Kilka tygodni temu jeden obrazek zamieszczony gdzieś w czeluściach Internetu wywołał nostalgiczne biadolenie starych graczy. Lawinę wspomnień, jakie to się kiedyś gry robiło, a jakie to dobre nie były, a teraz to już tylko odcinanie kuponów i zwykłe wyciąganie pieniędzy. A całe to kręcenie się łezek pod oczyma wzięło się z porównania struktury mapy w grze FPS z 1993 roku i tej z 2010. Sami zresztą zobaczcie poniżej w czym tkwi „ból”.
Kilka tygodni temu jeden obrazek zamieszczony gdzieś w czeluściach Internetu wywołał nostalgiczne biadolenie starych graczy. Lawinę wspomnień, jakie to się kiedyś gry robiło, a jakie to dobre nie były, a teraz to już tylko odcinanie kuponów i zwykłe wyciąganie pieniędzy. A całe to kręcenie się łezek pod oczyma wzięło się z porównania struktury mapy w grze FPS z 1993 roku i tej z 2010. Sami zresztą zobaczcie poniżej w czym tkwi „ból”.
Ustalmy jedno. Gry półtorej dekady temu były po prostu inne. Ani lepsze, ani gorsze od dzisiejszych produkcji. Nie ma sensu porównywać twórczości Wincentego Kadłubka do bestsellerów Stiega Larssona. Tak obrazowo przedstawia się różnica jaka dzieli pierwszego Dooma od najnowszego Call of Duty. Gry wyewoluowały, stały się rozrywką masową. Zajmują istotne miejsce w dzisiejszej popkulturze i wszystko wskazuje na to, że popularność tej formy rozrywki będzie w najbliższych latach stale rosnąć. Co za tym idzie, i co już można zaobserwować, kolejne tytuły będą coraz prostsze, coraz krótsze i coraz bardziej widowiskowe. I nie widziałbym w tym nic złego, gdyby nie jedno ale.
Filmowość. To dzięki przejściu od ery archaicznego, „niemego” Wolfensteina 3D do hollywoodzkiego Modern Warfare zaczęto w ogóle traktować naszą ulubioną rozrywkę w poważny sposób. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego to Doom najczęściej pojawia się w tych mądrych artykułach o szkodliwości gier i rodzącej się z nich agresji u graczy? Wbrew pozorom odpowiedź jest bardzo prosta – Doom był grą „niemą” i gdy patrzyło się na rozgrywkę przez ramię grającego widziało się tylko faceta wyrzynającego w pień hordy obcych. Żadnej większej różnorodności, cały czas ręce bohatera wyciągnięte przed siebie gotowe do zabijania wrogów, statyczny punkt widzenia nie pozwalający nawet spojrzeć w górę i monotonne lokacje. Nic dziwnego, że wiele osób tylko tyle w legendarnej strzelance widzi po dziś dzień. A co z Modern Warfare? Niebo a ziemia! Tu jest dramat wojny, cały czas coś się dzieje, ktoś gdzieś ginie, ktoś nas pogania, krzyki, wrzaski, zróżnicowanie misje. Ma się wrażenie jakby się było pierwszoplanowym aktorem w wysokobudżetowym hicie. Tylko zamiast popcornu i coli gracz trzyma w dłoniach klawiaturę i myszkę czy też pada jak kto woli.
W grach FPS poza samymi rozwiązaniami mechanicznymi odpowiedzialnymi za jakość rozgrywki ważny jest cały background, przez pryzmat którego gra będzie finalnie oceniana przez końcowych odbiorców. Tło fabularne, scenariusz, postacie, lokacje, dialogi i inne czynniki zadecydują czy gra odniesie sukces czy szybko zostanie zapomniana. Dziś każde studio ma opracowane mechanizmy strzelania, wszak to podstawa w tym gatunku. Powodzenie projektu obecnie zależy od marki i opowiedzianej historii. Gracz staje się niewymagającym widzem - nie obchodzi go czy umiesz dobrze pracować kamerą bądź przeprowadzać skuteczne castingi. Liczy się to, czy przez te 6-12 godzin zapewnisz mu rozrywkę, która skutecznie go przyciągnie przed ekran i zapewni dobrą zabawę.
