Orcs Must Die! Śmierć orkom, pomimo swego krwiożerczego tytułu, jest grą nad wyraz sympatyczną. W dodatku bardzo trudno się od niej oderwać.
Orcs Must Die! Śmierć orkom, pomimo swego krwiożerczego tytułu, jest grą nad wyraz sympatyczną. W dodatku bardzo trudno się od niej oderwać.
Owszem, Orcs Must Die! Śmierć orkom to gra, w której trup w różnych odcieniach zieleni ściele się gęsto, ale te bezmózgie i żądne ludzkiej krwi przerażające stworzenia w tej produkcji jawią się jako całkiem sympatyczne istoty. Wszystko to za sprawą luźnego podejścia do tematu eksterminacji orków i kreskówkowej oprawy wizualnej. To pierwsze objawia się głównie za pośrednictwem tekstów rzucanych przez nacierające stwory. "Kto ostatni przy szczelinie ten człowiek!", "Nie zabijaj mnie!" czy "Ty idź pierwszy!" to tylko niektóre z koślawo wypowiadanych wypowiedzi, zamiast pogardy i obrzydzenia budzących uśmiech, a nawet empatię. Na rozczulanie się za dużo czasu jednak nie ma, a jak ktoś za bardzo weźmie sobie do serca prośby orków, może skończyć marnie.
Rozgrywka składa się z kilku etapów. Na pierwszym z nich poznajemy teren, na którym będziemy walczyć. Dobra znajomość wszelkich zakamarków danego zamku jest kluczowa dla dalszego przebiegu zdarzeń. Wystarczy bowiem przeoczyć jeden korytarz, a orkowie z łatwością przedostaną się do szczeliny. Gdy już wiemy, na jakim gruncie przyszło nam walczyć, przechodzimy do wyboru pułapek. Te, zwłaszcza w początkowej fazie, są niestety mało urozmaicone, a ich działanie sprowadza się w dużej mierze do tego samego. Z czasem, gdy odblokowujemy kolejne zasadzki i sprzymierzeńców, zabawa w Orcs Must Die! Śmierć orkom robi się jednak coraz ciekawsza. Naszą fantazję w rozmieszczaniu sideł ograniczają fundusze. Jeśli jednak umiejętnie je rozstawimy, zgotujemy zielonym koleżkom prawdziwą matnię. Ostatnim etapem jest zwolnienie blokady maszyny losującej. Orkowie zaczynają szturm, a my biegamy z łukiem przecinając powietrze niezliczoną liczbą laserowych strzał.
Na każdym z poziomów musimy przetrwać kilka fal przeciwników, a w trakcie krótkich chwil wytchnienia możemy uzupełniać szyki obronne (jest też opcja robienia tego a vista, ale jak to pogodzić z nacierającą falą zielonych przyjemniaczków?). Chaos rodzący się na polu bitwy jest nie do ogarnięcia, oprócz dojścia do szczeliny musimy również pilnować stanu naszego zdrowia. Tempo jest niesamowite, a emocje narastają wraz z piętrzącymi się tabunami przeciwników. Z każdą falą jest ich więcej, a do tego są oni wytrzymalsi na nasze pułapki i szybciej się poruszają. Różnorodność wrogów zmusza nas zresztą do zmiany taktyki - małe i szybkie stworzonka wymagają szczególnej uwagi, największe i najsilniejsze monstra warto najpierw np. zamrozić, a dopiero potem atakować, zaś skrzydlaci nieprzyjaciele to doskonały materiał dla naszych łuczników.
Adrenaliny podczas rozgrywki w Orcs Must Die! Śmierć orkom nasz organizm z pewnością wyprodukuje sporo. Tym bardziej, że bywają poziomy, na których jesteśmy zmuszeni walczyć na dwa, a w skrajnych przypadkach nawet na cztery fronty. Nie wystarczy zatem kontrolować tego, co dzieje się w obrębie naszego wzroku i pola działań, kątem oka trzeba też spoglądać na mini-mapę. Nawet możliwie najszczelniej rozstawione zasieki nie dają bowiem gwarancji, że orkowie nie przedrą się do szczeliny. I o to mam właśnie największy żal do twórców gry - nie możemy porozstawiać morderczych pułapek i zwyczajnie delektować się naszym planistycznym geniuszem z dogodnego do obserwacji miejsca. Zasadzki to w znakomitej większości przypadków tylko pomocnik (nie twierdzę, że mało skuteczny) do naszych bezpośrednich działań. Chciałoby się choć kilka poziomów, na których te proporcje byłyby odwrócone.
Czas na najmniej przyjemną część recenzji, czyli wskazanie wad i braków. Te niestety się pojawiają, zaniżając nieco końcową ocenę. Na samym początku wita nas nadspodziewanie długi czas ładowania gry. Orcs Must Die! Śmierć orkom nie stroni także od błędów typowo technicznych - zawodzi animacja, tekstury się przenikają, a niekiedy zamiast przejrzystych grafik wyskakują rozpikselowane pola, co zmusza do ponownego uruchomienia gry. Zdarzają się też sytuacje, w których po - wydawałoby się - skończonej misji na planszy zaplątuje się gdzieś jeden ork, ale jest on niewidzialny. Nie można go więc zestrzelić, a póki żyje, zadanie nie jest wykonane i zamiast przejść do kolejnego poziomu, musimy restartować obecny. Momentami można też odnieść wrażenie, że twórcy silili się na humor i to co miało być zabawne, jest zwyczajnie infantylne. Wreszcie boli brak systemu powtórek, który przydałby się zwłaszcza na planszach, gdzie działamy na dwa fronty. Miło byłoby popatrzeć, jak nasze zasieki w drugim kącie planszy niszczą nadzieje orków na dotarcie do szczeliny i kończą ich marny żywot.
