Roy Knyrim – „Cmentarne wrota” – recenzja filmu DVD

Kubły czerwonej farby

Skojarzenia z Tromą nie są zresztą przypadkowe, gdyż nasz reżyser zaczynał jako makijażysta przy projektach tego studia, teraz zaś postanowił kontynuować jego zbożne dzieło, by grzać serca wszystkich miłośników i miłośniczek najbardziej kwaśnego kiczu. Ponadto w Cmentarnych wrotach łatwo doszukać się inspiracji Martwicą mózgu, wyreżyserowaną niegdyś przez samego Petera Jacksona. Jak widać, nie wolno nie doceniać twórców horrorów klasy C.

Widzowie ujrzą tu bowiem genetycznie zmodyfikowaną samicę diabła tasmańskiego, noszącą wdzięczne imię „Skarb” (błędnie zresztą przetłumaczone jako „Maleńka”). Krwiożercza istota zostaje uwolniona z tajnego laboratorium (oczywiście tak tajnego, że prawie nikt go nie strzeże) przez fanatycznych ekologów, sądzących, iż mają do czynienia z cierpiącym misiem. „Miś” wydostaje się w amerykańskim odpowiedniku parku krajobrazowego (nazwa została błędnie przetłumaczona jako rezerwat), po czym wdziera się na pobliski cmentarz. Grasuje tam sobie radośnie, mając w bród pożywienia, albowiem na wspomniany teren przyjeżdża grupka młodzieży z zamiarem nakręcenia filmu o zombich... Poza tym pęta się tam jeszcze sporo innych przypadkowych osób. Wkrótce dołącza do nich profesor prowadzący genetyczne doświadczenia (Reggie Bannister, notabene jedyny aktor w obsadzie, który ma jakiś sensowny dorobek) wraz z inwestorką (Aime Wolf) owych strasznych badań. Mają nadzieję odzyskać Maleńką (czy raczej Skarb).

Poetyka kiczu przejawia się również w grze aktorów, która z kolei kojarzy się z parodią filmów pornograficznych. Oczywiście, tych, które posiadają coś w rodzaju scenariusza (w przerwach pomiędzy „scenami właściwymi”). Zaś co do scenariusza Cmentarnych Wrót, prezentuje się on równie absurdalnie, jak doszukiwanie się homoseksualizmu u Teletubisia. Lecz myliłby się ten, kto sądzi, iż to głupota scenarzystów. Panowie ci napisali go z pełną premedytacją, świadomi reakcji przyszłych widzów – co wyraźnie widać w materiałach dodatkowych do filmu. Dodatki, z których dowiemy się między innymi, jak powstawały Cmentarne Wrota i efekty specjalne, jaki naprawdę jest diabeł tasmański, czy wreszcie co inspirowało twórców i aktorów, są wręcz obowiązkowe. W wywiadach z aktorami widać, jak od czasu do czasu ich maska spada: przestają wygłaszać napuszone kwestie i ledwo powstrzymują się od śmiechu. Nie warto oglądać tego filmu, jeśli zamierzamy pominąć materiały dodatkowe. Bez nich nigdy nie pojmiemy jego mądrości, głębi i piękna...