Temat rozszerzonej rzeczywistości (ang. augmented reality, AR) przewija się od dość dawna w kontekście nowych technologii i możliwych zastosowań łączenia obrazu świata rzeczywistego z elementami wykreowanymi przy użyciu komputera. Jednakże dopiero od pewnego czasu coraz poważniej system ten zostaje implementowany w grach wideo. Czy właśnie stoimy u progu rewolucji grania?
Temat rozszerzonej rzeczywistości (ang. augmented reality, AR) przewija się od dość dawna w kontekście nowych technologii i możliwych zastosowań łączenia obrazu świata rzeczywistego z elementami wykreowanymi przy użyciu komputera. Jednakże dopiero od pewnego czasu coraz poważniej system ten zostaje implementowany w grach wideo. Czy właśnie stoimy u progu rewolucji grania?
Drugą rewolucją w podejściu do grania na masową skalę, która nastąpiła pod koniec 2006 roku za sprawą Nintendo Wii, było podniesienie się z wygodnych legowisk na rzecz wymachiwania kontrolerami przed czujnikami konsoli. Ktoś stwierdził, że leżenie całymi dniami i poruszanie jedynie kilkoma palcami górnych kończyn źle wpływa na nasze zdrowie i postanowił wymyślić ustrojstwo przypominające pilot od telewizora, które wymaga od nas aktywacji znacznie większej partii mięśni niż tylko tych skupionych w okolicy dłoni. Cztery lata później Sony podchwyciło patent i także próbuje wpoić nam, że machanie akcesorium rodem z sex shopu, zwanym Movem, jest fajne. Microsoft z kolei poszedł o jeszcze jeden krok dalej i wypuścił na rynek tylko kamerę, już bez żadnych fallicznych przyrządów, która wymaga od nas aktywacji niemal całego ciała. Dzięki temu oszczędzamy na siłowniach, klubach fitness i innych śmierdzących potem miejscach, choć Kinect niestety nie zastępuje komunikacji miejskiej w czasie największych upałów.
I w ten oto sposób przeszliśmy do trzeciego przełomu w historii grania, u którego progu właśnie stoimy. Oto mądre telefony, generujące trójwymiarowy obraz przenośne konsole, a także cała ta następna generacja mobilności dąży do tego, by razem z nimi w tej zatłoczonej komunikacji miejskiej być i grać. Nie wystarczy już fakt, że ruszamy się w domach. Teraz, żeby pograć trzeba będzie wychodzić wraz ze swym urządzeniem na świeże powietrze, przemieszczać się, robić jak najwięcej męczących kroków. A wszystko to ma mieć miejsce w rozszerzonej rzeczywistości wykorzystującej naszą geolokalizację.
Dlaczego wkrótce? Największą bolączką AR są bowiem markery - specjalne znaczniki, które pozwalają wyświetlić trójwymiarowe obiekty. Znacie je z pewnością z gazet, broszur czy plakatów reklamowych. Z gier także. Eye Pet czy Eye of the Judgment to flagowe przykłady wykorzystania AR w grach wideo. W obu przypadkach korzystać musieliśmy ze specjalnych kart, które nie były niczym innym, jak markerami umożliwiającymi prezentację i interakcję z trójwymiarowymi, wirtualnymi obiektami w rzeczywistej przestrzeni. Augmented reality bardzo dobrze radzi już sobie w zamkniętej przestrzeni, w której panują stałe warunki umożliwiające niczym niezakłócaną prezentację wybranych treści. Prawdziwym wyzwaniem dla tej technologii w dalszym ciągu pozostaje jednak działanie na zewnątrz.
Jednymi z pierwszych prototypowych gier AR działających w otwartej przestrzeni były przeróbki klasycznych tytułów. ARQuake stworzony przez zespół Wearable Computer Lab z University of South Australia to nic innego jak stary, dobry pierwszy Quake, w którym mroczne i ciemne lokacje zostały zastąpione uniwersyteckim kampusem. Z kolei Human Pac Man to klon popularnej gry arcade stworzony przez zespół Mixed Reality Lab pod kierownictwem Adriana Davida Cheoka na National University of Singapore. Jego działanie możecie zobaczyć w materiale filmowym przygotowanym przez kanał National Geographic.
W obu wypadkach markery zostały wcześniej zaprogramowane i oznaczone na uniwersyteckich budynkach. Dzięki postępowi możliwe jest już odczytywanie całych obiektów a nawet ludzkich twarzy, bez umieszczania na nich czarno-białych kwadratowych znaczników. Na drodze do rewolucji pojawiają się jednak nowe problemy...
Ogromne „plecaki” ze sprzętem i wielkie hełmy odchodzą do lamusa i są zastępowane okularami, nieróżniącymi się zbytnio od wielu typów oprawek dostępnych w sklepach. I choć istnieją takie urządzenia jak wyświetlacze VRD (Virtual Retinal Display) skanujące obraz bezpośrednio wyświetlany na siatkówce oka oglądającego i pozwalające teoretycznie zanurzyć się w wykreowanym środowisku, to niebezpieczeństwem jest pełna izolacja od rzeczywistego świata. Wysokie są również koszta - wyświetlacze robione są na zamówienie, a ich cena może wynosić nawet 100 000$ za sztukę.
Jednak zanim do tego dojdzie, trzeba uporać się z samą technologią. Nie od dziś wiadomo, że największymi problemami twórców gier AR rozgrywających się na otwartej przestrzeni są błędy rejestracji, duży rozmiar przetwarzanych danych, zmienne warunki pogodowe i oświetleniowe, a także, a może przede wszystkim, uporanie się z tworzeniem trójwymiarowych treści na dowolnych znacznikach, będących dowolnymi obiektami położonymi na całej kuli ziemskiej. Nie wspominając już o zaawansowanym renderowaniu i fotorealistycznych „rozszerzeniach” nie różniących się od rzeczywistości, które jest obecnie praktycznie nie do zrealizowania.
Przyglądając się tym wszystkim wizjom mam nieodparte wrażenie, że gry wideo zataczają koło i wracają do gier miejskich czy też klasycznych LARP-ów. W zasadzie to powinniśmy mówić nie tyle o rewolucji w grach wideo, a we wspomnianych formach rozrywki. Rozszerzone o dodatkową, wirtualną oprawę z pewnością zyskałyby wielu nowych amatorów. Gry wideo paradoksalnie straciłyby na swojej „wirtualnośći” na rzecz rzeczywistości, której wykorzystanie bardziej by się liczyło od prezentowanych rozszerzonych, dodatkowych treści.
