W zeszłym tygodniu spotkaliśmy się w samo południe z coraz krótszymi grami, dziś pora na zapowiedziane wówczas rozwinięcie tematu...
W zeszłym tygodniu spotkaliśmy się w samo południe z coraz krótszymi grami, dziś pora na zapowiedziane wówczas rozwinięcie tematu...
Obiecałem swoiste DLC do felietonu o coraz krótszych grach, więc czas je napisać. Jako zaś, że tysiące osób przeczytało tamten tekst, mogę wielkopańsko udostępnić go za darmo. Żartuję oczywiście - i tak nie pobieramy opłat za treść publikowaną na portalu, ale jakoś wypada zagaić, przy okazji nawiązując do mechanizmów rządzących branżą gier. To "DLC do artykułu" nie będzie jednak o specyfice powstawania DLC. Dziś zajmiemy się kosztami produkcji gier na przestrzeni czasu. 
Początki niektórych serii sięgają jeszcze owego "wieku niewinności" gdy nie trzeba było armii ludzi, by stworzyć przebojową grę. Na reklamę nowego tytułu wydawano zaś sumy, za które dziś kupuje się kawę, herbatę i papier toaletowy dla działu marketingu w korporacji wydawniczej. Z roku na rok koszta tworzenia gier się zwiększały, rozwój układów graficznych wymuszał dokooptowanie kolejnych grafików, projektantów poziomów i programistów. Studia deweloperskie zaczęły zatrudniać więcej pracowników, niż kiedyś mieli ich wydawcy...
Ewolucję kosztów można łatwo prześledzić na przykładzie trzech generacji konsoli PlayStation. Na starcie istnienia platformy Sony koszt stworzenia gry z górnej półki oscylował pomiędzy 800 tysięcy a 1,7 miliona dolarów. W wypadku PlayStation 2 widełki owe wynosiły już 5 do 10 milionów zielonych. Aktualna generacja konsoli Sony wymaga już zainwestowania od 20 do 30 milionów dolarów... a mówimy o wydatkach potrzebnych tylko dla jednej platformy. Prezes Namco Bandai, Takeo Takasu, wylicza iż sama oprawa wizualna gier na PlayStation 3 kosztuje niemal 9 milionów dolców, czyli tyle, za ile można było zrobić 10 gier na pierwszą "plejawkę". W wypadku innych platform koszta są podobne, konsola Sony posłużyła mi jedynie za przykład.
Yves Guillemot, szef Ubisoftu, szacował jakiś czas temu, że w najbliższych latach średni budżet na produkcje z sektora AAA może wynieść 60 mionów dolarów - i pewnie ma rację, bo na takim poziomie i wyżej kształtują się budżety najdroższych gier już dziś. To zaś gdzieś w tle oznacza, że aby gra zarobiła na siebie, konieczna będzie sprzedaż większej ilości egzemplarzy. Cienką granicę zyskowności dziś można oszacować w okolicach pół miliona sprzedanych kopii, przynajmniej takie wyliczenia podaje wspomniany wcześniej Takeo Takasu. Łatwo policzyć, że jeśli Yves Guillemot prognozuje prawidłowo, poprzeczka zbliży się niebezpiecznie do poziomu 1,5 miliona egzemplarzy. To zaś oznacza, że ilość prawdziwie zyskownych produkcji z półki AAA może zmniejszyć się do circa 40 w skali roku.
Czy w związku z tym, że produkcja gier tak drastycznie drożeje, czeka nas przyszłość totalnie homogeniczna, w której grupa Panów Bobicków będzie nam serwowała 20 odgrzewanych kotletów rocznie, a nowych doznań będziemy musieli poszukiwać na rynku niezależnych produkcji? Wątpię, chociażby dlatego, że rynek nie znosi stagnacji i próżni. Do tego środowisko twórców gier zalicza się do środowisk kreatywnych, więc mimo rosnącego ryzyka plajty projektów, raczej ryzykantów nie zabraknie. Najwyżej rozrośnie się nam w redakcji rubryka poświęcona grom nienarodzonym...
