Opinia: Lubię kupować remastery

System dystrybucji gier wideo wygląda dziś zupełnie inaczej niż dziesięć lat temu. Przez ostatnią dekadę branża mocno ewoluowała, zdaniem wielu niekoniecznie w dobrym kierunku. Na porządku dziennym jest wydawanie niedokończonych gier. Bardzo często premierze danej produkcji towarzyszy wydanie aktualizacji, która likwiduje sporo błędów. Poza tym twórcy sukcesywnie wypuszczają łatki, by usuwać kolejne usterki czy też po prostu dopracowywać swoje dzieło, często także zmieniając niektóre mechaniki. Jednocześnie starają się zatrzymać graczy przy nim na dłuższy czas, serwując czy to darmowe, czy też płatne rozszerzenia. Takie wsparcie kończy się czasem rok, czasem półtora po debiucie tytułu, który wówczas zostaje wydany jeszcze raz, w pudełku ze wszystkimi patchami i DLC.

To, o czym zaraz przeczytacie, nie dotyczy produkcji From Software (ostatnio Bloodborne, a wcześniej Dark Souls II, Dark Souls czy Demon's Souls), a także Lords of the Fallen, czyli gier, które lubię przechodzić wielokrotnie na różne sposoby. Tęsknię za czasami, w których można było kupić grę, włożyć ją do czytnika, uruchomić, przejść i odłożyć na półkę, a twórcy wydawali ukończone produkcje i nie starali się zatrzymywać nas przy nich na dłużej; dopiero po czasie wydawali ewentualnie duże, pudełkowe dodatki. Wierzcie mi – bardzo lubię kończyć gry; lubię to uczucie, kiedy oglądam napisy końcowe i przypominam sobie najlepsze momenty, myślę o tym, co mi się podobało, a co rozczarowało. Zawsze oglądam napisy – to świetny czas na takie refleksje.

Zdaje sobie sprawę, że niewiele osób będzie podchodziło do remasterów w taki sposób. Ja jednak ze swej strony chciałbym zauważyć, że remastery niekoniecznie należy traktować jako zło i to, że autorzy próbują zarobić jeszcze raz na tym samym. To świetna alternatywa dla graczy z takim podejściem, jak moje. Chciałbym również poznać Wasze zdanie na ten temat. Możecie umieszczać swoje wypowiedzi w komentarzach poniżej.