Tydzień z F.E.A.R. 2: Project Origin - dzień siódmy

F.E.A.R. of the dark

The Trooper Niemalże bezpośrednią, gdyż akcja sequela rozpoczyna się na kilkadziesiąt minut przed pamiętną eksplozją, która kończyła interaktywną część poprzedniej gry. Jak więc łatwo się domyślić, tym razem przyjdzie nam wcielić się w zupełnie nową postać; co więcej, należącą do innej formacji wojskowej. Michael Beckett, tak bowiem nazywa się nasze wirtualne alter ego, jest członkiem elitarnej jednostki Delta Force, która wkracza do akcji w związku z tajemniczymi wydarzeniami w Dystrykcie Auburn. Pierwotnie zadanie jego drużyny wydaje się bardzo proste – udać się do luksusowego apartamentowca Valkyrie Tower i aresztować oraz chronić Genevieve Aristide, obecną prezes korporacji Armacham. Oczywiście bardzo szybko okazuje się, że rutynowe z pozoru zadanie zaczyna się coraz bardziej komplikować, a wiele wydarzeń wymyka się racjonalnemu wytłumaczeniu. We wszystko zamieszana jest przecież tajemnicza i budząca grozę Alma, dysponująca niezwykłymi zdolnościami psioniczka, znana z poprzedniej części gry.

Jednocześnie, w ten właśnie sposób, fabuła staje się jednym z najważniejszych elementów budujących odpowiedni klimat. Albowiem, podobnie jak pierwsza część, jest to gra skierowana przede wszystkim do tych graczy, dla których właśnie Klimat ma pierwszorzędne znaczenie. Często pada w recenzjach lub dyskusjach krzywdzące tę grę stwierdzenie, iż jest ona jakoby kiepskim horrorem. Mam wrażenie, że osoby odbierające F.E.A.R. w ten właśnie sposób nie do końca pojęły intencje jego twórców. To nie jest – i zapewne nie miał być nigdy – horror. To klasyczny shooter z owszem, wieloma elementami horroru, przede wszystkim jednak gra stawiająca właśnie na zbudowanie sugestywnego klimatu. Na tym właśnie polega między innymi urok i fenomen F.E.A.R. – jeśli wsiąkniemy w ten świat i historię, tytuł nagrodzi nas niezapomnianymi wrażeniami. Jeśli nam się to nie uda – nie będzie niczym więcej jak porządną strzelanką z inteligentnymi botami.

Sea Of Madness

Dzięki temu zabiegowi, nasza imersja w świat przedstawiony jest znacznie głębsza, a co za tym idzie ze zdwojoną siłą oddziałuje nas to, co do tej perfekcyjnej choć zbrukanej rzeczywistości nie pasuje. Na tym również poziomie, twórcy niejednokrotnie puszczają do nas oko, dostarczając dodatkowej zabawy – w poszukiwanie poukrywanych wśród tych detali smaczków, nawiązań czy żartów. Niepodzielnie króluje pod tym względem budynek Wade Elementary – począwszy od tablicy z nazwą szkoły, poprzez karykatury pierwszych absolwentów, rzutnik z "opóźnieniem", a skończywszy na choćby macie do nauki alfabetu. Część z tych smaczków nie tylko zresztą bawi – kilka z nich potrafi całkiem skutecznie podbudować i tak wyjątkowo sugestywny klimat.

Rdzeń samej rozgrywki pozostał w zasadzie niezmieniony. Wszystko zostało zbudowane wokół sprawdzonego w poprzedniej części schematu – walka z przeciwnikami, samotne dojście do kolejnej lokacji, etap oniryczny, kolejne dojście, krótki przerywnik filmowy, walka z przeciwnikami... Z czasem zmieniają się tylko nieco proporcje, możemy trafić na kilka skupisk przeciwników pod rząd, by jakiś czas potem wziąć udział w dłuższej sekwencji "z dreszczykiem". W grze dodano także kilka QTE pojawiających się przede wszystkim w scenach walki wręcz oraz etap, w którym przyjdzie nam zasiąść w kabinie elitarnego pancerza wspomaganego Repliki. Etap ten urozmaica nieco rozgrywkę, ale sprawia wrażenie dodanego nieco na siłę, przez co potrafi wybić dość skutecznie z klimatu.

Afraid To Shoot Strangers Klimat, klimatem znakomitą większość czasu spędzimy jednakże eliminując za pomocą całkiem szerokiego wachlarza dostępnej broni kolejne grupy przeciwników. Walka w nowym F.E.A.R. łączy w sobie to, co poznaliśmy w pośredniej odsłonie z kilkoma, często dość kontrowersyjnymi zmianami. Po pierwsze bowiem, odebrano nam możliwość wychylania się zza rogu, co może na początku nieco zdezorientować ostrożniejszych graczy.

Zachowano realistyczny wpływ ciężaru broni na poruszanie się postaci, jednakże zniknęła tym razem możliwość jej całkowitego schowania w celu przyspieszenia biegu, pojawił się natomiast klasyczny dla strzelanek, szybko męczący postać sprint. O ile zmiany te nie są zbyt mocno odczuwalne w trybie single, o tyle w multi wymagają już dość poważnego przestawienia się od przyzwyczajonych do zasad Combata graczy. Jeśli chodzi o broń w grze, to w zasadzie mamy do czynienia z jedynie podrasowanym i zmodyfikowanym wizualnie arsenałem z pierwszego tytułu, uzupełnionym takimi zabawkami jak celna, choć powolna snajperka, nowe ulepszone miny, czy granaty EMP. Zmienił się też, na trzeba przyznać dużo bardziej naturalny i realistyczny, tryb celowania, w którym obecnie mamy widok przez przyrządy celownicze broni. powiększono również ilość slotów na nasze giwery - teraz możemy nosić przy sobie aż cztery różne śmiercionośne zabawki (nie licząc granatów i min). Zmienił się także system zapisu gry – konsolowe obciążenie genetyczne dało o sobie znać. Mamy teraz wyłącznie klasyczne checkpointy, są one jednak na szczęście na tyle gęsto rozsiane, ze nawet przypadkowa śmierć nie oznacza przechodzenia połowy Interwału od początku.

Reach Out Oprawa graficzna, to chyba maksimum możliwości, jakie da się wyciągnąć z mającego już swoje lata (i kilka pokoleń) engine’u Lithtech: Jupiter Extended. Na tym właśnie silniku działały wcześniejsze odsłony, co jedynie zwiększa "szacun" dla grafików, potrafiących zbudować na nim produkcję atrakcyjną wizualnie w 2009 roku. Nie jest to oczywiście popis najnowszych supertechnologii, jednak posiadane środki wykorzystano w tak przemyślany i zmyślny sposób, że do świata gry powracamy za każdym razem z największą przyjemnością. Co najważniejsze jednak, mimo znacznie lepszej i o niebo bardziej szczegółowej grafiki, Project Origin jest tytułem bardzo dobrze zoptymalizowanym. To naprawdę miła i ciesząca chyba każdego odmiana po potrafiącym dość dosłownie "zarżnąć" niejednego peceta pierwszym F.E.A.R.

Na bardzo wysokim poziomie stoi udźwiękowienie, które jest kolejnym z ważnych elementów budujących odpowiedni klimat. Bardzo dobrze, że zdecydowano się na lokalizację kinową, gdyż trudno wyobrazić sobie szepty Almy, czy meldunki żołnierzy przełożone na nasz język. Po angielsku brzmi to tak jak powinno – wyjątkowo klimatycznie. Warto w tym miejscu wspomnieć również o pewnej niedogodności związanej z instalacją gry. Otóż wymaga ona aktywnego połączenia z Internetem oraz posiadania (lub założenia) konta Steam. W jeszcze „ciekawszej” sytuacji są miłośnicy trybu multiplayer (o którym za chwilę), którzy dodatkowo muszą zalogować się poprzez aplikacje GameSpy.

Can I Play With Madness? O ile w trybie dla pojedynczego gracza możemy mówić o ewolucji, o tyle multiplayer doczekał się zmian wręcz rewolucyjnych. To niestety zła wiadomość dla wszystkich fanatycznych wyznawców Combata – nowy multi wyraźnie inny, widać wyraźne dążenie w kierunkach wyznaczonych przez mainsteamowe serie, takie jak Call of Duty. Wiele zmian wynika po prostu z nowej mechaniki walki - wspomniany brak leana, czy sprint zamiast biegu bez broni. Nowy multiplayer powinien za to ucieszyć wszystkich graczy, zniechęconych wcześniej przez urastające dla nich do rangi niepojętego wunderwaffe, mocno wyeksponowane elementy walki wręcz. Tym razem mamy do czynienia z wyraźnym naciskiem na taktyczną strzelaninę.

Paradoksalnie, gra sprawia wrażenie dużo bardziej dynamicznej, na co niebagatelny wpływ mają zapewne niebyt duże, choć trzeba powiedzieć, że przemyślane i ciekawie skonstruowane mapy. Zarówno ich budowa, jak i same tryby rozgrywki kładą wielki nacisk na współpracę graczy, zmuszając do obmyślania taktyk mających zapewnić przewagę naszemu teamowi. Sprzyja temu system trzech profili, które tworzymy przed grą, wyposażając postać w sprzęt kupowany za stałą pule punktów. Co jednak najważniejsze, między profilami możemy przełączać się płynnie nawet podczas jednej rundy, dostosowując w ten sposób nasze wyposażenie do aktualnej sytuacji. Balans w tej kwestii jest bardzo zadowalający, a koszt poszczególnych elementów wyposażenia (płacimy także za apteczki!) nie pozwala na stworzenie uniwersalnego superbohatera.

Najnowszy F.E.A.R. to gra, która powinna z pewnością podbić serca wszystkich miłośników cyklu. Tak naprawdę, poza multiplayerem, niewiele tutaj nowości. Możemy mówić raczej o odświeżeniu, solidnych faceliftingu i zagęszczeniu klimatu. Monolith wziął z pierwowzoru wszystko co najlepsze, poprawił kilka elementów na które narzekano przy poprzedniej odsłonie i dorzucił kolejne kilka ton klimatu i niedopowiedzeń. jeśli dacie się zaczarować i wciągnąć w świat podejrzanych eksperymentów ATC, przeżyjecie niezapomnianą przygodę z dreszczykiem. Jeśli nie – cóż, zawsze na pociechę zostaną wam całkiem cwane boty...

Materiał wideo