Frederic Schoendoerffer – "Żołnierze mafii" – recenzja filmu

Mało emocjonująca przemoc, nuda i niesmak

Biorąc pod uwagę tematykę, można by się spodziewać zapierającej dech w piersiach akcji i burzącej krew w żyłach fabuły. Czy rzeczywiście tak się stało?

Aż chce się powielić (również bez ogródek) kwestię, którą wpierała Krystyna Janda edukowanej przez siebie „aktorce” w Superprodukcji Machulskiego: „Otóż nie, Marianie”.

Frederic Schoendoerffer znany jest wszelkim polskim „Marianom” i „Mariannom” z niezłego, ponurego i ciężkiego psychologicznie obrazu Tajni agenci z Monicą Bellucci i Vincentem Casselem w rolach głównych. Pamiętając tamten utwór, spodziewaliśmy się ponownie czegoś interesującego, tyle że znacznie mocniej osadzonego w imponującej tradycji francuskiego kina przemocy. Przemoc jest, i to w ilościach hurtowych, ale jeśli chodzi o budzenie zainteresowania, to już raczej krucho.

Franck (Benoit Magimel) jednak nie zwykł trząść portkami przed nikim. Taki fachowiec jak on budzi szacunek, a że pomógł Cortiemu w paru ważnych sytuacjach, obudził też zaufanie. A jak wiadomo, nikomu na tym najpiękniejszym ze światów nie można ufać. Szef wszystkich szefów ląduje w więzieniu na kilka miesięcy i wszystko wymyka mu się z rąk... bo dotychczasowi podwładni postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce. Co zrobi Franck? A cóż może zrobić ktoś, kto najwyżej ceni pieniądze?

W filmie dzieje się bardzo dużo, ale wszystko przedstawiono tak chaotyczne, że paradoksalnie zyskuje się wrażenie monotonni. Tempo jest źle stopniowane, nawet strzelaniny wydają się drętwe i nie wywołują żywszej reakcji. To, że tego typu bohaterowie niczym się nie przejmują, jest oczywiście normalne, ale jeśli odbiorca również... to coś jest nie tak z realizacją reżyserskiego „dzieła”.

Reżyser wciąż niepotrzebnie epatuje damską golizną, powodując dodatkowy niesmak (zgodnie z zasadą, że w rzeźni każdy, nawet niezbyt niewybredny „smakosz”, straci apetyt). W ogóle kwestia kobiet w Żołnierzach mafii budzi pewne zdziwienie. Schoendoerffer twierdzi, iż przez trzy lata studiował informacje na temat środowiska przestępczego we Francji... Cóż, nawet w Polsce niejaka Siwa była nie tak dawno równie błyszczącą gwiazdą na przestępczym firmamencie, co jej szwagier Dziad (wołomińska mafia), ciężko więc sądzić, by w tamtym kraju, posiadającym co najmniej takie same tradycje emancypacyjne niewiast, jedyną formę działalności kobiet w mafii stanowiły usługi seksualne lub rola popychadła.

Jeśli nawet jakąś dziwną koleją losu tak się stało, to atrakcyjność fabuły wymaga choć jednej naprawdę ciekawej żeńskiej postaci. Tymczasem tu baba to albo pozbawiony tożsamości, wyblakły tłumok, albo pozbawiona inteligencji i instynktu samozachowawczego zdzira, która puszcza się... z nudów. A nasi gangsterzy chlają, ćpają i zaliczają kolejne panienki, traktując je jak lalki z Sexshopu. Warto dodać, iż zdradzany mąż strasznie się przejmuje, mimo że sam chędoży na prawo i lewo.

Dziwi także fakt, iż policja pojawia się tylko w jednym momencie. Krew leje się strumieniami, strzały na ulicy, a ci jakby nie istnieli... Cuda jakieś czy co? A może po prostu logiczna dziura w i tak cienkiej jak kompot z desek fabule?

W zasadzie więc do pozytywnych stron owego filmu zaliczyć można tylko muzykę i zdjęcia. Ciemna tonacja kadrów i zimne światło tworzą mroczną, duszną atmosferę, którą podkreśla niepokojąca melodia, przerywana przez techno dobiegające z klubów, do których uczęszczają „chłopcy z miasta”.

Plusy: + ścieżka dźwiękowa + udane zdjęcia Minusy: - kulawa fabuła - źle stopniowane napięcie - chaos w parze z drętwotą - gra aktorska

Tytuł: Żołnierze mafii Reżyser: Frederic Schoendoerffer Scenariusz: Yann Brion, Frederic Schoendoerffer Zdjęcia: Jean-Pierre Sauvaire Muzyka: Bruno Coluais Obsada: Benoit Magimel, Philippe Caubere, Beatrice Dalle, Olivier Marchal, Mehdi Nebbou Produkcja: Francja 2007 Dystrybucja: Vision