CasualGamer część pierwsza

Jak nakłonić człowieka, by nie kupił dobrej gry

czyli kilka słów o okładkach gier.

Tak, jestem wzrokowcem, jestem grafikiem i jestem dziewczyną – więc zdarzyło mi się nie raz kupić coś oczami. To znana przypadłość wśród gatunku żeńskiego; podobnie cierpi na nią też ród męski (chociaż mają nieco inne do tego podejście). Na moich półkach pałętają się książki i filmy, które zachwycały wizualną oprawą opakowania, natomiast zawartość ich jest, elegancko rzecz ujmując, beznadziejna, żałosna i godna najwyższej pogardy. Gry natomiast miały tendencję odwrotną. Wiele znakomitych i wcale niebrzydkich graficznie tytułów dzięki okładce robiło furorę równie wielką jak zdechłe kwiatki albo wystrzępione pluszowe misie. I o tym właśnie dzisiaj będzie. O brzydkich, nieładnych i nieciekawych opakowaniach. O tym, jak ciężko przekonać normalnie myślących ludzi, że to w środku jest fajne, a to na zewnątrz – to jakoś tak wyszło. O tym, że producenci winni inwestować w działania DTP, a nie tylko w trójwymiarowe animacje.

Moja kolekcja

Pierwszym z rzędu jest Half-Life 2: The Orange Box. Jest to absolutnie najbardziej straszliwe wydanie ever. Głównym elementem jest podświetlony ludzik, który sam siebie wyrzuca do śmieci. Obok niego niby coś tam stoi, ale wszyscy zapamiętują tę nieszczęsną ikonkę i wszechobecny pomarańczowy kolor. Nie przeprowadzałam sondażu, ale sądzę, że spora ilość ludzi, którym tytuł absolutnie nic nie mówi, powiążą okładkę z reklamą jednej z sieci komórkowych. Przekaz ikonograficzny też jest niezły – "Wyrzuć mnie do kubła zaraz po zakupie". Rewelacja.

Bliżej temu do horroru typu gore (szczególnie przez dodanie pięknego elementu krwistej czerwieni) niż do przyjemnej, bardzo spokojnej rozgryweczki i biegania za smokami z mieczykiem w łapce. Omijałam tę grę naprawdę szerokim łukiem, zanim się nie dowiedziałam, co zawiera. Teraz tytuł wydany w Ekstraklasyce Gold już nie jest wizualnie tak hmm... inwazyjny, ale dalej nie wiadomo, co to jest, jaki gatunek i czego dotyczy.

Czemu to służy Okładka to reklama, ale ma też spełniać funkcję informacyjną, a nie li jedynie wizje działu kreacji przedstawiać. Winna powiedzieć mi, co to za gatunek, naprowadzić mnie na pewne skojarzenia. Aktualnie dobrymi przykładami można sypać jak z rękawa: Gears of War – będzie zabijanie z wielkiej spluwy. I wybuchy, bardzo dużo wybuchów. Heroes of Might & Magic – dowodzenie armiami w klimatach fantasy. Age of Empires – gdyby nawet sam tytuł nie mówi, a mówi wyraźnie, to widać ewidentnie bitwy, cywilizacje, tworzenie świata. A weźmy taką Sagę Baldur’s Gate, notabene moje największe kochanie. Co mamy na przedzie w wydaniu najnowszym? Stojącą na tle złotego bałaganu wielką, zwalistą kupę żelastwa, która gdyby nie hełm z rogami, przypominałaby starą lodówkę. Znaczy się wrestling i żywiołowe mordowanie? A właśnie, że nie. Co powodowało, że zmieniono wygląd obwoluty, nie mam pojęcia. Świecąca czaszka może też nie tłumaczyła wszystkiego, ale przynajmniej nie sugerowała zupełnie innego gatunku.

Kobita zwykle jest sama, czasem w tle przewinie się jakiś odziany w stal chłopina albo ryczący niedźwiedź (czemu niedźwiedź?), ale okładkowo nijak mnie nie przekonano, że to jest gra sieciowa i że dzięki niej tylu fantastycznych ludzi z całego świata mogę poznać. Co więcej – większość społeczeństwa, która o tym nie słyszała (są tacy), a jeno widziała obrazek, pewna była, że z siecią nie ma to wiele wspólnego – albo tyle, co pobranie dostępnej aktualizacji. Istnieje jednak szansa, że gra wyjdzie kiedyś w jakimś wydaniu zbiorczym, albo i całej serii, i jak skomasują wszystkie te baby na raz, to się zrobi MMORPG. Dodatki, dodatkowe do okładki

Ciekawostka jest też piękny pasek "Gra dla Windows", który niemożebnie mnie irytuje i zazwyczaj psuje okładkę równie radośnie jak informacja na paczce papierosów, że możesz zostać impotentem albo dostać zawału. Każdy, kto kupuje papierosy i pali, wie, że może kojfnąć na serce i każdy, kto kupuje grę na peceta, wie, że odpala się ją pod Windowsem. Bo pod czym się ma odpalać? Pod DOS-em czy pod Ubuntu? Dobrze, że nie dorzucili paseczka "Gra pod Windows Vista", a poniżej "Gra pod Windows XP", a jeszcze niżej "Gra może pójść pod Windows 2000, ale nie musi". Możliwości jest wiele (zawsze się mogą dorzucić producenci sprzętu), w sumie niedługo nie starczy miejsca na okładkę. Wiem, że wszyscy pozazdrościli Xboksowi dodatkowych zielonkawych wizualnych atrakcji, ale czy to naprawdę jest konieczne? Można się pozbyć tego zwykle tylko przy zakupie gry w edycji kolekcjonerskiej – a i to nie zawsze.

Podsumowując – cieszmy się z pięknych wydań, z graficznie dopracowanych okładek, z rzetelnej informacji i porządnej typografii. Cieszmy się, bo kiedyś było zdecydowanie gorzej, a i dalej komuś czasem trafiają się babole. Cieszmy się tym bardziej, że może kiedyś w okładkach nadejść moda retro.