Recenzja serialu Severance (Rozdzielenie). Korpo piekło

Jak wiele intrygujących już na pierwszy rzut oka seriali, również Severence opiera się o bardzo abstrakcyjne, a jednocześnie bardzo ciekawe założenie. W niedalekiej przyszłości (czy też alternatywnej rzeczywistości, czasami ciężko jest stwierdzić) opracowana została procedura, która pozwala rozdzielić ludzką jaźń w ten sposób, że jedna część „operuje” wyłącznie w warunkach służbowych, a inna w warunkach „domowych”. W praktyce oznacza to, że po zatrzaśnięciu się drzwi windy pracownicy stają się kimś zupełnie innym, nie mając dostępu do swoich wspomnień z drugiego życia. W ten sposób osoby które decydują się poddać procedurze tytułowego rozdzielenia, rozbijane są na dwa byty: „zewnętrzniaków” i „wewnętrzniaków”.

„Wewnętrzniacy” czyli fragmenty osób które zajmują się pracą, a które są głównymi bohaterami serialu, pracują w dziale który ma za zadanie wyodrębnianie zbiorów liczb z niekończącej się matrycy pod kątem… uczuć jakie w nich wywołują. Program sprawdza czy poprawnie je katalogują, a oni sami mają oczywiście kwartalne cele do wyrobienia. Cele dosyć abstrakcyjne, bo przecież sami nie wiedzą co ich praca ma na celu, w jaki sposób jest mierzona, ani kto dokładnie i pod jakim kątem ją analizuje. „Wewnętrzniacy” mają swoje podejrzenia, ale są one niezwykle odległe i abstrakcyjne, co jest w gruncie rzeczy oczywiste, biorąc pod uwagę bardzo skromne założenia z którymi przyszło im pracować. Nad wszystkim czuwa jednak nieco mityczny, nigdy nie widoczny Zarząd, który pociąga za sznurki głównie za pośrednictwem menadżerki w postaci nieco demonicznej Harmony Cobel.

Praca w tajemniczej korporacji Lumon Industries stanowi przejaskrawienie i doprowadzenie do absurdu warunków i specyfiki pracy w dużych firmach, zwłaszcza tych o zachodnim rodowodzie. Każda ścianka działowa, każdy obrazek, każdy zakątek, element wystroju czy nawet oświetlenie są starannie zaprojektowane, tak aby umożliwiać kontrolę nad i kwantyfikację ludzkiej wydajności i umożliwić nadzór nad procedurami. Nagrody za realizację poszczególnych celów są również wyjęte z najbardziej absurdalnego podręcznika do zarządzania zasobami ludzkimi: pięciominutowa przerwa na taniec, możliwość zawnioskowania o uścisk dłoni czy biurowa zabawka. Wszystko to obserwujemy, jednocześnie dowiadując się coraz więcej o korporacji Lumon, o tym jak wyglądają realia życia „wewnętrzniaków” czy obserwując jak przeżywają kolejne kryzysy. W końcu jedyny świat jaki znają to praca, w dodatku pozornie bezsensowna. Kto prędzej czy później nie zwariowałby w takich warunkach?

Scenariusz wymaga od widza pewnego poziomu skupienia, ale na szczęście nie jest dezorientujący. Nie brakuje w nim zwrotów akcji, chociaż z reguły są one raczej z gatunku pełzających niż wyskakujących z szafy. Pojawiają się też wątki z życia toczącego się w świecie zewnętrznym, kiedy to obserwujemy głównego bohatera w wersji „zewnętrznej”. Wątki siłą rzeczy przeplatają się od pewnego momentu dosyć intensywnie. Sęk w tym, że wydarzenia mające miejsce na zewnątrz firmy, prawdę mówiąc nie są zbyt angażujące. Zgodnie z oczekiwaniami w końcówce serialu czeka na nas parę solidnych zwrotów akcji i solidnych zaskoczeń, z czego przynajmniej jednego absolutnie się nie spodziewałem, a drugi przewidziałem praktycznie na samym początku. Ostatnie minuty z kolei trzymały mnie na absolutnym brzegu fotela. Dostaliśmy trochę odpowiedzi, ale wiele pozostaje bez odpowiedzi. Co dalej? Możemy tylko się spekulować i czekać na kolejny sezon. Póki co wiemy o nim tylko tyle że powstanie i będzie liczył o jeden odcinek więcej (dziesięć zamiast dziewięciu).

Wiem że powtarzam to już do znudzenia, ale po raz enty muszę podkreślić, że produkcje Apple TV+ mają do siebie pewien poziom wysmakowania estetycznego, którego nie brakuje również w Severence. Co ciekawe, sześć z dziewięciu odcinków reżyseruje Ben Stiller (tak, ten Ben Stiller, skądinąd znany aktor komediowy) i są to odcinki zdecydowanie najlepsze, czyli pierwsza i ostatnia trójka. Pochwalić trzeba też bardzo przyzwoitą grę aktorską, w tym odtwórcy głównej roli – Adama Scotta w roli Marka, głównej roli kobiecej czyli Britt Lower jako Helly i Johna Turturro jako Irvinga. Oni w mojej opinii przodowali, ale tak naprawdę ciężko znaleźć tutaj słabą kreację.

Severance to naprawdę solidna pozycja, która rozbudowuje już i tak przyzwoitą ofertę Apple TV+. Serial potrafi zaskoczyć, a żeby odbiorca nie czuł się zbyt komfortowo, okazjonalnie myli tropy, co trzeba bezsprzecznie pochwalić. Całość zawiera w sobie akcenty znane z Ona (Her), Westworld, Dnia Świstaka czy amerykańskiego Biura (The Office), a estetyczne walory sprawiają, że nawet przez nudny środek brniemy dosyć bezboleśnie. Części z odbiorców Severance może wydawać się nieco nudne, ale tego rodzaju odczuć nie da się uniknąć tworząc produkcję opartą o przerysowanie, dekonstrukcję schematu i napięcie. Bardzo dobra pozycja, czekam na więcej.