Legendary - betatest

Kiedy Pandora otworzyła puszkę, świat zalało wszelkie zło

Zemsta Pandory

Za jego powstaniem stoi firma, która jak na razie znana jest z wydania niezłego dodatku do Call of Duty o tytule Finest Hour oraz Turning Point: Fall of Liberty, który zapowiadany był jako rewelacja, a okazał się gniotem. Budziło to nasze oczywiste obawy co do jakości ich następnego produktu, zwłaszcza że on również ma być "rewolucyjny" i "niesamowity", ale postanowiliśmy dać im szansę i kiedy tylko nadarzyła się okazja, zagraliśmy. Do naszych rąk trafiły dwie wersje przedpremierowe, jedna na Xboksa 360, a druga na PC, przetestowaliśmy je obie i – ku naszemu zaskoczeniu – dużo lepiej prezentuje się ta przewidziana na konsole. Nie uprzedzajmy jednak faktów i zacznijmy od początku.

Zły dzień w muzeum Historia jest prosta. Wcielamy się w rolę pewnego profesjonalnego złodzieja, którego zadaniem jest dostać się do nowojorskiego muzeum i otworzyć pewien przedmiot. Nasz bohater, skuszony niezłą gotówką, nawet nie spytał, czemu ma to zrobić, po prostu włamał się gdzie trzeba i włożył swoją rękę gdzie mu polecono. W ten oto sposób stał się współczesną Pandorą, gdyż to właśnie jej puszka spoczywała na muzealnym podeście. Jak łatwo się domyślić, nie wyszło z tego nic dobrego...

Etapy w piwnicach i tunelach metra kojarzyć się mogą nieco z Half-Life, gdyż na początku mamy do dyspozycji tylko siekierę i pistolet oraz przemieszczamy się głównie przewodami wentylacyjnymi. Zresztą ta pierwsza okazuje się szybko dużo bardziej pożytecznym narzędziem, gdyż nie tylko możemy się dzięki niej dostać w wiele zamkniętych miejsc, ale również jest ona wspaniałą i niezwykle skuteczną bronią przeciw firedrake'om, czyli ognistym jaszczurkom. Należy przyznać, że akcja w Legendary: The Box rzadko zatrzymuje się na dłużej – co najwyżej zwalnia, by dać nam nieco odpocząć.

Z siekierą wśród zwierząt

Z tarczą czy na tarczy? Nikogo chyba nie zaskoczymy, mówiąc, że zapowiadana rewolucja nie nastąpiła. SI, które miało być ponoć lepsze od tego znanego nam z F.E.A.R., może i nie zawodzi, ale również niczym nie zaskakuje. Faktycznie inaczej zachowują się potwory, a inaczej żołnierze, ale różnica tkwi bardziej w podstawowej taktyce niż czymkolwiek innym. Ci pierwsi kryją się za przeszkodami i próbują ostrzeliwać z oddali, podczas gdy te drugie prą do zwarcia.

Co dziwne, obydwie wersje gry mocno się od siebie różniły. Podczas gdy ta na Xboksa 360 sprawiała wrażenie niemalże gotowej, ta na peceta była tak potwornie zabugowana, że aż ciężko było w nią grać. Nieraz zdarzało się, że zacinała się opcja sprintu, nie działał poprawnie efekt "czucia ciała", więc miało się wrażenie, jakby nasz bohater ślizgał się w powietrzu, a co więcej – wszystko wyglądało dużo gorzej niż na konsoli.

Jednakże to kłopoty techniczne, które na pewno zostaną do czasu premiery usunięte – ale jednej rzeczy producenci już raczej nie naprawią. Na PC gra jest po prostu zbyt łatwa. Dzięki myszce nie ma żadnego problemu z headshotami, więc większość przeciwników możemy położyć jednym strzałem. Poruszają się oni do tego na tyle wolno, że polowanie na nich szybko przestaje nam sprawiać większą frajdę. Z kolei na Xboksie gra była dużo bardziej wymagająca i dostarczała o wiele więcej emocji, pozwalając tym samym bardziej się nią cieszyć.