Stworzenie kontynuacji Command & Conquer zabrało programistom z Westwood Studios ponad cztery lata. Tyberian Sun – druga część cyklu okazał się jednak godnym następcą hitu z 1995 roku.
Patrząc z perspektywy czasu Command & Conquer: Tyberian Sun okazał się rewolucjonistą w serii. Zmieniono silnik, a akcję pokazano w rzucie izometrycznym. Wprowadzono szereg nowości wpływających na przebieg rozgrywki - różnice wysokości gruntu, zapory wodne i mosty, zmienną pogodę, cykl dnia i nocy oraz możliwość deformowania terenu. A jako, że akcja gry toczy się 30 lat po wydarzeniach z „jedynki”, odmieniło się zarówno GDI jak ich zawzięty wróg – bractwo Nod. Co ciekawe, twórcy wprowadzili także nieformalną, trzecią frakcję.
Zwycięstwo Tyberium. 
Globalna katastrofa ekologiczna i społeczna zmusiła GDI to zasiedlenia stosunkowo bezpiecznych stref okołobiegunowych. Same dowództwo Inicjatywy rezyduje na orbitalnej stacji Filadelfia.
Wojna raz jeszcze 
W trakcie głównej kampanii naczelnym zadaniem Globalnej Inicjatywy Obronnej jest raz jeszcze powstrzymać Nod, ale nie tylko. Jako dowódca McNeil gracz wykonywał tu szereg zarówno klasycznych, jak i mniej typowych misji. Wśród tych drugich było odnalezienie i zabezpieczenie tajemniczego wraku pozaziemskiego pochodzenia. Był to w istocie statek kosmiczny Scrinów. Tu warto zauważyć, że była to pierwsza zapowiedź tego, iż w grze mogą pojawić się Obcy (choć na ich przybycie czekaliśmy jeszcze osiem lat). Niestety w trakcie działań wojennych diabolicznemu Kane’owi udało się zdobyć artefakt przybyszy –Tacitus. Aby powstrzymać Bractwo Nod, McNeil był zmuszony zawrzeć niecodzienny sojusz z Umagon z grupy Zapomnianych (The Forgotten). W ten sposób wprowadzono do świata gry nową frakcję – grupę łupieżców i mutantów odmienionych przez Tyberium. Bohater GDI zobowiązał się do odbicia z rąk Nodu przywódcy tych wyrzutków – obdarzonego proroczymi zdolnościami Tratosa. W ostatecznym rozrachunku McNeil odnajduje i pokonuje Kane’a, nim ten jest w stanie uruchomić swoją ostateczną broń – pocisk z głowicą chemiczną, stworzoną dzięki sekretom Tacitusa i wykorzystującą samo Tyberium.
Wojna o Tyberium pokazana z perspektywy Bractwa Nod i samego Kane’a wygląda jednak zupełnie inaczej niż zwykła przedstawiać to propaganda GDI. Nod nie walczy tylko po to, by przejąć władzę na Ziemi. W ich oczach GDI to zakłamane, faszystowskie konsorcjum, które oszukiwało ludzi przez lata, a mieszkańców Trzeciego Świata pozostawiło samych sobie. Według Kane’a Tyberium jest czymś więcej niż tylko minerałem, czy nawet najdoskonalszym źródłem energii. W oczach tego samozwańczego Mesjasza, pozaziemska substancja jest katalizatorem dalszego rozwoju ludzkości. Czynnikiem niezbędnym aby człowiek mógł wkroczyć w nowy etap ewolucji. Kane chce dalej badać Tyberium, by poznać wszystkie jego tajemnice oraz pozwolić mu rozprzestrzeniać się i odmieniać nasz glob. 
Jednak kampania Nodu w Tyberian Sun zaczynała się raczej niewesoło. Oto nasz bohater - Anton Slavika, niegdyś serbski patriota i wojownik o wolność, teraz generał Nod, zostaje oskarżony o zdradę i ma zostać zgładzony na rozkaz Hassana, nowego przywódcy Bractwa. Ratunek przychodzi w ostatnim momencie – grupa komandosów należących do Czarnej Pięści, wewnętrznego kręgu Nod ratuje Slavika. Młody bojownik szybko przejmuje dowodzenie na tą garstką lojalistów (po zastrzeleniu „kreta”, który go sprzedał). Zdaje sobie sprawę, że Hassan jest tylko marionetką w rękach generała Solomona z GDI. Po długiej walce udaje mu się w końcu pokonać zdrajcę. Finałowe sceny rozgrywają się w stacji telewizyjnej, skąd transmitowane są programy propagandowe Bractwa. Kiedy zdrajca i niedoszły faraon zostaje zdemaskowany i zgładzony, niespodziewanie objawia się Kane, by raz jeszcze zjednoczyć Nod pod swoimi rozkazami i rozpocząć nową Wojnę o Tyberium.
Tworzenie ikon
Tak więc Globalna Inicjatywa Obronna została już na zawsze zapamiętana jako stricte militarna formacja, posiadająca dobrą piechotę i sprzęt pancerny. Podczas Drugiej Wojny o Tyberium GDI wykorzystywało czołgi, opancerzone wozy piechoty oraz mechy bojowe. Wśród tych kroczących maszyn znajdowały się pancerze wspomagane Wolverine, czołgi Titan oraz broń ostateczna – Mammoth Mk II. Podstawowym wsparciem powietrznym były pojazdy typu Orca – myśliwce, bombowce i transportowce.
W tym samym czasie Nod rozwinął swoją podstępną i zwodniczą taktykę. Od tej pory siła Bractwa będzie opierać się właśnie na szybkości, oszustwie i fanatyzmie własnych oddziałów. Głównymi jednostkami tej frakcji stały się szybkie motocykle, niewidzialne czołgi, Języki Diabła – czyli pojazdy z miotaczami płomieni, oraz piechota złożona z cyborgów. Dzięki poznanym sekretom Obcych Nod jest także wstanie stworzyć niezwykłe maszyny latające – Banshee. Można śmiało stwierdzić, że wiele z pojazdów, czy same godła frakcji stały się jednymi z ikon elektronicznej rozrywki.
Ognista burza.
Pojawienie się Command & Conquer: Tiberian Sun wywołało mieszane reakcje wśród graczy. Choć przeważały dobre opinie i pochlebne recenzje, było słychać także głosy narzekające na opóźnioną technicznie grafikę czy nawet niewłaściwą muzykę towarzyszącą grze. Jednak tytuł zyskał grono fanatycznie oddanych miłośników. 
W międzyczasie GDI koncentruje swoje wysiłki aby powstrzymać rozprzestrzenianie się Tyberium. Przywódcy tej frakcji zamierzają to osiągnąć dzięki Tacitowi – tajemniczemu urządzeniu Obcych. Jednak aby odnaleźć jego części, muszą sprzymierzyć się z CABALem. Ostatecznie i oni zostają zdradzeni przez podstępną maszynę.
Co ciekawe kampanie przedstawione w Firestorm zazębiają się i opowiadają dokładnie tę samą historię. Już teraz możemy wam zdradzić, że ta sama metoda opowiadania wydarzeń została zastosowana w Command & Conquer 3.
Firestorm, jak na klasyczny dodatek przystało, wprowadzał także dodatkowe misje, mapy do rozgrywki wieloosobowej, oraz liczne jednostki i budynki dla obu stron konfliktu. Ciekawostką jest to, że wprowadzona w dodatku jednostka mobilnej artylerii, czyli wielki robot Juggernaut, przetrwała różne zawieruchy i pojawi się także w najnowszym Tiberium Wars.
