Ciekawostka z Tollywood
Ciekawostka z Tollywood
Trivikram Srinivas – "Athadu – poszukiwany" – recenzja filmu DVD
Przy okazji: warto wiedzieć, że słowo „Tollywood” pochodzi z połączenia słów „tolly”, czyli określenia dla przemysłu filmowego w języku telugu (używanym przez znikomą część mieszkańców Indii w porównaniu z tą, dla której podstawowym językiem jest hindi, wykorzystywany w Bollywood), i oczywiście „Hollywood”. Recenzowany tytuł nakręcono w telugu, stąd nieco inne brzmienie, chwilami kojarzące się wręcz z językami Dalekiego Wschodu. 
Wracając do filmu, nasz bohater ma do spełnienia pewne dość nietypowe zadanie, któremu oczywiście tylko on może podołać. Ostatecznie nie ma większego profesjonalisty aniżeli ktoś, kto trudnił się zbrodniczym fachem od dziecka. Niestety, okazuje się, że nawet jego można wystrychnąć na dudka.
Nandu zmuszony jest ekspediować się z miejsca akcji w przyspieszonym tempie i umykać w nieznane. Nie będzie mu łatwo, gdyż jego tropem podąża policja. I to radząca sobie całkiem nieźle, zwłaszcza jak na technologiczne braki wobec swych odpowiedników z Ameryki Północnej czy Europy. 
To jest ta poważniejsza warstwa filmu, niosąca może i banalne, ale optymistyczne przesłanie, że niczyjego życia nie warto spisywać na straty i w każdym znajdziemy coś dobrego (a przynajmniej, jeśli otrzyma właściwą motywację). Jednakże Athadu – poszukiwany zdecydowanie nie miał na celu epatować głębią przesłania. Kokietuje za to mnóstwem komediowych momentów, całkiem ciekawymi scenami akcji (zarówno na poważnie, jak i z przymrużeniem oka), fabularnymi woltami oraz niezbędnymi w hinduskiej kinematografii „teledyskami”.
A stwierdzić trzeba, że odtwórcy głównych ról, wraz z towarzyszącymi im zespołami, dali prawdziwy taneczny i wokalny popis. Naturalnie ci, którzy nie przepadają za hinduską manierą śpiewania, nie będą zachwyceni. Za to układy taneczne – wykorzystujące nie tylko tradycyjne indyjskie tańce, ale także... spuściznę Michaela Jacksona, jak również hip hop – są bezsprzecznie świetne. 
Zwłaszcza część humorystyczna zdaje się czerpać z „żółtych” komedii. „Kwaśne” sytuacje rodem z kreskówek lub aktorska gra Trishy Krishnan, która, gdyby ją komputerowo przetworzyć, mogłaby swobodnie zostać umieszczona w jakimś jajcarskim anime (włącznie z mimiką i akcentem), sprawią, że miłośnicy wspomnianych komedii będą płakać ze śmiechu. Odpowiednio osoby, które nie przepadają za takim rodzajem humoru, ukontentowane nie zostaną. Przy okazji warto dodać, że uczestnicy seansu jednogłośnie przyznali scenie z rowerem złotą statuetkę Radżkumara (tych, co nie wiedzą, któż zacz, odsyłamy do Superprodukcji Machulskiego).
Fakt, iż w indyjskich filmach tak ważną funkcję pełni muzyka, czyni, że twórcy dzięki niej doskonale panują nad nastrojem i świetnie wiedzą, jak wykorzystać ścieżkę dźwiękową, by odpowiednio było „strasznie, śmiesznie i puchato”. Kolejną zaletę stanowi możliwość zapoznania się z różnymi obyczajowymi ciekawostkami tamtejszego społeczeństwa, przemyconymi w różnych momentach owej produkcji. Scenarzysta, a zarazem reżyser z przymrużeniem oka zwraca uwagę na chęć amerykanizacji Hindusów – ukazane postacie wyraźnie lubują się we wtrącaniu angielskich słówek przy każdej możliwej okazji – co pogłębia komiczny efekt. 
W części sensacyjnej recenzowanego tytułu znajdziemy motywy rodem z gier komputerowych, wyraźne odniesienia do Terminatora, Matrixa i filmów Johna Woo. Autorzy radośnie tworzyli, nie wykazując obaw przed wtórnością czy plagiatem. I wszystko fajnie, choć w tym momencie nadarza się okazja, by przejść już do nielicznych minusów tego naprawdę przyjemnego filmu. O ile parodiowanie różnych elementów nie tylko nie przeszkadza, ale wręcz dodaje atrakcyjności, o tyle wzięcie żywcem, na poważnie, „reżyserskiego podpisu” pana Woo, jakim są gołębie, do eleganckich poczynań bynajmniej nie należy. Innym minusem w oczach nas, person z kręgu cywilizacji Zachodu, okazują się straszliwe dłużyzny. Hindusi zdecydowanie mają inne poczucie czasu. Oczywiście w końcu się przyzwyczajamy, ale początek jest naprawdę ciężki do zniesienia (napisy początkowe wraz z intro trwają niemal tyle, co niejedna europejska krótkometrażówka). Jednakże atuty filmu pozwolą odbiorcy przymknąć na to oko.
GramTV przedstawia:
Podsumowując: nie tylko ciekawostka, ale i prawdziwa perełka. No, chyba że ktoś nie trawi zaprezentowanego poczucia humoru i sposobu śpiewania (ale to ostatnie można przewinąć).
Plusy: + komediowe momenty (a zwłaszcza scena z rowerem) + rozbrajająca gra aktorów + pomysł na fabułę + kulturowe ciekawostki w fabule + zręczne połączenie motywów czerpanych z różnych kinematografii + całkiem niezła realizacja + taniec i piosenki (piosenki stanowią zaletę dla tych, którzy lubią hinduski sposób śpiewania) Minusy: - dłużyzny (zwłaszcza na początku) - dość bezczelne wykorzystanie „reżyserskiego podpisu” Johna Woo - piosenki (wada dla tych, którzy nie lubią hinduskiego sposobu śpiewania) - „kwaśny” humor, jeśli ktoś nie trawi takowego
Tytuł: Athadu – poszukiwany Reżyseria: Trivikram Srinivas Scenariusz: Trivikram Srinivas Zdjęcia: Brak danych Muzyka: Mani Sharma Obsada: Mahesh Babu, Trisha Krishnan, Prakash Raj, Sonu Sood Produkcja: Indie 2005 Dystrybucja: Blink Cena: ?
Nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Napisz komentarz jako pierwszy!