Kwintesencją zabawy jest – jakże by inaczej – łapanie zjaw. Czasami wykonujemy to solo, czasami w większej grupie, ale za każdym razem wygląda to tak jak na filmie. Najpierw zjawę należy osłabić, strzelając w nią różnorodnymi wiązkami promieni. Gdy specjalny pasek stanu zdrowia duszka spadnie do minimum, można zjawę schwytać w wiązki protonowe. Wówczas należy machać sixaxisem w taki sposób, aby zagnać niewdzięcznika do pułapki. To ewidentnie najbardziej emocjonujący element zabawy, bowiem wykorzystuje dobrodziejstwo techniki (machanie padem) i sprawia, że niemal fizycznie czujemy ciężar zaciąganego do pułapki i miotającego się ducha.
I ain't afraid of no ghost(s) 
Choć w gruncie rzeczy cała zabawa sprowadza się do powtarzalnych czynności (najpierw wędrówka, poszukiwanie ducha, potem jego łapanie i od nowa), trzeba przyznać, że gra nie nuży. Dzieje się tak za sprawą kilku elementów. Po pierwsze, początkowo mamy zazwyczaj do czynienia z jednym duchem, a z upływem czasu toczymy walki nawet z kilkoma równocześnie, co wcale banalne już nie jest. Można chociażby w czasie takich zmagań stracić przytomność i tylko szybka reakcja komputerowo sterowanych kompanów przywróci nas do zabawy. Zresztą to działa w obie strony, bo sami też możemy pomagać rannym łapiduchom. Po drugie, w czasie łapania duchów dochodzi do całkowitej demolki, co opiszemy jeszcze przy wrażeniach wizualnych z gry. Teraz tylko sygnalizujemy – interakcja z otoczeniem to mocna strona Ghostbusters: The Video Game. Po trzecie w końcu, nudno nie jest, bo duchów jest cała masa, a wszystkie mają swoje mocne i słabe strony, co przeczytać można w dostępnych o nich informacjach. 
Łapiąc zjawy, otrzymujemy pieniądze, które wydajemy na ulepszenie naszego ekwipunku i zakup nowych zabawek. Na wszystko raczej kasy nie starczy, więc należy dokonywać rozważnych wyborów, właśnie po to, by potem umiejętniej i szybciej chwytać duchy. Do dyspozycji mamy kilka typów pułapek, usprawnienia podnoszące i rozszerzające właściwości naszych broni (np. moc, szybkość ładowania akumulatorów) oraz usprawnienia wykrywacza zjaw. Nie ma tego zbyt wiele, ale taka jest właściwość pracy łapaczy duchów, że posługują się specyficznym sprzętem, więc nie spodziewajcie się AK-47. No właśnie – wszystkie pukawki są za to bardzo nietypowe. To zresztą nie tyle pukawki, ile moduły wielkiego plecaka protonowego, który taszczymy na naszych plecach. Wzorem takiego choćby Dead Space jest on również pełen wskaźników stanu naszego zdrowia i stopnia zużycia mocy, gdyż gra pozbawiona jest klasycznego interfejsu. 
Działanie naszych broni, choć zróżnicowane – jedne np. plują zieloną zmodyfikowaną ektoplazmą, inne wiązkami protonowymi, a jeszcze inne pociskami rozproszonej antymaterii – w zasadzie sprowadzają się do tego samego. Mamy osłabić ducha, a następnie go schwytać. A jakie wrażenie robią wrogowie? Ich projekty są tyleż zakręcone, co niesamowite. Co powiecie na malutkie biegające niczym pająki... świeczniki, albo niewiele większych rozmiarów fruwające książki? Miłe dla oka są również minony, albo papierowe duchy, które po śmierci (?) rozpadają się na małe karteczki. Nie zabrakło także wszelkiego rodzaju ektoplazmatycznych zielonych i purpurowych zjaw ani znanych z filmu – np. ducha bibliotekarki. W etapie rozgrywanym w muzeum spotkamy natomiast duchy żołnierzy wojny secesyjnej, które nadal... toczą ze sobą bitwy. Ładnie przedstawione są także większe demony. Co powiecie na przyciągającą do siebie wszystkie elementy otoczenia gigantyczną zjawę, która wygląda niczym skrzyżowanie Piramidogłowego z trąbą powietrzną? Nie mogło oczywiście zabraknąć słynnego Puft Marshmallow Mana (Piankowy Marynarzyk), który demoluje ulice Manhattanu. Bez wątpienia projekty przeciwników są bardzo ładne i nietuzinkowe.
Skoro już od licencji zaczęliśmy, doprecyzujmy ten wątek. Ghostbusters: The Video Game jest w pełni – by tak rzec – produktem autorskiej ekipy stojącej za filmami. Przedpremierowe materiały promocyjne określały ją nawet jako trzecią część filmu, mimo że ta (nieoficjalnie) planowana jest na 2012 rok. Scenariusz gry napisali wspólnie Dan Aykroyd i Harold Ramis i oni również, a wraz z nimi Bill Murray i Ernie Hudson, użyczyli swych wizerunków oraz głosów. Dlatego właśnie zobaczymy w grze filmowych bohaterów (Petera Venkmana, Raymonda Stantza, Egona Spenglera oraz Winstona Zeddemore’a) niemal dokładnie takich, jakich pamiętamy z ekranu. Za poziom odwzorowania sylwetek bohaterów należą się autorom duże brawa. Podobieństwo zostało oddane bardzo sugestywnie, co potęguje wrażenie uczestniczenia w filmie, a o to bez wątpienia autorom chodziło. Pewne zastrzeżenia mieć można do Murray’a, którego twarz jest minimalnie zbyt kanciasta, ale z kolei Hudson to mistrzostwo świata! 
Ghostbusters: The Video Game nie jest odtworzeniem historii opowiedzianej na filmowym ekranie, ani tym bardziej (całe szczęście zresztą) zlepkiem jakiś wyrwanych z filmu scen. To jakby kontynuacja dwóch filmów, stanowiąca pewne dopełnienie opowieści. Oto bowiem mamy rok 1991, dwa lata po zakończeniu filmowej akcji z Ghostbusters 2. Firma wierzących w paranormalne zjawiska naukowców rozwija się prężnie. Do tego stopnia zresztą, że właściciele decydują się na zatrudnienie kolejnego pracownika (poprzedni poległ w walce ze zjawami...). Staje się nim gracz. Tymczasem na Manhattanie dochodzi niespodziewanie do eskalacji działalności zjaw wszelkiej maści. Bohaterowie podejrzewają, że stało się najgorsze - sumeryjski bóg Gozer powrócił. Szybko okazuje się, że istotne miejsca Nowego Jorku stały się tunelami, łączącymi świat ludzi ze światem duchów i za sprawą tych ostatnich nadciąga prawdziwa apokalipsa, o jakiej nawet pogromcy duchów nie śnili, a Gozer to przy niej... sznaucer miniaturka...
Who you gonna call? Ghostbusters! 
Kiedy rozpoczyna się zabawa, dołączamy do ekipy łapiduchów jako nowy członek zespołu. Co ciekawe nie ma on imienia, a pozostali, którzy zwracają się do niego nadzwyczaj często, nazywają go po prostu „rookie” lub „cadet”. Nigdy również nie występuje w przerywnikach filmowych, a na ekranie oglądamy wyłącznie jego plecy. Takie odpersonalizowanie w zaskakujący sposób pogłębia naszą interakcję z grą. Niedoświadczony adept musi na początku przejść stosowne szkolenie, po to by nauczyć się wykorzystywać niesamowity sprzęt opracowany przez łapiduchów. Odrębnego trybu treningowego w Ghostbusters: The Video Game nie ma, ale autorzy dawkują podpowiedzi na dwa sposoby. Po pierwsze, kilka wstępnych minut polega na wykonywaniu prostych testowych zadań, w czasie których nauczymy się chociażby obsługiwać działo protonowe. Po drugie, w każdym momencie możemy sięgnąć do podręcznego elektronicznego notatnika, w którym są opisane prawidła zabawy, kolejne cele i zadania do wypełnienia, a stopniowo także wypełnia się leksykon duchów, sklep z akcesoriami i usprawnieniami, lista osiągnięć itp. Taki sposób przyuczania do zawodu hycla zjaw sprawia, że w akcję wchodzimy od pierwszej minuty.
Kolejne zadania wprowadzają nas coraz głębiej i głębiej w meandry fabuły. Odgrywamy bowiem najważniejszą rolę w zabawie, ale nie poruszamy się samotnie. Na kolejne misje wyruszamy w towarzystwie członków ekipy, choć sami nie mamy żadnego wpływu na ich dobór. Łapiduchy bezustannie dyskutują i wymieniają spostrzeżenia, odwołując się do wielu filmowych wątków i dając nam przy okazji tło tego, co dzieje się na ekranie. To świetne posunięcie autorów, które docenią z pewnością fani filmów. Wywodów na temat duchów i naprędce sklecanych planów awaryjnych nie zabrakło! 
