GRID 2 to najgłośniejsza wyścigowa premiera tego kwartału. Po bardzo dobrzej ocenionej jedynce wydaje się, że kontynuacja serii staje przed trudnym zadaniem - poradzeniem sobie z wysokimi oczekiwaniami. Nasze pierwsze wrażenia dawały nadzieję na to, że gra im sprosta, co jednak z pełną wersją?
Znamy to skądś? Oczywiście. Już chyba większość gier wyścigowych wysiliła się przez ostatnie lata na podobny schemat. Chociażby seria ToCA: Race Driver była oparta dokładnie na tym pomyśle, ale gier wykorzystujących ten motyw było znacznie więcej - Project Gotham Racing 4, Forza Horizon, połowa ostatnich Need for Speedów czy chociażby pierwszy GRID. Jak prezentuje się kariera zaprezentowana w GRID 2? Dobrze, aczkolwiek słabiej niż się spodziewaliśmy. Czegoś w tym wszystkim brakuje. W PGR 4 też ścigaliśmy się w licznych zawodach na całej ziemi, ale cała gra wykonana została z prawdziwym rozmachem. Kariera z GRID 2 na tym tle prezentuje się średnio. Nie wciąga nas aż tak mocno, co więcej nie pozwala nam poczuć się, jak gdybyśmy mieli nad czymkolwiek jakąkolwiek kontrolę. W pierwszym GRID odpowiadaliśmy sami za podpisywanie sponsorskich umów, zatrudnianie kolegów do drużyny, kupno lub sprzedaż samochodów. W kontynuacji większości tych elementów jesteśmy pozbawieni. Decydujemy się na wybór konkretnych samochodów, ale praktycznie w całości usunięto aspekt ekonomiczny. Nie dość, że forsę wykłada za nas inwestor, to ponadto w całej grze pieniądze zostały niejako zastąpione liczbą posiadanych fanów i to właśnie ona prezentuje nasz postęp w rozgrywce. Nadal możemy wybrać sponsorów, ale ma to zdecydowanie niewielkie znaczenie - oferują nam tylko kilka rodzajów zadań, których wykonanie przynosi nam jedynie jeszcze więcej fanów. Zresztą od pewnego momentu przestaliśmy już nawet zwracać na to uwagę, ponieważ liczba lubiących nas osób i tak podchodziła do dziesięciu milionów, a z każdymi kolejnymi zawodami zwiększała się o kilkaset tysięcy "lajków". 
Dzięki temu, że bierzemy udział w World Series Racing, mamy okazję ścigać się w różnych zawodach na całym świecie. Dyscyplin w GRID 2 jest całkiem wiele - od zwykłych wyścigów, przez pojedynki jeden na jednego (tzw. touge z poprzedniej części), drifty, zawody z checkpointami, jazdę na czas, eliminacje, aż po nowe "live routes" (zawody w których trasa naszych okrążeń jest modyfikowana na bieżąco) czy wyścigi "na wytrzymałość". Być może brakuje w tym wszystkim troszeczkę urozmaicenia, a nowości zrobione są na jedno kopyto, ale i tak jest całkiem nieźle. 
Szkoda jednak, że w przeciwieństwie do poprzedniej części nie możemy zdecydować o włączonych wspomagaczach. Wybieramy jedynie poziom trudności (bardzo niski, niski, średni, wysoki lub bardzo wysoki) oraz zniszczenia samochodu (wyłączone, wizualne, pełne). Nie możemy natomiast decydować o tym, czy korzystamy z kontroli trakcji, wspomagania przy hamowaniu czy linii wyznaczającej idealny tor jazdy. Tej ostatniej zresztą w grze nie ma w ogóle, co być może jest stratą dla najmłodszych graczy, gdyż z całą pewnością ułatwiała ona naukę kierowania. Pozostała część to już strata dla większości graczy i mam nawet wrażenia, że jest ona poważniejsza niż brak widoku z wnętrza auta, o którym tak wiele mówi się przez ostatnie tygodnie. Dla mnie ma to akurat niewielkie znaczenie, a równie dobrze bawiłem się prowadząc auto z kamery na masce samochodu. Widok z wnętrza aut zostawię sobie dla innych, bardziej rozbudowanych gier. 
To co z kolei jest w grze całkiem sprawnie to system flashbacków - czyli po prostu cofnięć czasu o kilka sekund, by móc naprawić swój błąd zamiast rozpoczynać grę od nowa. Codemasters byli pionierami tego pomysłu, nic więc dziwnego, że to oni zawsze wykonywali go najlepiej. Tym razem jednak trochę się pogubili. Co najważniejsze to fakt, że dostęp do tego systemu jest natychmiastowy i odbywa się bez żadnej zwłoki czy niepotrzebnych ekranów ładowania, dzięki czemu często już po dwóch sekundach kontynuujemy jazdę. Czasem zdarzy się jedynie, że kamera zwariuje i zapomina nam pokazać aktualną pozycję naszego wozu, ale przytrafiło mi się to jedynie dwukrotnie. Niestety poważniejszym niedociągnięciem jest brak możliwości dokładnego wybrania momentu, w którym chcemy wznowić jazdę - raz rozpoczętego procesu cofania czasu nie da się zatrzymać, ani przewinąć "w przód", ani też z niego zrezygnować. Gdy gra cofa akcję masz tylko jeden moment, by wznowić grę w danej chwili - jeśli się nie zdecydujesz akcja cofa się nadal - tak długo, aż dojedzie do swojego momentu granicznego, który ustawiony jest przy około 10 sekundach i to właśnie w tym momencie wyścig zostanie wznowiony. Często jest to przyczyną niemałych problemów. Ale ogólnie - to świetnie, że ten system się w grze znajduje. Dzięki niemu można jechać z gazem do dechy, bo przecież w razie jakiś problemów, wystarczy tylko nacisnąć jeden przycisk, a sytuacja (mniej więcej) zostanie naprawiona. 
Pozytywnie ocenić można także stronę audio. Silniki są głośne i ryczące, dzięki czemu wiemy, że prowadzimy sportowy samochód, a nie wózek widłowy. Muzyki praktycznie w grze nie ma, nie uświadczymy więc w niej soundtracku, który na długo pozostanie nam w pamięci - bywa to miłe, ale nie jest konieczne. Niespodzianką jest sprawnie wykonana polska wersja językowa. W główną rolę wcielił się w nim znany z TVN Turbo Adam Kornacki (to ten pan, który już nigdy nie poprowadzi Maserati). Pomimo braku odpowiedniego doświadczenia poradził sobie odpowiednio - zarówno jego głos jak i głos drugiego z aktorów biorących udział przy nagrywaniu zarejestrowane zostały odpowiednio dobrze. Bez polotu co prawda, ale dzięki temu uniknięto większych wpadek. Czasami kwestie pojawiają się w bezsensownych sytuacjach, ale jest to już winą gry, a nie ekipy spolszczającej. Co więc najważniejsze - nic nie zepsuto, dzięki czemu wcale nie trzeba krzywić się słysząc polskich lektorów. 
