Cele poszczególnych misji zostały podzielone na główne (konieczne do jej ukończenia) oraz poboczne. Tych ostatnich – zgodnie z nazwą – wykonywać nie musimy, ale ich wypełnienie ułatwia nam w wielu przypadkach realizację celów podstawowych, więc siłą rzeczy... Zarówno jedne, jak i drugie cele są niezwykle zróżnicowane. Musimy chociażby likwidować gniazda artylerii przeciwlotniczej, zabezpieczać teren awaryjnego lądowania helikoptera, poszukiwać pilota tego ostatniego, utrzymywać strategiczne punkty przez określony czas, wysadzać nieprzyjacielskie struktury i jednostki, oraz wiele, wiele innych... Będąc przy celach misji, warto jeszcze wspomnieć, że one również zmieniają się niezwykle dynamicznie, przyspieszając całą rozgrywkę. W WIC-u nie ma w zasadzie przestojów i gdy tylko zajmiemy określone punkty, jesteśmy proszeni o udzielenie wsparcia w kolejnych lub przejazd w zupełnie inny fragment mapy. Dodaje to grze atrakcyjności, widząc bowiem w tle oddziały sprzymierzone, mamy świadomość, że uczestniczymy w ogólnopaństwowym konflikcie i choć wiele zależy od nas, to przecież nie wszystko.
W WIC-u, realizując cele, zdobywamy najczęściej specjalne punkty dowodzenia, które są rozrzucone w różnych miejscach na mapie. Każdy z nich składa się z dwóch lub trzech okręgów, zwanych punktami perymetru. Te ostatnie zaznaczono odpowiednimi kolorami, wskazującymi, co się w danym momencie na nich znajduje. Jeśli wróg, punkt jest czerwony, jeśli nasze wojska – zielony, a jeśli chwilowo nikt go nie zajmuje – szary. Ułatwia to zabawę i daje dodatkowe wskazówki. Po zdobyciu całego punktu dowodzenia na punktach perymetru rozpoczyna się automatyczna budowa fortyfikacji. Mogą to być bunkry uzbrojone w gniazda karabinów maszynowych, broni przeciwpancernej lub broni przeciwlotniczej. Im więcej jednostek zajmuje dany punkt perymetru, tym szybciej przebiega budowa usprawnień.
By zanadto nie zdradzać, a jednocześnie odnieść się do tego niezwykle istotnego elementu, jaki w grze stanowi fabuła, powiedzmy tylko tyle, że prezentowana jest ona na trzech płaszczyznach. Pierwszą stają się wprowadzenia do misji, w których obserwujemy mapę i słuchamy nastrojowego głosu lektora (recenzja pisana była na podstawie oryginalnej wersji). Drugą płaszczyzną są klimatyczne i nieźle narysowane plansze, które przypominają nieco te z Maxa Payne’a. Podczas ich ukazywania jesteśmy światkami bolesnych rozmów, jakie bohaterowie prowadzą ze swoimi rodzinami, przyjaciółmi i przełożonymi. Trzecia płaszczyzna to z kolei filmiki. I jakkolwiek pewne mankamenty graficzne udałoby się w nich odnaleźć (np. kanciaste postacie), to siły przekazu i dynamiki nie powstydziłby się Szeregowiec Ryan. Wojacy kryją się w nich przed ostrzałem, szukają osłon, odpowiadają ogniem, pokrzykują do siebie i robią jeszcze wiele innych rzeczy, których wspólnym mianownikiem jest słowo „akcja”.
Cała kampania dla singli została zamknięta w 14-tu misjach, w których jako porucznik Parker dowodzimy kilkoma oddziałami, wypełniając rozkazy zlecone nam przez sztabowców, głównie w osobie niejakiego Sawyera. Osobnik to niezwykle charyzmatyczny, który w nas właśnie pokłada spore nadzieje, co z kolei nie jest dziwne, gdyż drugi dowódca na froncie, imć Bannon, okazuje się, jakby to powiedzieć, nieco ciamajdowaty i kompletnie niesubordynowany. Słowne uszczypliwości, których nie szczędzą sobie dwaj panowie dodają grze humoru. Ten ostatni znakomicie kontrastuje z hekatombą, jaką Rosjanie zgotowali Amerykanom. Jeśli już przy singlu jesteśmy, to trzeba koniecznie wspomnieć, że w kampanii nie da się grać po stronie Wielkiego Brata, co pozostawia spory niedosyt. Autorzy obiecują naprawić błąd w dodatku. Poczekamy, zobaczymy...
Zasady walki
WIC jest RTS-em, ale dość nietypowym. Dlatego dla porządku przypomnijmy jeszcze, w jaki sposób przebiega cała zabawa. Po przybyciu na misję otrzymujemy określoną ilość kredytów, które możemy wydawać na dostępny w ramach konkretnych zadań sprzęt. Kiedy go utracimy, kredyty stopniowo wracają do puli i za jakiś czas możemy dokonać kolejnego zrzutu, uzupełniając braki. Miejsca zrzutów zaznaczamy na specjalnej mapie, a potencjalne strefy poszerzają się w miarę upływu czasu. Ułatwia to działania, bo mapy są dość rozległe, a dowożenie kolejnych jednostek z oddalonej strefy zrzutu niepotrzebnie komplikowałoby sprawę.
