liczne smaczki, jak choćby wyostrzanie elementów znajdujących się na pierwszym planie, blur przy przeładowywaniu magazynków i bardzo ładnie przedstawiony ogień. W opozycji stoją za to zamknięte lokacje, co szczególnie odczuwalne jest w trakcie pokonywania etapów rozgrywających się w kopalniach. Tekstury są jednolite i tak na dobrą sprawę chwilami nie wiadomo nawet, czy właśnie patrzymy na ścianę, czy na sufit. In plus wersji na Xboksa 360, warto odnotować płynną animację, jednakże momentami widoczne jest dorysowywanie się elementów w tle, co szczególnie razi w przypadku szybkiej jazdy konno.

"Zaprawdę, w ten sposób postąpię z tą złą zgrają, która się zebrała przeciw Mnie. Na tej pustyni zniszczeją i tutaj pomrą"

Słowem należy wspomnieć także o trybie mutliplayer. W tym samym czasie, na jednej z trzynastu map rywalizować może nawet szesnaście osób. Dostępne są cztery klasy postaci, wśród nich między innymi nałogowo rzucający laskami dynamitu górnik i najszybszy w całej stawce, strzelec. W odmianach klasycznego deathmatchu trup ściele się gęsto, a respawny co kilkadziesiąt sekund nie są niczym niezwykłym. Nie brakuje potyczek drużynowych, jak też obrony wyznaczonego celu. Nowością w wersji konsolowej jest tryb Capture the Bag, czyli wariacja na temat klasycznego pościgu za flagami, tylko tym razem rolę zdobyczy pełnią worki z forsą. Przyjemnym i nowatorskim rozwiązaniem jest możliwość uczestniczenia w grze treningowej, przed zebraniem pełnej ekipy do sieciowych zmagań. Ogółem akcja w kilkunastoosobowym gronie stanowi przyjemną odskocznię od – nie przymierzając – kolejnych starć w Gears of War.

Cieszy fakt, iż oto pierwsza polska gra zakręciła się w czytniku konsoli nowej (w domyśle: obecnej) generacji. Naprawdę warto dać jej szansę i na własnej skórze przekonać się, jak wyglądało życie dawno, dawno temu na Dzikim Zachodzie.

Tytuł: Call of Juarez Gatunek: FPP, gra akcji Wymagania sprzętowe: Xbox 360; abonament Xbox Live Gold do gry sieciowej Plusy: + dynamika (Ray) + klimat + fabuła + multiplayer + oprawa audiowizualna Minusy: - etapy skradankowe (Billy) - część tekstur Czas na opanowanie: kwadrans Poziom trudności: średni Producent: Techland Wydawca: Ubisoft Wersja: angielska Strona www: http://www.coj-game.com