Udane ukończenie odcinka polega na zastawieniu wszystkich dostępnych pułapek, a dodatkowym sukcesem jest utrzymanie Sąsiada w stanie trwałej irytacji, co osiąga się przez takie rozstawienie sideł, by wpadał w jedne po drugich. Zaliczone kawały zamieniane są na punkty prestiżu. Zdobycie wielu punktów, przy jednoczesnym utrzymywaniu wysokiego poziomu irytacji u wroga owocuje zdobywaniem nagród: Brązowego, Srebrnego lub Złotego Sąsiada.
Żeby to wszystko nie było zbyt proste, zastosowano parę utrudnień. Przede wszystkim obecność Woody’ego w domu nie może wyjść na jaw. Trzeba działać tak, by Woody nigdy nie znalazł się w tym samym pomieszczeniu, co sąsiad. Jeśli do tego dochodzi – nasz bohater otrzymuje solidny wycisk, a odcinek kończy się niepowodzeniem. Sąsiad jest mściwy i nie zna się na żartach. Na późniejszym etapie gry pojawiają się dodatkowe utrudnienia w postaci zwierząt domowych. By przejść obok śpiącego psa lub papugi, trzeba się skradać. Inaczej zaalarmowany zwierzak robi hałas, który zwabia gospodarza. Na szczęście w tym wypadku szybka ucieczka ratuje sytuację. By wszystko poszło dobrze, należy obserwować Sąsiada, który wykonując czynności przewidziane na dany dzień cyklicznie przemieszcza się po określonych pomieszczeniach. Często wpadnięcie w pułapkę zakłóca ten rytm, dając Woody’emu dodatkowe szanse na wdarcie się do niedostępnych pokoi, albo wymusza u wroga udanie się w miejsce, którego nie zamierzał odwiedzić, ale powinien. Oczywiście ze względu na naszykowaną tam pułapkę. Z pomocą Woody’emu przychodzą meble, w których można się ukryć, jak na przykład szafa, do której Sąsiad nigdy nie zagląda, albo przestrzeń pod łóżkiem.
Pierwsza część gry dzieli się na trzy sezony. W pierwszym można grasować tylko po parterze i pierwszym piętrze domu, w drugim dochodzi drugie piętro, a trzeci rozszerza pole działania gracza także na... nie, nie trzecie piętro lecz piwnicę.
Na wakacjach
Druga część gry ma tytuł Na wakacjach. Woody wsiada na pokład statku, który wiezie Sąsiada do egzotycznych krajów i jak tylko może „umila” mu wycieczkę. Tutaj jest znacznie więcej lokacji, bo akcja rozgrywa się na statku, w Chinach, Indiach i w Meksyku. Ponadto pojawiają się dodatkowe postaci. Jest turystka Olga z małym synkiem, którą Sąsiad usiłuje poderwać, oraz Mamusia Sąsiada ze swoim pieskiem. W chwili wkroczenia na scenę Mamuśki – Woody ma już dwóch wrogów, których musi się wystrzegać. Olga i jej dziecko ignorują bohatera, a czasem nawet mimochodem przyczyniają się do klęsk Sąsiada, ponieważ wiele pułapek da się zastawić tak, by ich skutki odbiły się także na nich. Wówczas za wszystko obrywa Sąsiad (podobna sytuacja następuje, gdy ofiarą pułapek staje się Mama). Piesek również nie jest groźny, a czasem przydaje się jako element kolejnych wnyków.
Gracz otrzymuje premię za wywołanie u Sąsiada ataku furii, czyli podniesienie poziomu irytacji do 100%. Osiąga się ten jakże pożądany stan sprawiając, że wróg szybko wpada w dużą ilość pułapek pod rząd.
Nowe sytuacje i obiekty sprawiają, że pole manewru staje się bardzo szerokie. Można sprawić, by wróg wpadł do ładowni na statku, usiadł na jeżowcu, czy wszedł „w kontakt” z węgorzem elektrycznym. W związku z tym wprowadzono nowe utrudnienia. Niektóre przedmioty trzeba połączyć ze sobą, by osiągnąć efekt, synchronizować w czasie cykle działań, a także w każdym odcinku jest element zręcznościowy komplikujący zdobycie określonego obiektu. By nie zniechęcić gracza utrudnieniami, wystarczy zastawić określoną na początku odcinka większość dostępnych pułapek, niekoniecznie wszystkie. Wynika to także z faktu, że jakkolwiek w pierwszej części można było przejść do kolejnego sezonu bez zaliczenia wszystkich odcinków poprzedniego, tak tutaj konieczne jest ukończenie każdego odcinka podróży przed rozpoczęciem następnego. No, chyba, że gracz jest tak sprawny, że uzyskuje świetne wyniki. Wówczas liczba zdobytych monet odpowiadająca pułapkom jest na tyle duża, że otwiera dostęp do kolejnego sezonu. Jednak jest to ambitne wyzwanie, bo pułapki są też trudniejsze do zastawiania. W drugiej części sezonem jest następny etap podróży. Sporym ułatwieniem jest limit trzech żywotów, czyli że Woody zostaje wyeliminowany z gry dopiero po trzecim przyłapaniu przez wrogów, a nie jak w pierwszej edycji – przy pierwszym. Generalnie jednak obie części działają na podobnych zasadach.
U gracza
Menu nie należy do szczególnie złożonych, nie ma nawet zapisywania i wczytywania gry. Nie jest to potrzebne, wystarcza automatyczny zapis przy zaliczeniu misji. Są wszak opcje, które można ustawić wedle uznania i to się bardzo przydaje. Ci, którzy nie lubią się spieszyć, mogą wyłączyć zegar, by mieć nieograniczoną ilość czasu na zastawianie pułapek. Można też wyłączyć kamerę automatycznie centrującą się na Sąsiedzie wpadającym w sidła, by tymczasem swobodnie działać gdzie indziej. Dobrze jest dopasowywać opcje do własnego stylu rozgrywki i chwała twórcom za umożliwienie tego.
Pod względem graficznym gra przypomina dawne patformówki, ale jakość rysunków sprawia dobre wrażenie głębi i jest pełna szczegółów. Dzięki temu nie tęskni się za trzecim wymiarem. Wielkim urokiem gry są też projekty postaci. Nie dość, że karykaturalne i pełne humoru, ale także ładnie animowane. Samo obserwowanie tych ludzików w akcji daje sporo frajdy. Uwzględniono mimikę, a nawet animację kołyszących się biustów!
Udźwiękowienie obejmuje melodyjki towarzyszące rozgrywce i odgłosy wydawane przez postaci, a także efekty wybuchów, czy łomot spadania. Fakt, że osoby dramatu nie mówią, a jedynie wydają nieartykułowane dźwięki przyczynia się korzystnie do wzrostu komizmu sytuacji.
Gra idzie użytkownikowi na rękę, dzięki samouczkom. Pierwsze odcinki każdej części gry zawierają tutorial pomagający wdrożyć się do obsługi. Instrukcja dołączona do gry zawiera także poradnik przejścia przez wszystkie odcinki, co bardzo pomaga, gdy już całkiem nie można wpaść na kolejny wariant zastawienia pułapki. Od razu przyjemniej się gra gdy wiadomo, że twórcy i dystrybutorzy zadbali o komfort użytkownika.
Sąsiedzi z piekła rodem to nieustający festiwal prostego humoru i pomysłów na pułapki. Jest ich tak wiele i są tak różnorodne, że mimo woli wpada się w podziw nad inwencją pomysłodawców. Na początku gra została porównana do filmu Kevin sam w domu, ale jednak trzeba przyznać, że pod względem ilości głupich zasadzek film wysiada przy tej grze!
Tytuł: Sąsiedzi z piekła rodem 1+2
Gatunek: przygodowo - zręcznościowa
Wymagania: CPU 233 MHz, 128 MB RAM, grafika 16 MB
Zalety:
+ przezabawne projekty postaci
+ odpoczynek, dzięki humorowi w grze
+ prostota obsługi
Wady:
- powtarzalność niektórych pułapek
- niewiele okazji dla gracza do wykazania się własną inwencją
Czas na opanowanie: 10 minut
Poziom trudności: średni
Producent: JoWood
Wydawca: JoWood
Polski wydawca: CD Projekt
Cena: 19.90 zł
Wersja: PL
Strona www: neighbours-from-hell.com
Ponieważ sam w sobie pomysł jest dość głupi i poziom wyrafinowania takiej rozrywki da się porównać do tego z filmu Kevin sam w domu, całość ma konstrukcję serialu komediowego ze wszystkimi konsekwencjami. Słychać z offu brawa i śmiechy rzekomej publiczności, a Woody, główny bohater i autor zasadzek, puszcza oczko do „widzów” przy każdym swoim triumfie. Rozgrywka nie dzieli się też na misje, lecz na odcinki. Dzięki temu odrealnieniu i świadomości, że chodzi tylko o aktorów grających swoje role, wredne kawały wydają się mniej okrutne. Zadaniem gracza jest wyreżyserować odcinki serialu tak, by Sąsiad był stale wściekły, a publiczność wyła ze śmiechu.
Edycja eXtraKlasyki obejmuje dwie części gry, których fabuła dotyczy innych miejsc, a sposób prowadzenia rozgrywki nieco różni się od siebie. Prosimy usiąść wygodnie, sitcom właśnie się zaczyna...
W domu
Pierwsza część nosi tytuł Słodka zemsta i jej akcja rozgrywa się wyłącznie w domu. Występują tylko dwie postacie: Woody oraz jego obmierzły Sąsiad, którego dom jest polem walki. Na początku każdego odcinka Woody wchodzi przez frontowe drzwi i zaczyna szaleć. Gracz otrzymuje informację, ile pułapek jest do zastawienia w danym odcinku. Jego zadanie polega na znalezieniu komponentów przydatnych do ich zmontowania i skutecznym ich zastosowaniu. Należy przeszukać wszystkie półki i szafki, by znaleźć takie rzeczy jak klej, mydło, narzędzia, czy produkty spożywcze. Najprostsza „zasadzka” polega na związaniu na supeł anteny telewizora, bo nie wymaga żadnych przyborów. Założenie niektórych sideł, jak na przykład podpiłowanie nóg fotela, zajmuje więcej czasu, niż innych. Robiąc coś takiego trzeba mieć pewność, że zdąży się przed powrotem obiektu eksperymentów.
