Myszasty został przez nas zmuszony, by przypomnieć sobie historię niejakiej Jade. Teraz tego żałujemy, bo przez dwa dni nie było z nim żadnego kontaktu. Na szczęście dziś wrócił z gotową recenzją Beyond Good & Evil HD, do której lektury zapraszamy.
Myszasty został przez nas zmuszony, by przypomnieć sobie historię niejakiej Jade. Teraz tego żałujemy, bo przez dwa dni nie było z nim żadnego kontaktu. Na szczęście dziś wrócił z gotową recenzją Beyond Good & Evil HD, do której lektury zapraszamy.
Ciekawa sprawa. Zamiast wspierać prace nad częścią drugą, Ubisoft zdecydował się na wydanie poprawionej graficznie gry Beyond Good & Evil, która swą pierwszą premierę miała w 2003 roku. Odświeżanie kultowych pozycji sprzed lat staje się więc powoli modą, choć w tym przypadku ma jeszcze jedno zadanie – wysondować ewentualne zainteresowanie, które być może przełoży się na wsparcie dla kontynuacji. Czy są na to szanse? Myślę, że tak, bo czego by o Beyond Good & Evil HD nie mówić, jedno nie ulega wątpliwości – czas obszedł się wyjątkowo łagodnie z grywalnością tego tytułu. To wciąż piekielnie miodna pozycja.
Zanim jednak przejdę do oceny remake’u, kilka słów o pierwszej edycji Beyond Good & Evil. Gra w chwili premiery zbierała wysokie oceny zarówno wśród branżowych redaktorów, jak i samych graczy. Tych, którzy zdecydowali się Beyond Good & Evil kupić. Niestety, w parze ze świetnymi opiniami nie poszła równie dobra sprzedaż; gra okazała się komercyjną porażką. Z czasem stała się pozycją na swój sposób kultową, choć był to kult dziwny – wielu o niej słyszało, niewielu grało. Teraz jest okazja, by to nadrobić. A naprawdę warto.
Beyond Good & Evil HD opowiada historię młodej fotoreporterki, Jade, która wraz ze świniowatym (poważnie!) wujkiem Pey’j mieszka w latarni morskiej, opiekując się osieroconymi dziećmi. Te straciły rodziców w wyniku kolejnego najazdu DomZ, wrednej rasy Obcych, pragnących opanować planetę Hillys, na której rozgrywa się akcja. Przed atakami bronią mieszkańców specjalne oddziały Alpha Section, którym jednak nie zawsze udaje się zdążyć na czas, a gdzieś w tle działa też tajemniczy ruch oporu IRIS. Jade postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i przy okazji wpada na trop grubszej afery.
Tak przedstawia się w skrócie tło wydarzeń opowiedzianych w Beyond Good & Evil HD oraz samo zawiązanie akcji. Wszystko to zaś w kreskówkowej, maksymalnie przerysowanej stylistyce, z dawką humoru, którą można by obdzielić kilka innych tytułów. Rasy zamieszkujące Hillys, to nie tylko ludzie, ale również wszelkie humanoidalne mieszanki homo sapiens z kozami, rekinami, czy choćby świniami. Żołnierze Alpha Section wyglądają, jak parodia średniowiecznych rycerzy, a świat zamieszkały jest przez fantastyczne stworzenia, których fotografowanie jest zresztą jednym z pobocznych zadań.
Co jednak najważniejsze, niemalże zupełnie nie zestarzała się sama rozgrywka. Mimo, iż grę przeszedłem około siedmiu lat temu, powrót do niej był niezwykłym przeżyciem. Udowadniającym dodatkowo, że nie wielki marketing, czy milionowe budżety, a pomysłowa koncepcja stanowią prawdziwą siłę w tej branży. No przynajmniej z punktu widzenia nas, graczy. Beyond Good & Evil HD bawi tak samo, jak lata temu; gra wciąga od pierwszych chwil i nie odpuszcza nam aż do momentu pokonania ostatniego bossa.
Zresztą, czego tu nie ma! Holodyski z ważnymi informacjami, biuletyny dezinformacyjne, proste zagadki logiczne oraz zręcznościowe, mini-gry, zadania poboczne, doskonały balans między etapami skradankowymi i walką, wyścigi, pościgi... Na specjalną uwagę – i zarazem pochwałę - zasługują projekty poszczególnych poziomów, które niekiedy są istnym majstersztykiem, jak na przykład hala z taśmociągami, czy droga prowadząca do jednej z kwater Alpha Section.
I to właśnie ten bliski doskonałości balans między poziomem trudności, fabułą, bogactwem gry i pomysłową rozgrywką decyduje do dziś o niebywałej miodności i grywalności Beyond Good & Evil HD. Żeby jednak nie było od tego miodu zbyt słodko, muszę nieco ponarzekać. Będą to narzekania dotyczące głównie poziomu realizacji tej odświeżonej wersji gry, bo prawdę powiedziawszy, miałem nadzieję na coś więcej. Zanim jednak przejdę do szczegółów dotyczących portu HD, wymienię jeszcze jedną wadę gry – jest zbyt krótka. To wciąż kilkanaście (a nawet więcej) godzin dobrej zabawy. Zabawy wszakże tak dobrej, że chciałoby się, by trwała przynajmniej dwa razy dłużej...
Pal jednak licho grafikę, nie ona jest w Beyond Good & Evil HD najważniejsza. Najbardziej boli mnie bowiem fakt, że zupełnie nie poprawiono błędów z podstawowej wersji gry. SI przeciwników woła chwilami o pomstę do nieba, nie są oni w stanie zupełnie wyjść poza schematy skryptów dotyczących niewielkiego, przypisanego im obszaru, co rodzi podczas ucieczek kuriozalne sytuacje. Często też, podobnie, jak nasi współtowarzysze, modele BN blokują się na przeszkodach terenowych, a i nasza postać potrafi czasem przebić się przez teksturę i na dobre w niej utknąć. Kolejny problem, to kamera, która w kilku miejscach daje nam w kość bardziej, niż horda wrogów. Błędy wręcz szkolne, które świadczą jedynie o niedbalstwie, z jakim przygotowano ten port.
Ubisoft nie ukrywa, że Beyond Good & Evil HD powstał przede wszystkim po to, by „wybadać nastroje” przed ewentualnym sfinansowaniem zawieszonej gdzieś w próżni części drugiej. To jeden z powodów, dla których warto kupić tę grę. Drugim jest fakt, że to wciąż piekielnie grywalna i miodna pozycja, warto więc, by ci, którzy nie mieli okazji poznać losów Jade, nadrobili tę zaległość. Sama rozgrywka z pewnością wciąż warta jest 9, którą wystawiłbym Beyond Good & Evil kilka lat temu. Ocenę końcową obniża jednak port HD, którego jakość mnie rozczarowała. Tak, czy inaczej: bierzcie i grajcie w to wszyscy, bo takie tytuły nie trafiają się często.
