Witamy szanowną wycieczkę i zapraszamy w podróż po miejscach, które w 1191 roku odwiedził główny bohater tego tygodnia, Altair. Dziś przyjrzymy się zarówno historii tych trzech miast i twierdzy, jak i opowiemy nieco o ich współczesnym wyglądzie i roli. Przewodnik już gotowy, zaczynajmy więc naszą podróż.
Masyaf 
Powszechnie uważany jest za najstarsze wciąż zamieszkałe miasto na świecie. Jego początki sięgają nawet 3000 lat przed narodzeniem Chrystusa, chociaż pierwsze wzmianki o nim w egipskich inskrypcjach pochodzą dopiero z XV wieku p.n.e. Od X w. p.n.e. był stolicą państwa aramejskiego, by następnie w 732 roku p.n.e. wejść w obręb rozrastającego się błyskawicznie imperium asyryjskiego. Śmierć wielkiego władcy Aszurbanipala zapoczątkowała jednak upadek olbrzymiego imperium i dominację Babilończyków, którzy stali się jednocześnie kolejnymi właścicielami miasta. Ich dominacja na Bliskim Wschodzie nie trwała jednak długo i po niespełna stu latach państwo to zgięło kark przed perskim władcą Cyrusem II Wielkim, a Damaszek stał się stolicą jednej z satrapii, czyli prowincji państwa Persów. Po podbiciu Persji przez Aleksandra Wielkiego stał się częścią jego imperium, by następnie po jego śmierci stać się areną walk między Ptolemeuszami a Seleukidami. W okresie Imperium Rzymskiego wszedł w skład prowincji syryjskiej, zaś po rozpadzie tego wielkiego państwa dostał się pod kontrolę Bizancjum. 
Pierwsze zachowane zapisy dotyczące miasta sięgają XV wieku p.n.e. Miasto przez wieki należało do Fenicjan i nawet będąc pod władaniem Królestwa Izraela, wciąż zachowywało bardzo silne więzi polityczne z Fenicją. Po podbiciu przez Aleksandra Wielkiego, zmieniono nazwę miasta na Antiochia Ptolemais – następnie zaś Ptolemais. Po jego śmierci, podobnie jak Damaszek, stało się areną walk między Ptolemeuszami a Seleukidami. Miasto kilkukrotnie przechodziło z rak do rąk – jego władcami byli między innymi Syryjczycy i władcy żydowscy. Teraz czas na zapowiadane, kolejne spotkanie z kalifem Umarem ibn al-Chattabem, który zdobywa miasto w 638 roku. Akka bardzo szybko staje się najważniejszym portowym miastem w kalifacie, podupada jednak po przeniesieniu przez kalifa Abd al-Malika głównej bazy morskiej do Tyru. Świetność przywraca miastu Ahmed Ibn Tulun, który odbudowuje zaniedbany i zapomniany port, jednak tym razem staje się ono miejscem rozgrywek między Fatymidami oraz wciąż powiększającymi swe wpływy w regionie Seldżukami. 
Ostatnie z miast-legend, którego historia sięga – podobnie jak w przypadku Damaszku – trzeciego tysiąclecia p.n.e. Początkowo zamieszkiwane przez plemię Jebuzytów, podbite zostało około 1003 roku p.n.e. przez izraelskiego króla Dawida. Przenosi on do Jerozolimy stolicę ówczesnego państwa żydowskiego, co czyni z niej bardzo szybko centrum religijne, gospodarcze i polityczne. W VI wieku p.n.e. miasto zdobywają i niemalże doszczętnie niszczą Babilończycy, po czym, stopniowo odbudowywane, dochodzi do minionej świetności za panowania Heroda Wielkiego. Właśnie podczas rządów jednego z jego synów, Heroda Antypasat, tetrarchy Galilei i Perei, doszło do uwięzienia i skazania na śmierć przez ukrzyżowanie Jezusa. W roku 66 dochodzi w Judei do powstania żydowskiego – wspominaliśmy o nim we wczorajszym tekście – w wyniku którego cztery lata później rzymianie zdobywają Jerozolimę i zrównują miasto z ziemią. Odbudowane przez cesarza Hadriana, pod koniec IV wieku trafia w ręce Bizancjum. 
Tutaj również dobiega końca nasza wycieczka, którą wszyscy chętni kontynuować będą mogli podczas sesji ze wspomnieniami niejakiego Altaira, niegdysiejszego członka sekty asasynów, wykonującego w tych właśnie miastach pewną niebezpieczną misję. Wszystkich chętnych zapraszamy do stanowisk naszego najnowszego Animusa 2.04b.
