Tydzień z Command & Conquer 3: Wojny o tyberium - dzień czwarty

W pierwszej fazie wojny Sowieci byli zdecydowanie górą, a Jankesi walczyli osamotnieni. Jedną z przyczyn niesłychanych sukcesów Czerwonej Armii było wykorzystanie urządzeń i zdolności parapsychicznych, dzięki którym można było sterować umysłami wrogów i podbijanej ludności cywilnej. Mistrzem zbrodni, który opracował tę metodę walki był niejaki Yuri (wkrótce bohater osobnego dodatku poświęconego jego osobie). Dopiero użycie przez bolszewików broni nuklearnej do zniszczenia Chicago wywołało reakcję stolic Europy, która przystąpiła do wojny. W dalszym jej toku doszło także do działań zbrojnych na wschodnich rubieżach ZSRR, kiedy niespodziewanie Korea zaatakowała Władywostok. W tym samym czasie Rosjanom udało się zdobyć Paryż, gdzie ich szaleni naukowcy zmienili wieżę Eiffela w wielką cewkę elektryczną, część energetycznego działa Tesli.

Przy tak ciężkiej wojnie, jedynym sposobem na jej zakończenie było ponowne wykorzystanie chronosfery profesora Einsteina. Dzięki niej komandosi i siły inwazyjne przedostały się bezpośrednio do Moskwy gdzie aresztowano Romanova. Nie znaleziono tylko Yurija, który powrócił w 2001 roku, kiedy to wydano dodatek pod znamiennym tytułem Yuri's Revenge. W nim to tytułowy łysol z bródką Dzierżyńskiego rozpoczyna inwazję na własną rękę (z bazy, aby nie było, na Księżycu), opierając się głównie na wynikach swoich eksperymentów genetycznych i zdolnościach parapsychicznych.

Postrzał w stopę

Po tak licznych sukcesach projektanci z Westwood Studios zapragnęli czegoś więcej. Postanowili zrobić własnego shootera, który rozgrywałby się w uniwersum tyberiańskim i wykorzystywał zarówno elementy popularnego świata, jak i rozgrywki RTSowej. Pojawił się on w roku 2002 pod tytułem Command & Conquer: Renegade.

Tyle jeśli chodzi o fabułę i zawartość trybu single player. Jednak w przypadku Renegade od kampanii dla jednego gracza dużo ważniejsza była opcja zabawy wieloosobowej. Oprócz typowych trybów deathmatch autorzy stworzyli tu tak zwany „C&C mod” czyli zabawę w klasycznego RTSa – GDI kontra Bractwo Nod, w którym gracze działają drużynowo dla jednej i drugiej strony. W tego typu pojedynkach członkowie każdej frakcji startowali jako zwykli żołnierze i w trakcie rozgrywki mogli dokupywać sobie lepszy sprzęt, uzbrojenie i pojazdy (większość bazowała na doskonale znanych jednostkach z Command & Conquer: Tyberian Dawn). Jak wiemy nic nie jest za darmo i dlatego gracze musieli zdobywać punkty za zbieranie tyberium, danych wywiadowczych i niszczenie struktur wroga, by dopiero móc się dozbroić.

By jednak oddać tej grze sprawiedliwość, należy stwierdzić, że Renegade był wypadkową RTSa i strzelaniny - czyli nie był ani dobrą strategią, ani godnym polecenia shooterem. Gra powstawała za długo i pod względem graficznym odstawała od obowiązującego w FPSach poziomu. Miłośnicy RTS z serii C&C nie byli przekonani do gry, w której ganiasz z pistoletem, a z drugiej strony fani shooterów mieli już swoje własne ulubione tytuły. Dość rzec, że Renegade nie doczekał się ani kontynuacji ani nawet małego dodatku. Nieoficjalnie wiadomo, że po premierze Renegade panowie z Westwood myśleli o kolejnej grze FPS tym razem rozgrywającej się w uniwersum Red Alert. Do jej powstania nigdy jednak nie doszło.

Noc generała?

W roku 2003 pojawiła się jeszcze jedna gra spod znaku C&C. Mowa o Command & Conquer: Generals. Produkcja stworzona tym razem przez Electronic Arts (po pełnym wchłonięciu Westwood Studios) była jeszcze jednym klasycznym RTSem. Pomimo tytułu, nie nawiązywała ani do uniwersum tyberiańskiego, ani do serii Red Alert. Akcja gry toczy się na początku XXI wieku i przedstawia konflikt pomiędzy - tym razem trzema – potęgami: USA, Chinami oraz Światową Armią Wyzwolenia (Global Liberation Amry). O ile dwa pierwsze państwa są jeszcze w stanie ze sobą współpracować, to GLA jest tutaj głównym wrogiem, wykazującym powiązania z bliskowschodnim terroryzmem.

Choć Generals nie był kontynuacją żadnego z wcześniejszych tytułów z serii C&C, posiadał jednak kilka charakterystycznych cech dla tamtych gier – niezwykle dynamiczną rozgrywkę, oraz wyjątkowo zróżnicowane frakcje, z których każda reprezentowała inną filozofię walki. Generals wykorzystywał trójwymiarowy silnik graficzny oparty jeszcze na prototypie Renegade’a. Choć fani serii Command & Conquer czuli się nowym tytułem nieco zawiedzeni (bo nie była to kontynuacja oraz wprowadzono liczne zmiany w interfejsie i sterowaniu), to jednak tytuł zebrał dobre opinie zarówno prasy jak i graczy miłujących się w tym gatunku. W tym samym 2003 roku Generals otrzymał dodatek zatytułowany Zero Hour, który rozwijał fabułę głównej gry, wprowadzał dodatkowe misje dla trzech frakcji, oraz nowe, eksperymentalne jednostki.

Nieznana przyszłość

A co czeka nas w przyszłości? Wszystko zależy od powodzenia Command & Conquer: Wojny o tyberium. Jeśli gra chwyci, to być może włodarze z Electronic Arts zdecydują się raz jeszcze zaryzykować. Co by nie mówić, świat C&C posiada olbrzymi potencjał, wart przedstawiania w kolejnych tytułach. Szczerze mówiąc, piszący te słowa chętnie zobaczyłby świat tyberium przedstawiony w, tym razem dobrej, grze FPP. Nie mówiąc już o ujrzeniu go na wielkim ekranie.