Szkoła jest przeciwieństwem więzienia. Za dobre sprawowanie dostaje się przedłużenie wyroku...
Oto bowiem w Męskiej grze śledzimy losy uczniów brytyjskiej Cutlers' Grammar School, którzy znajdują się w przededniu zdawania egzaminów na wyższe uczelnie. Jako najlepsi z całej szkoły, zostają skierowani na dodatkowy semestr, który ma przygotować ich do bojów o indeksy Cambridge i Oxfordu, jak wiadomo najbardziej prestiżowych uczelni w snobistycznej Wielkiej Brytanii lat 80., a zresztą nie tylko... Już sami bohaterowie nie są zbyt wiarygodni, a raczej mocno papierowi, co razi od pierwszych minut. Niby lansowani są na szkolnych geniuszy, a nie potrafią poprawnie wymawiać nazwiska Friedricha Nietzschego i dowodzą, że w Indiach przeważają wyznawcy Mahometa. Mocno zakręcony dyrektor szkoły (Clive Merrison) decyduje, aby zatrudnić młodego absolwenta Oxfordu, Irwina (Stephen Campbell Moore), który miałby jego podopiecznym dopomóc w przygotowaniu do egzaminów. Ponieważ Irwin to człowiek młody i - jak się okazuje niebawem - o poglądach i upodobaniach dość kontrowersyjnych, szybko dochodzi do konfliktu ze starszą kadrą, ale wcale nie to jest osią przewodnią całości. 
Niejako w międzyczasie wychodzą na jaw homoseksualne upodobania jednego ze starszych nauczycieli (dość obleśna sprawa – generalnie rzecz biorąc), ale ten wątek też nie jest wiodący. A jaki zatem jest, zapytacie? No właśnie, nie do końca wiadomo. Film Nicholasa Hytnera to jakby przeniesione na ekran fragmenty sztuki. Raz jesteśmy świadkami "śpiewanej lekcji", podczas której chłopcy udają, że znajdują się w belgijskim burdelu podczas I wojny światowej. Innym razem pędzimy z nimi na wycieczkę, w czasie której dowiadują się kilku faktów na temat kloacznych upodobań ich wielkich przodków. W jeszcze innej części filmu wpatrujemy się w ekran, słuchając recytacji wierszy, a następnie ich interpretacji. Od czasu do czasu zaś młodzi ludzie rozmawiają o swych problemach sercowych bądź komentują szkolne wydarzenia. 
Z pozoru mogłoby się nawet wydawać, że różnorodność scen powinna być atutem tego dzieła. W końcu poszerza horyzonty, wzbogaca narrację o tematy związane z homoseksualizmem, feminizmem, religią, stosunkiem do historii i wieloma innymi sprawami. W pewnym momencie zaczynamy się zastanawiać, na ile może film Hytnera być swoistą satyrą na brytyjskie społeczeństwo, system szkolny i stosunki społeczne panujące w tym kraju. Problem w tym, że nawet jeśli miał nią być w założeniach (dramat Bennetta wszak jest), to od założeń do dobrej realizacji droga jednak daleka. Fragmentaryczność obrazów i brak jednolicie wyselekcjonowanych wątków sprawiają, że przypadkowość całego filmu razi oczy wymagającego widza. 
Miło jest dowiadywać się z ekranu o sprawach poważnych i istotnych, miło jest rzecz jasna analizować, badać różnorakie tropy i wyciągać wnioski, ale to wszystko nie może być podane w nudziarskiej formie. Nie chodzi bowiem o to, że film mówi o banałach i rzeczach mało ciekawych – wprost przeciwnie! Problem w tym, że reżyserowi nie udało się znaleźć takich filmowych środków, które zdynamizowałyby problematykę, przedstawiły ją z różnych perspektyw, a poza tym wprowadziły jakąś spójność do całości obrazu. 
Męska historia w założeniach miała być chyba także po trosze komedią, ale po prawdzie również z humorem tu nie jest najlepiej. Nudziarstwo jest posunięte do tego stopnia, że nawet gdy w wypowiedziach bohaterów trafi się jakaś perełka, można ją przeoczyć... Zresztą, choć humor nie jest rzecz jasna rodem z American Pie, to nadal pozostaje dość sztubacki i ośmielamy się wątpić, czy przypadnie do gustu większej ilości widzów. 