Wiecie jak jest, odkładamy fajną grę na półkę, bo akurat wyszło coś innego, topowego. Przecież wrócimy do tego, ugryziemy z innej strony, za tydzień, no może dwa. Miesiąc? Rok? Święte nigdy?
Wiecie jak jest, odkładamy fajną grę na półkę, bo akurat wyszło coś innego, topowego. Przecież wrócimy do tego, ugryziemy z innej strony, za tydzień, no może dwa. Miesiąc? Rok? Święte nigdy?
Dajmy na to, zasiedliście niedawno do zabawy z grą NieSławny: InFamous 2. Zakończyliście główny wątek, jako świetlany bohater New Marais. Zamiast dalszego ganiania, do którego zachęca natura sandboxa, zaplanowaliście sobie rozegranie całości jako ten zły. Pomysł świetny, w zasadzie warto by jeszcze odkurzyć pierwszą część i w niej również zostać czarnym charakterem, tak dla lepszego wczucia się w klimat. Zresztą, kilka lat temu, kończąc grę InFamous właśnie to sobie obiecaliście... Pora zrealizować plany, bo obie gry są rewelacyjne. Tylko, że akurat na pólkach sklepowych debiutuje nowa część serii F.E.A.R.. Kasy trochę jest, cykl mocny, głupio przegapić premierę, nie?
Sam mam wiele takich rozgrzebanych gier. W zasadzie jakieś chore ilości. Wiem, że nie jestem statystycznym odbiorcą (pamiętacie pana Jana Statystycznego?), bo egzemplarze recenzenckie wymagają grania i recenzowania, lecz nie uszczuplania portfela. Poza tym jednak reaguje tak samo. Coś nowego wypiera coś starego, nawet jeśli to „stare” jest lepsze. Człek rzuca się na coś, jak – nie przymierzając – szczerbaty na suchary. No i starsze gry spadają z tapety. W głowie pozostaje postanowienie – kiedyś tam wrócę. Kiedyś jeszcze raz odwiedzę Racoon City. Kiedyś ponownie podbiję Europę w Medieval II: Total War. Kiedyś uczynię stolarza królem w The Guild 2.
Piszę ten felieton, siedząc w busie z kilkunastoma przedstawicielami i przedstawicielkami branży. Dziennikarze i marketingowcy. Gracze uzależnieni. W zasadzie każde z nas ma jakieś gry, do których miało wrócić, a nie wróciło. Taki Plushowy (aka Leviathan), kiedyś gram.pl. dziś Imperium Gier, na przykład „na pewno” wróci kiedyś ze mną do multi w Crusaders Kings, które zaczęliśmy jeszcze w czasach istnienia pierwszej edycji polskiego GameStara. Ekipa z Onetu i Agory połączona węzłem małżeńskim i nazwiskiem Serafin, ma też swoje gry do powrotu. Sławek zaszalałby w Vampire the Masquerade: Bloodlines Malkawianem (Gangrela i Tremere ma za sobą), a jego żona, Aśka (Neithe), z radością wróciłaby do Knights of the Old Republic – aby wreszcie skończyć tę świetną grę choć raz (coś przerwało, skończyć się nie dało). Doombek z Gaminatora od dawna „wraca” do Brutal Legend i pierwszych dwóch części Halo. Cudzysłów chyba mówi za siebie… Żonaty i dzieciaty Cermit z Cenegi od dawna żałuje (i ciężko mu to naprawić), że nie dokończył Fallout: Tactics, gry, którą pokochał z całego serca (jak i całą serię na „F”). Jak myślicie, dokończy?
Możecie mnie obsobaczyć, że tylko rozgrzebałem temat. Możecie powiedzieć, że zawsze kończycie gry na kilka sposobów, ignorując nowe potencjalne hity. Nie będę się kłócił. Mam na liście około pół setki gier, do których chcę wrócić, ale coraz bardziej czuję, że się oszukuję. Patrzcie – jestem szczery – może i wy opowiecie o grach, w które jeszcze „na pewno” zagracie? Ja tymczasem zmierzam do Pragi i zbieram argumenty od kolegów i koleżanek z branży. Skonfrontujemy swoje podejścia do tematu?
