Czwarty, ostatni już tom cyklu Witolda Jabłońskiego Gwiazda Wenus, gwiazda Lucyfer nosi tytuł Trupi korowód. W zasadzie trudno o lepszy, jako że czego, jak czego, ale trupów czytelnikom nie zbraknie, i to trupów koronowanych nawet. Mag, wróżbita, truciciel, morderca, szantażysta, intrygant i szczery polski patriota (jeśli można o tej cesze mówić w XIV wieku), Witelo z Borku, po śmierci swego wymarzonego księcia Henryka Probusa – ucieleśnienia wszelkich cnót poza zdrowym rozsądkiem – wycofał się z polityki i usunął w cień. Niestety, polityka nie zapomniała o nim. Do śląskiego maga zgłasza się kolejny pretendent do korony polskiej. Pokraczny książę kujawski Władysław, zwany potocznie Łokietkiem. A że rodzicielkę szlachetnego księcia i Witelona łączyło co nieco w przeszłości i nieszczęsny mag nie jest bynajmniej pewien, czy to „co nieco” nie wydało nader inteligentnego, acz nikczemnej postury owocu, to trudno mu odmówić tej „prośbie”. W końcu to jakby rodzina... I tak znów krainy polskie i ościenne czeka nie lada wyzwanie – jak stawić czoła intrygom wrednego sodomity, ogarniętego niezrozumiałą idee fixe restytucji Królestwa Polskiego. I to wspieranego przez siły piekielne. Odtąd Witelon z właściwą sobie energią i brakiem jakichkolwiek skrupułów przystępuje do trudnego dzieła posadzenia na krakowskim tronie kujawskiego karła (osoby, które nie wiedzą, czy powiodła się ta misja, proszone są o ponowne przystąpienie do edukacji na poziomie podstawowym). Niestety, na drodze do spełnienia tych marzeń stoją trzy koronowane głowy. Cóż, skoro mogły stać, to mogły i spaść.