Wczesna wersja Napoleon: Total War zdradza, że gra ma spory potencjał. Postanowiliśmy podzielić się z Wami naszymi wrażeniami ze zmagań we Włoszech.
Wczesna wersja Napoleon: Total War zdradza, że gra ma spory potencjał. Postanowiliśmy podzielić się z Wami naszymi wrażeniami ze zmagań we Włoszech.
Pierwsza z trzech kampanii w grze Napoleon: Total War dotyczy wojny w północnych Włoszech. Naszym zadaniem jest wyrugowanie Austriaków z tej części Europy. Mechanika rozgrywki strategicznej jest bardzo specyficzna, prawdopodobnie każda z kampanii będzie opierała się na unikatowych rozwiązaniach. Po pierwsze mamy możliwość wygodnej zmiany typów budynków. Przykładowo zajmujemy prowincję, posiadającą rozbudowane centrum handlowe. Alternatywnym dla niego budynkiem jest magazyn zaopatrzenia. Nie trzeba wyburzać istniejącej konstrukcji i budować od zera. Wystarczy zmienić typ budynku – ilość tur potrzebnych na to równa się tej, jaka wymagana jest jedynie do wzniesienia struktury na aktualnym poziomie.
Warto dodać, że każda prowincja posiada jedynie jedną dodatkową osadę poza stolicą. To wymusza bardzo precyzyjne planowanie. Jeśli stolica stawia na dochód, potrzebne będzie centrum handlowe. Jeśli decydujemy się na stworzenie dodatkowego punktu werbunkowego, warto zrobić to w prowincji mającej fabrykę muszkietów – piechota będzie tu tańsza. Alternatywnie mogą to być stajnie obniżające koszty werbowania konnicy lub fabryka działająca analogicznie na artylerię. 
Muszę przyznać, że kampania stanowiła dla mnie pewne wyzwanie. Oczywiście wynika to głównie z dysproporcji startowej. Zaczynamy posiadając pod kontrolą Niceę. Przeciwko nam stoi Austria (osiem prowincji) i Piemont-Sardynia (sześć prowincji). Drugiego z przeciwników łatwo spacyfikować zajmując Turyn (staje się wasalem), ale z drugiej strony nie odbierając Piemontowi kilku prowincji ciężko jest później zachować płynność finansową. Na dodatek, gdy tylko staniemy się sąsiadami Wenecji (pięć prowincji) jest spora szansa (w moich testach 50%) na to, ze zostaniemy zaatakowani i przez tę nację.
Bardzo dobrze sprawdza się opcja wymuszenia kapitulacji miasta. Gdy nasze siły są znacznie potężniejsze, możemy być pewni (nawet na wyższych poziomach trudności), że obrońcy wywieszą biała flagę. Armia wroga odchodzi, ale pozostaje nietknięta – i tu jest problem. Trzeba ją szybko dopaść, bo inaczej zacznie się szwędać po naszych ziemiach, ukrywać i polować na niebronione miasta. AI zresztą wyraźnie bardziej koncentruje się na podboju niż na obronie, co prowadzi czasem do absurdalnych sytuacji. Rozegrałem kampanię kilkukrotnie, co mimo wszystko jest dowodem na to, że nie jest źle. Inaczej zakończyłbym zabawę po pierwszym razie.
W dalszym ciągu problemem jest piechota ukryta w budynkach. Po ostrzale artyleryjskim AI stara się ja wyprowadzić, a następnie... posyła od razu wprost na działa. Pojedynczy, osłabiony oddział. Ponownie, jak i w Empire: Total War występują błędy związane z budynkami składającymi się z kilku elementów. Po częściowym uszkodzeniu struktury część oddziału potrafi się zablokować w zgliszczach i unieruchomić resztę jednostki. Nie wspominam już o tym, jak nudne jest przestawianie artylerii po polu bitwy, by uzyskać pole ostrzału do wykurzenia pięciu regimentów milicji pochowanych po chałupach.
Pozytywne zmiany w Napoleon: Total War dotyczą przede wszystkim ataków AI na umocnione pozycje. Konnica idealnie dobiera cele, piechota stara się przełamać linię szarżą na bagnety, gdy wymiana ogniowa nic nie daje... ogólnie jest dobrze. Byłoby lepiej, gdyby kawaleria nie wykonywała ataków samodzielnie – tak, wciąż pcha się do przodu, przed piechotą. Do premiery zostało jeszcze trochę czasu, build nie był też przecież przygotowany przed chwilą – jak więc myślicie, poradzą sobie z usunięciem tych niedoróbek?
Bez względu na odpowiedź na powyższe pytanie, przypominam, iż możecie w każdej chwili skorzystać z oferty sklepu gram.pl i nabyć grę Napoleon: Total War zarówno w wersji podstawowej, jak i edycji specjalnej. Mimo wymienionych błędów naprawdę dobrze się bawiłem testując tę wczesną wersję.
