Nadszedł koniec. Po ośmiu latach Harry Potter raz na zawsze rozprawi się z Voldemortem. Czy będziemy żałować, że to już nasze ostatnie spotkanie z młodym czarodziejem? Potteromaniacy zdecydowanie tak – mugole niekoniecznie.
Nadszedł koniec. Po ośmiu latach Harry Potter raz na zawsze rozprawi się z Voldemortem. Czy będziemy żałować, że to już nasze ostatnie spotkanie z młodym czarodziejem? Potteromaniacy zdecydowanie tak – mugole niekoniecznie.
W grze Harry Potter i Insygnia Śmierci – część 2 młody czarodziej wspólnie ze swoimi towarzyszami wyruszają na poszukiwania Horkruksów Sami-Wiecie-Kogo. Dokonują tego przechodząc przez kolejne lokacje, w których będą pokonywać kolejnych wysłanników Czarnego Pana. Gracze wcielą się więc nie tylko w samego Harry'ego, ale pokierują również jego kompanami: Hermioną, Ronem, a także Seamusem, Nevillem czy nawet Ginny. W grze twórcy mają nieograniczoną ilość miejsca (w przeciwieństwie do autorów filmu), więc powinni w jak najbardziej szczegółowy sposób zaprezentować wszystkie wydarzenia znane z książki, a tak niestety nie jest – podobnie jak w pierwszej części Insygniów Śmierci, tak i tutaj świetna fabuła została potraktowana po macoszemu i jest jedynie dodatkiem do całej reszty. Oznacza to, że z gry niewiele dowiedzą się osoby, które nie miały styczności z powieścią Joanne K. Rowling.
Zwłaszcza dlatego, że nie prujemy wciąż przed siebie, jak przecinak, tylko musimy odpowiednio wykorzystywać dostępne czary. Na nic się zda ciągłe wciskanie tego samego przycisku – trzeba najpierw zastosować przeciw zaklęcie, a następnie dopiero zaatakować oponenta. W międzyczasie pojawiają się – trochę niedorzeczne, ale trudno – etapy, w których zamiast po prostu atakować wrogów, musimy jednocześnie dbać o zdrowie któregoś z naszych kompanów, na przykład Hermiony zajmującej się otwieraniem drzwi. Zaraz, jak to, zapytacie? Przecież wystarczy machnąć różdżka, powiedzieć Alohomora i gotowe. Owszem, w „prawdziwym” świecie Harry'ego Pottera, tak jest. Tutaj pannie Granger zajmuje to znacznie więcej czasu. Skoro już o rozgrywce mowa, to warto wspomnieć o poziomie trudności – grając na normalnym nawet młodszy gracz nie powinien mieć większych problemów z pokonaniem kolejnych przeciwników zwłaszcza, że nie jest osamotniony. Nieco kłopotów mogą sprawić czasem bossowie, zwłaszcza sam Voldemort z którym walczymy na końcu gry.
Ewidentnie widać, że Harry Potter i Insygnia Śmierci – część 2 mimo iż na pudełku posiada znaczek 12+, adresowana jest także do młodszych użytkowników. Rozgrywka została maksymalnie uproszczona. Za rzucanie czarów odpowiadają dwa przyciski, do celu zazwyczaj prowadzi jedna droga, a na jej końcu znajduje się specjalna poświata, na której musimy stanąć, by uaktywnić przerywnik filmowy. Poza tym możemy aktywować system autocelowania. Oczywiście starsi mogą wyłączyć niektóre ułatwienia i poza tym włączyć najwyższy poziom trudności. Wówczas gra stanowi nieco większe wyzwanie.
Podsumowując Harry Potter i Insygnia Śmierci – część 2 i część 1 to właściwie te same gry. Jak już wspomniałem, na pewnym etapie produkcji ktoś po prostu przeciął je w odpowiednim miejscu, dzięki czemu Electronic Arts mogło wydać to samo dwa razy po to, by każda z nich pojawiła się w sklepach wówczas, gdy do kin trafi film pod tym samym tytułem. W rozgrywce nie ma nic odkrywczego – zabawa jest całkowicie liniowa: chodzimy od punktu A do punktu B, rozprawiając się z kolejnymi wrogami, korzystając z czarów, które zastąpiły karabiny. Dlatego też jeśli lubicie takie gry i w dodatku jesteście fanami Harry'ego Pottera, możecie zainwestować w drugą część Insygniów Śmierci, ale tylko wówczas, gdy trafi ona do tańszej serii. Bo wydanie dwustu złotych za kilka godzin zabawy nie jest najlepszym pomysłem.
