Polska dusza to fenomen na miarę słynnej rosyjskiej duszy. Abstrakt nie do pojęcia za pomocą normalnych narzędzi poznawczych. Polscy gracze pod tym względem nie różnią się zbytnio od osób niegrających.
Polska dusza to fenomen na miarę słynnej rosyjskiej duszy. Abstrakt nie do pojęcia za pomocą normalnych narzędzi poznawczych. Polscy gracze pod tym względem nie różnią się zbytnio od osób niegrających.
Przez wiele lat w Polsce gry powstawały gdzieś w tle, poza polem widzenia, mało kto się tym interesował. Też i w sumie nie było zwykle powodów do takowego zainteresowania. Tarmoszące się z trudnym okresem transformacji systemowej społeczeństwo nauczyło się kochać to, co pochodziło z mitycznego wcześniej "zachodu". W Polsce mogła powstawać jedynie tandeta. I powstawała, bo z takim nastawieniem trudno stworzyć coś wybitnego, za to łatwo zabrać się za chałturę i zrobić coś na odczepnego, byle zarobić na coś zachodniego...
Tak powstał nasz obronny wał. Gry polskie mogły być niedoceniane na zachodzie, ale polskie były i trzeba było chwalić fakt, że rodacy się starają. Potem zdarzyła się rzecz straszna. Coś, co nie mieści się po prostu w głowie. A w zasadzie nie jedna rzecz, a cały łańcuszek dziwacznych przypadków... Najpierw pierwsze sukcesy światowe lokalnych produkcji. Polscy gracze zamarli, unieśli ręce w górę, ku niebu i... nie spłynęła na nich jakaś cudowna łaska spowodowana sukcesem lokalnych studiów. Nic, wielka ściema i oszustwo, nie nastąpiło żadne olśnienie ani wniebowstąpienie.
Większość z graczy zadziałała całkiem instynktownie i naturalnie. Potrząsnęliśmy głowami i zbudziliśmy się z pokracznego snu o chwale, jaką ześlą na nas sukcesy ludzi, których zwykle nawet nie znamy. Chcą walczyć na rynku międzynarodowym, we wściekłej konkurencji? Ich sprawa, niech idą na całość, po czynach ich poznamy, bo już nie po wspólnej mowie. Na placu, pod pociemniałym nagle niebem, pozostała jednak grupka - przerażająco liczna - która rozpoczęła powolną deklamację. Deklamację strof ze sławnej "modlitwy sąsiedzkiej", pojawiającej się w filmie Marka Koterskiego Dzień Świra. Oni reprezentują inny składnik naszej polskiej duszy, ten mroczny i zawistny. Nie ma litości dla zdrajców. Chcą mieć posłuch na zachodzie? Świetnie. W Polsce jednak nie ma dla nich miejsca i serca. Niech ich projekty zbankrutują i upadną. Skopmy ich, ściągnijmy w błoto i nauczmy moresu.
Na gniew łatwo narazić się też, jeśli nie jest się bucem. Wystarczy być artystą z niezrozumiałą pasją. Na przykład robić gry niszowe, bez rozgłosu, sprzedając je po jakichś platformach cyfrowej dystrybucji dla innych pięknoduchów (i buców z pewnością). Jednemu takiemu zdarzyło się zebrać kilka lepów i na naszych łamach, od naszych czytelników, zaliczających się przecież do elity (jak widać, przed polską duszą nie ma ucieczki). Jest jednak metoda, jak tworząc grę w Polsce wysupłać się z z tej trudnej sytuacji. Przepis na to, by dostać mnóstwo ciepłych słów od Polskich Graczy. Nawet, jeśli miało się coś pod paznokciami, zostanie to przebaczone...
