Destiny - już graliśmy

Miałem okazję testować wersję alfa gry. Skromny fragment większej całości, obejmujący garść misji i dający możliwość zwiedzenia Wieży, czyli obszaru w którym podejmujemy rozmaite działania, gdy nie jesteśmy w akcji.. Muszę przyznać, że odpalanie gry z logiem Bungie na PlayStation 4 t o coś z pogranicza dysonansu poznawczego. Już jednak na samym początku zaczynają się elementy, które przypominają nam, że Destiny to świeży produkt z nowymi pomysłami. Wszystko zaczyna się bowiem od tworzenia postaci. Trzy klasy, trzy rasy (a może raczej warianty ludzkości), dwie płcie i sporo narzędzi do zmiany twarzy naszego alter ego. A przecież mamy do czynienia ze stzelanką FPP.

Okazuje się bowiem, że na obszarze Wieży -fortecy Strażników wzniesionej nad Miastem, czyli ostatnim azylem ludzkości na wyniszczonej Ziemi - gra przełącza się w tryb TPP, nasza postać nie nosi tam też hełmu. No i w Wieży możemy spotykać innych graczy, bo przecież nie jesteśmy ostatnim ze Strażników, a częścią większych sił. Tam też dokonujemy zakupu nowych elementów pancerza, nowych pukawek, a nawet pojazdów. Dysponujemy bowiem zarówno myśliwcem, jak i szybkim motocyklem antygrawitacyjnym, takim klasycznym ścigaczem. Coraz ciekawiej, prawda? W Wieży możemy też za zdobyte punkty wybrać sobie nagrody za podejmowanie wyzwań w trybach Crucible i Vanguard. Tak, trochę naleciałości z MMO, silny element współpracy między graczami, ale też i możliwość grania samemu - takie jest Destiny, hybrydowe i czepiące fajne elementy z rozmaity gatunków.

Testując grę zdecydowałem się zagrać najmniej typową z trzech klas postaci - moce, jakimi dysponuje Warlock mogą się nieco kojarzyć z biotyką z serii Mass Effect, w pewnym sensie to po prostu mag z typowego fantasy, tyle, że uzbrojony w nowoczesne pukawki. Jego słabą stroną jest oczywiście pancerz, wytrzymalszy posiada klasa specjalizująca się w zwiadzie, a najtwardszym dysponuje szturmowiec, tu zwany Tytanem. Poza zestawem specjalnych cech i różnicami w pancerzu, poważniejszych różnic i ograniczeń brak. Wszyscy wygarniają przecież z porządnych pukawek, nikt nie wymyślił, że jedna z klas będzie chodzić z wielkimi luśniami, a inna tylko z pistoletem. W Destiny najważniejsza jest dobra zabawa i dynamiczna akcja. Mimo poziomów doświadczenia i całego tego opisanego dopieszczania postaci, Destiny jest jednak strzelanką.

Część misji wymaga posiadania abonamentu PlayStation Plus, ale większość nie. Zresztą nawet w tych, na które wyruszymy samotnie, a nie w ramach trzyosobowej drużyny ogniowej, napotkamy jakichś innych graczy. Oczywiście do dwóch, bo misja trzyosobowa, ale nikt nam nie zabroni nieco się powspierać i na przykład wspólnie zapolować na bossa czy elitarne siły wroga. Po co się męczyć, skoro co trzy spluwy to nie jedna? Misje, które rozgrywałem, miały miejsce na powierzchni Ziemi, konkretnie zaś w Rosji. Zmierzyłem się z dwoma z czterech zapowiedzianych dotąd wrogich ras. Upadli to kosmiczni piraci korzystający chętnie z takich dobrodziejstw techniki jak drony bojowe. Banda agresywnych, sześciorakich humanoidalnych owadów. Drugi wróg był rodem z horroru: zombie, starożytna rasa która odpuściła sobie temat życia, ale dalej pustoszy wszechświat. Zwą ich Rojem. Walka z każdym z tych przeciwników była zupełnie inna. Jeśli idzie o podejście do Obcych ras, widać, że Destiny to młodsza siostra Halo.