Devil May Cry 4 - rzut okiem

Gdzie Dante nie może...

Tak się jednak składa, że świadkiem sceny jest Nero – wyraźnie wzorujący się na Dantem i przy okazji skrywający pewien demoniczny sekret (zresztą nie on jeden w całej tej układance nie jest do końca „czysty”) młokos. Chłopak rusza za domniemanym mordercą, a że – podobnie jak sam „ścigany” – torować sobie drogę argumentami siły potrafi, konfrontacja zdaje się być nieunikniona.

Było ich dwóch

Dante i Nero. Z jednej strony syn legendarnego Spardy, zaprawiony w bojach łowca demonów i piekielnie pewny siebie cynik; z drugiej – niemogący pogodzić się z własną odmiennością, traktujący przynależność do Zakonu ze sporym dystansem nastolatek, który szlachtuje demony z zegarmistrzowską precyzją. Duet tyleż niezwykły, co intrygujący i nieprzewidywalny.

No devil no cry

Istotnie, kto jak kto, ale syn Spardy showmanem musiał być od poczęcia. Jakkolwiek by ono nie wyglądało. System anihilacji demonów nie przeszedł drastycznych zmian od czasów Dante's Awakening. Właściwie można powiedzieć, że nie zmienił się prawie w ogóle, czyli nadal pozwala na wykręcanie chorych kombosów i lawirowanie pomiędzy przeciwnikami niczym Benjamin Reich pomiędzy tyczkami slalomowymi. Powracają cztery dobrze już znane style – Sword Master, Gunslinger, Trickster, Royal Guard. Tym razem można zmieniać je „w locie” (cztery kierunki d-pada), nie – jak miało to miejsce uprzednio – wyłącznie przed rozpoczęciem misji.

Devil within

Nie zapominano również o mieczu Yamato. Dzierżona uprzednio przez drugiego syna Spardy – Vergila – katana pełni teraz dwojaką rolę. Dzięki niej Nero odkrywa swoje drugie „ja” i, analogiczne jak ma to miejsce w przypadku Devil Triggera u Dantego, wzrasta jego siła oraz szybkość. W swoich demonicznych formach obaj panowie przebywać mogą jedynie przez ściśle limitowany czas. Dantemu natomiast wyekwipowanie w Yamato umożliwia używanie stylu Dark Slayer, rozpoznawalnego przez wszystkich, którzy mają za sobą bliższy kontakt z Devil May Cry 3: Special Edition.

Skąd ja znam to miejsce?

Z stojącymi najczęściej na końcach poszczególnych leveli przeciwnikami związany jest niestety główny mankament nowego Devila. Otóż misje Dantego nie są niczym innym jak wycieczką niemal dokładnie tymi samymi ścieżkami, które wcześniej wydeptał Nero. Wiąże się to także z walką z tymi samymi bossami, tyle tylko, że w odwrotnej kolejności. Dochodzi więc do sytuacji, kiedy niektórych z nich będziemy równać z ziemią aż trzykrotnie (tak, to nie pomyłka)! Droga na skróty? Nieuchronnie zbliżająca się data premiery? Nie mamy pojęcia, jak tłumaczyć tę decyzję żółto-niebieskich, aczkolwiek stanowczo można było poszukać innego rozwiązania.

Zresztą DMC nadal cierpi z powodu braku jasno nakreślonych celów misji. Zdarza się, że przeczesujemy kolejne lokacje, nie do końca wiedząc, co należałoby zrobić. Przyznacie chyba, iż nic w grach nie irytuje tak, jak kręcenie się bez wyraźnego, określonego zadania. Gracz może sobie odpuścić i zrobić przerwę, recenzent musi z tym żyć.

Słuchaj i patrz

Na wysokości zadania po raz kolejny stanęła ekipa odpowiedzialna za muzykę. Jest lirycznie kiedy trzeba, dynamicznie kiedy trzeba i – oczywiście, kiedy trzeba – patetycznie. Gra wita nas prologiem z operowym Out of Darkness w wykonaniu Aubrey Ashburn. W trakcie walk przygrywają mocniejsze, rockowe riffy, dość podobne do tych znanych z Dante's Awakening. Jeżeli nadarzy się okazja – w ciemno łykajcie soundtrack!

Materiał filmowy

Nawet najbardziej barwny opis nie odda tego, jak Dante i Nero prezentują się na ekranie... dlatego przygotowaliśmy dla Was filmik w którym obaj panowie są odpowiednio wyeksponowani i popisują się swymi umiejętnościami bojowymi.

Zdaniem Spaykiego:

Przyznam szczerze, iż do nowego Devila podszedłem dość sceptycznie. Napływające z Japonii doniesienia, a następnie kontakt z wersją demonstracyjną utwierdziły mnie w przekonaniu, że po udanej trzeciej części przyszedł czas na regres (może nie tak głęboki, jak w przypadku Devil May Cry 2, ale zawsze). Tego przeświadczenia nie były w stanie zmienić także pierwsze etapy gry. Z czasem jednak stało się coś niespodziewanego – najzwyczajniej w świecie wkręciłem się w całą tę historyjkę i niczym młody pelikan łyknąłem serwowany przez Capcom kąsek. Sęk w tym, że zauważam pewne powielane od lat schematy. Ciężko powiedzieć, aby przeszkadzały one jakoś szczególnie, aczkolwiek odnoszę wrażenie, że ta seria niebezpiecznie zbliża się do daty przydatności do spożycia. Jeśli mechanika nie przejdzie gruntowej przebudowy, Devil May Cry 5 może przyprawić nas o niestrawność. A tego nie chciałby chyba żaden fan białowłosego łowcy demonów. Łowców? No właśnie, następnym razem co-op, panowie, co-op!