Simpsonowie - wersja kinowa

Informacja prasowa dystrybutora

W niecierpliwie oczekiwanym filmie osnutym na przebojowym serialu telewizyjnym Homer musi ocalić świat przed katastrofą, którą sam sprowokował. Wszystko zaczyna się od Homera, jego nowej świnki domowej i cieknącej cysterny – kombinacji, która doprowadza do nieszczęścia, jakiego miasto Springfield jeszcze nie doświadczyło. Kiedy Marge jest przerażona horrendalną gafą Homera, do domostwa Simpsonów puka żądny zemsty tłum. Rodzinie udaje się zbiec, ale wkrótce idzie w rozsypkę z powodu toczących ją konfliktów i nieznajomości miejsca.

Społeczność Springfield ma wszelkie powody, by domagać się głów Simpsonów. Kataklizm zapoczątkowany przez Homera zwróciło uwagę prezydenta USA Arnolda Schwarzeneggera (głosu użyczył Harry Shearer) oraz szefa Agencji Ochrony Środowiska Russa Cargilla (głos Alberta Brooksa). „Wie pan, prezydencie – mówi Cargill – kiedy powołał mnie pan do agencji, gratulowano panu mianowania największego szczęściarza Ameryki szefem najbardziej nieszczęsnej agencji rządowej. A dlaczego przyjąłem tę robotę? Ponieważ jestem bogatym człowiekiem, który chce się czymś odwdzięczyć. Nie pieniędzmi, ale czymś konkretnym”. Tym konkretem okaże się diabelski plan opanowania katastrofy. Kiedy losy Springfield i świata wiszą na włosku, Homer podejmuje osobistą odyseję odkupienia – począwszy od uzyskania przebaczenia Marge, poprzez zjednoczenie rozbitej rodziny aż po ocalenie rodzinnego miasta.

W filmie SIMPSONOWIE - WERSJA KINOWA głosów użyczyli weterani, stale występujący w serialu: Dan Castellaneta, Julie Kavner, Nancy Cartwright, Yeardley Smith, Hank Azaria, Harry Shearer, Pamela Hayden, Tress MacNeille, a także Albert Brooks. Produkcji filmu podjęli się: producent wykonawczy serialu James L. Brooks, twórca postaci Matt Groening, obecny producent serialu Al Jean oraz Mike Scully i Richard Sakai. Sakai towarzyszy serialowi od jego początku, także kiedy pracował nad takimi filmami jak „Jerry Maguire” i „Lepiej być nie może”. Autorami scenariusza zostali James L. Brooks, Matt Groening, Al Jean, Ian Maxtone-Graham, George Meyer, David Mirkin, Mike Reiss, Mike Scully, Matt Selman, John Swartzwelder oraz Jon Vitti – wszyscy od dawna związani z serialem. David Silverman, szef zespołu animatorów serialu, podjął się reżyserii filmu. Silverman towarzyszy serialowi od pierwszego odcinka, był także współreżyserem przebojowego filmu animowanego „Potwory i spółka”.

Homer jest także ogniwem klasycznej wielopokoleniowej rodziny. Będąc bez przerwy poprawianym i poniżanym przez swego ojca, Homer stara się być wsparciem dla własnej rodziny, tłamsząc ją swą biernością i brakiem czułości. W rezultacie Lisa czuje się odrzucona, Bart stłumiony, zaś Maggie dla Homera niemal nie istnieje. Tym niemniej Homer głęboko kocha i jest w pełni oddany swojej żonie i dzieciom, kiedy to tylko od niego zależy. Kiedy jednak Marge nie daje się nabrać, Homer potrafi obiecać jej złote góry. Zazwyczaj spędza mnóstwo czasu przy piwie w tawernie Moe i wychwala żonę pod niebiosa. O ile, oczywiście, pamięta odpowiednie słowa.

Chociaż Homer jest egoistą skupionym na sobie, zapomina o urodzinach, rocznicach i świętach (zarówno świeckich jak i kościelnych), je z otwartymi ustami, uprawia hazard i przesiaduje w tawernie Moe z bandą nieudaczników, Marge stoi za nim murem. To musi być miłość. Bo tak w ogóle Homer rozpaczliwie jej potrzebuje, kocha ją głęboko i zrobi wszystko, by zaspokoić wszelkie jej potrzeby – we wszystkich tych rzadkich chwilach, kiedy nie myśli wyłącznie o sobie. Mimo niezliczonych wybryków Homera Marge nigdy nie traci nadziei, czerpiąc ze swej niewyczerpanej skarbnicy życiowych porad (w stylu „Większość kobiet powie ci, że jesteś głupia sądząc, że potrafisz zmienić faceta, ale tym kobietom brakuje wytrwałości”.)

Chociaż ją samą to przeraża, jej zasady moralne nakazują Marge angażować się w skazane na niepowodzenie akcje w rodzaju protestu przeciwko springfiledskiej trakcji jednoszynowej, pikietowania kampanii wyborczej Burnsa, ubiegającego się o urząd gubernatora, czy założenia organizacji przeciwko przemocy w kreskówkach. Ale i tak większość jej energii pochłania troska o własną rodzinę. Mimo okazywanej im miłości jest to powinność, która ją przeraża. Ale przecież Simpsonowie nie mogą być gorsi od innych.

Bart należy do osób aktywnych. Żyje teraźniejszością, rzadko zastanawiając się nad konsekwencjami swej nienasyconej ciekawości. Często rozsadzająca Barta energia wprawia resztę rodziny w popłoch. Obcowanie z nim może okazać się prawdziwą walką. Homer walczy z jego temperamentem, Lisa walczy o zwrócenie jego uwagi, zaś Marge walczy, by palce Homera nie zacisnęły się na gardle Barta. Z drugiej strony Bart podziela skłonność Homera do śmieciowego żarcia, zamiłowanie do niechlujstwa i głupich kawałów, podziwia i czasem nawet korzysta z inteligencji i sprytu Lisy oraz docenia kuchnię Marge i jej niepohamowaną miłość.

Lisa dała upust swemu smutkowi i rozczarowaniu poświęcając się grze na saksofonie pod kierunkiem swego mistrza Murphy’ego Krwawiącego Dziąsła. Skomponowała kilka bluesów, w tym przejmujący utwór „Tak długo byłam dobra, aż mi się tym stało źle”. Inne jej pasje obejmują kucyki, oglądanie „Szczęśliwych elfów”, dzwonienie na telefon zaufania oraz studiowanie życia kobiet, które sprzeciwiły się dominacji swoich ojców. Jej najważniejsze osiągnięcia obejmują wcielenie w życie niepokojąco dobrego programu recyclingu w Springfield, tytuł króla strzelców dziecięcego hokeja i praktyczne wykorzystanie geometrii.

Nawet jeśli Lisa zwraca mniejszą uwagę swoimi osiągnięciami niż Bart swoimi wybrykami, nie przestaje być wiernym i cennym sojusznikiem brata. Pomaga mu przechytrzyć diabolicznego wroga, odkryła przed nim wartość zen w sztuce minigolfa i rozwija jego umiejętności w chińskim boksie wskazując odpowiednie cele ataku. Jak niechętnie skonstatował Bart Lisa ma zdolności, pozwalające jej osiągnąć każdy cel. A kiedy się jej to uda, on będzie obok niej, by inkasować forsę.