Never Alone - recenzja

Wiedzieć należy, że Never Alone to nie tylko gra. Wraz z dotarciem do określonych miejsc w kampanii odblokowywane zostają krótkie filmy, pokazujące codzienne życie, kulturę, sposób myślenia i światopogląd ludności Inupiat. Nie są one jednak nahalnie wyświetlane, przerywając rozgrywkę komuś, kto nie ma ochoty poszerzyć swojej wiedzy na ten temat, tylko dalej prowadzić Nanę do celu jej wyprawy. Pojawia się jedynie informacja w rogu ekranu, a film można uruchomić bądź klikając odpowiedni przycisk, bądź też przechodząc do odpowiedniego działu w menu.

Od czasu do czasu napotykamy na nieco bardziej skomplikowaną zagadkę logiczną, ale gdy już wpadniemy na rozwiązanie, zwykle wystarczy wykonać jakąś prostą czynność. Nie ma mowy o wielofazowości. Widać natomiast niemal na każdym kroku, że Upper One Games zaprojektowało Never Alone głównie z myślą o współpracy dwóch graczy. Często jest bowiem tak, że aby przedostać się w pożądane miejsce, trzeba najpierw pokierować Naną, następnie jej czworonogim towarzyszem, a na sam koniec wrócić do dziewczynki. Nie jest to oczywiście niewykonalne, gdy gra się samemu, ale idzie znacznie płynniej, gdy obok siedzi towarzysz.

Twórcy Never Alone jakby się zresztą nastawiali na fakt, że tytuł ten będzie przechodzony w parach. Nie zadbali bowiem o odpowiednią jakość sztucznej inteligencji postaci, którą akurat nie sterujemy. Zwłaszcza tuż po premierze gry był to bardzo doskwierający problem. A to ktoś spadł w otchłań, a to dał się złapać. Sytuacje, w których wracaliśmy do punktu kontrolnego przez nieudolność tej drugiej postaci zdarzały się wręcz nagminnie. Upper One Games dość szybko wydało jednak patch poprawiający zachowanie sterowanego przez SI towarzysza, ale nie wszystkie problemy udało się dzięki niemu rozwiązać.

Dla Never Alone znamienna jest jedna rzecz. Mechanizmy rządzące rozgrywką nie są zbyt skomplikowane, a momentami potrafią wręcz znużyć. Wygląda to tak, jak gdyby twórcy wstrzymywali rękę i nie odważyli się (a może nie mieli pomysłu) wdrożyć czegoś bardziej skomplikowanego, a przynajmniej ubarwiającego zabawę. Już po chwili rytm gry się jednak zmienia, a Upper One Games pozytywnie zaskakuje nowym rozwiązaniem. Nie utrzymuje zbyt wysokiego tempa rozgrywki, poza fragmentami, w których trzeba uciekać. Nie zmusza do łamania sobie palców na klawiaturze. Jest prosta w obsłudze, a jednocześnie daje satysfakcję z ukończenia.

Never Alone to z pewnością gra godna polecenia. Jeśli do tej pory nie zwróciliście na nią uwagi, być może warto jeszcze raz to przemyśleć. Ja gorąco do tego zachęcam, zwłaszcza, jeśli macie partnera do co-opa, bo do tego trybu produkcja Upper One Games jest stworzona przede wszystkim - i nie trzeba się przejmować niedociągnięciami sztucznej inteligencji. Nie jest to gra specjalnie odkrywcza i porywająca, ale momentami zmusza do intelektualnego wysiłku. A przy okazji pokazuje życie zupełnie nieznanej kultury i przypomina o wartościach, które w szarzyźnie dnia codziennego czasem gdzieś zanikają, przeciekają przez palce. Scenariusz jest chwilami tak ciepły, że nawet skute lodem północne rubieże Stanów Zjednoczonych muszą odtajać.