Forza Horizon - wracamy do pierwszej części serii

Powyższe nie zmienia jednego - im starsza gra, tym najprawdopodobniej gorzej się zestarzała, niektóre produkcje nawet do tego stopnia, że obecnie stały się dla mnie niegrywalne. Nie bawi mnie już - nawet w wersji odświeżonej - ani Grand Theft Auto III, ani GTA: Vice City, po remake’u (abstrahując od zmian w nim zaimplementowanych) Mafii ciężko mi wrócić do klasycznej wersji The City of Lost Heaven. W pamięci mam wyśmienitą grafikę z Half-Life’a 2, a kiedy uruchamiam longplay z hitu Valve na YouTube widać gołym okiem, że minęło naprawdę wiele lat od premiery niezapomnianych przygód Gordona Freemana. Tak samo z pierwszą częścią Dead Space’a, bo kiedy pokazano gameplay z remake’u można by pomyśleć, że zmiany są w zasadzie kosmetyczne, ale edycja z 2008 roku wygląda dziś po prostu, może nie biednie, ale zwyczajnie w lokacjach brakuje detali.

Z sentymentem czy obiektywnie?

Naturalnie wszystkie gry omówione w cyklu “wracamy do” będą odbierane przeze mnie w sposób szczególny. Zamierzam patrzeć na nie z sentymentem, starać się jednak mimo wszystko choć trochę opisywać je obiektywnie, lecz i tak ostatecznie pewnie dojdzie do sytuacji, w których - przykładowo - bohater dzisiejszego odcinka ponownie wyrwie mi z życiorysu kilkadziesiąt godzin, a wielu czytelników odbije się od niego za sprawą przestarzałego modelu jazdy czy niedzisiejszej już oprawy wizualnej. Bo, przechodząc płynnie do tematu, Forza Horizon ma w moim sercu miejsce szczególne. Była to pierwsza gra, którą mój syn - dzisiaj już właśnie prawie pełnoletni, a więc dorosły człowiek - przeszedł świadomie. Piszę “świadomie”, bo wcześniej sporo czasu spędził grając w Burnout Revenge, ale… kompletnie tego nie pamięta, gdyż miał wtedy raptem cztery lata.