Twórcy Limbo znowu to zrobili, czyli recenzja Inside

Po raz kolejny jedną z głównych cech tytułu od Playdead jest wszechobecny minimalizm. Znajdziecie go w rozgrywce, która choć nie zawiera żadnych słów ani wyjaśnień, przepełniona jest treścią. Znajdziecie go w zadaniach i rozgrywce, która opierając się na prostych założeniach i nieskomplikowanym sterowaniu dostarcza wrażeń godnych najlepszego kinowego dreszczowca. Wreszcie znajdziecie ją w grafice, bogatszej niż w Limbo, lecz nadal operującej ubogą paletą barw, mimo to malując za ich pomocą obraz praktycznie nie do wymazania z pamięci. Panie i panowie, Inside to klasyczny must have, który z całą pewnością znajdzie się w wielu podsumowaniach najlepszych gier nie tylko roku, a może nawet i dekady.

Przedstawiony w Inside świat jest do szpiku przesiąknięty przygnębieniem i smutkiem. To miejsce, w którym przebywanie po prostu ciąży na ramieniu. Początkowo dostajemy się na teren bronionego całkiem nieźle kompleksu. Od leśnych fragmentów, przez industrialne, zapomniane hale i fabryki, aż po wnętrze kompleksu wyciągnięte rodem z filmów sci-fi. Zobaczycie wiele, a czym dalej w las, tym robi się dziwniej i posępniej. Rozwijają się także stawiane przed graczem wyzwania i zagadki. Owszem, Inside to w gruncie rzeczy prosty platformer, w którym poruszamy się w prawą lub lewą stronę ekranu rozwiązując co chwila różne zagadki. Akcja rozgrywa się jednak w pełni trójwymiarowym środowisku na więcej niż jednym planie, dodatkowo twórcy bawią się ujęciami prezentując wydarzenia na ekranie z bliższej lub dalszej perspektywie w zależności od sytuacji.

Trudno napisać więcej, bo cała grywalność Inside zawiera się właśnie w ciągłym zaskakiwaniu gracza i pchającej do przodu ciekawości względem tego, co przygotowano w następnej lokacji. Poszczególne fragmenty są krótkie, dzięki czemu zabawa jest treściwa i urozmaicona. Nie trwa długo, bo napisy końcowe oglądamy po zaledwie czterech godzinach, ale dawka skondensowanej rozgrywki dostarczana przez ten czas przez ekran monitora czy telewizora wraz z przeszywającym, ciężkim klimatem wypełnia gracza i zostaje z nim na znacznie dłużej. Ostatnia część zabawy to prawdziwa jazda bez trzymanki, którą trzeba zobaczyć na własne oczy. Namawiam Was zatem, nie oglądajcie żadnych filmów odsłaniających tajemnice Inside. Zgłębcie je samodzielnie.

Generalnie jednak Inside oczarowuje oprawą wizualną. Jak wspominałem powyżej, Playdead po raz kolejny sięga po ubogą, lecz znacznie bardziej rozbudowaną niż w przypadku Limbo paletę kolorystyczną. Większość barw występujących na ekranie to odcienie czerni i szarości, inne kolory są rzadkością, ale witamy je na ekranie z prawdziwą ulgą. Mimo wszystko jest w stworzonym przez Playdead świecie coś niepokojąco realistycznego. Obserwując mgłę spowijającą lasy i pola, zachowanie się wody, krajobrazy z mocno przygaszonym światłem słonecznym w tle czy światło latarki rozpraszające złowrogi mrok trudno nie odnieść wrażenia, że to wszystko bardzo posępna wizja naszej, ludzkiej przyszłości. Od technologicznej strony Inside to majstersztyk, który świetnie działa i prezentuje zaawansowane wykorzystanie fizyki w poszczególnych zagadkach. Nie za wiele jest tu także udźwiękowienia, ale jak i podczas całej zabawy, za pomocą kilku skąpych dźwięków deweloperzy tworzą oprawę audio, która wraz z obrazem i interakcją tworzy zgrabnie zazębiającą się całość.