Magiczne słowo „embargo”... Na szczęście minęło, możemy więc spuścić ze smyczy Myszastego, który podzieli się z Wami wrażeniami z rozgrywki w Dragon Age II.
Magiczne słowo „embargo”... Na szczęście minęło, możemy więc spuścić ze smyczy Myszastego, który podzieli się z Wami wrażeniami z rozgrywki w Dragon Age II.
Prezentacja Dragon Age II w ramach monachijskich konferencji Electronic Arts ucieszyła mnie z dwóch powodów. Po pierwsze bowiem, wreszcie dostaliśmy do ogrania nie jeden wyznaczony poziom z zablokowaną większością opcji, ale niemalże całą grę. Po drugie zaś, oprócz stanowisk konsolowych, znalazła się także przynajmniej identyczna liczba pecetowych. Co ciekawe, to właśnie one cieszyły się największym zainteresowaniem, a większość była nawet przez cały czas trwania imprezy zarezerwowana. Na szczęście jakiś wewnętrzny głos podpowiedział mi, by jako pierwszą zaatakować salę z Dragon Age II. Dzięki temu udało mi się znaleźć wolną grę w wersji na peceta i spędzić przy niej odrobinę czasu.
Kiedy zasiadałem przy komputerze, Mike Laidlaw wczytywał właśnie jeden z zawczasu przygotowanych zapisów. Zapytał mnie, czy grałem w pierwszą część Dragon Age i czy jestem gotowy na starcie z naprawdę twardym bossem. Kiedy odpowiedziałem, że owszem i to nawet na pamiętnym „Warden’s Quest”, nagle zaczął się śmiać i po chwili rzucił: „No tak, krasnolud z polskiej drużyny!”. Najwyraźniej pewny mych umiejętności zostawił mnie sam na sam z grą. Walka zakończyła się porażką.
Zostawiłem więc nieszczęsnego bossa i zagłębiłem w karty postaci, ekwipunek i drzewka umiejętności. Choć wizualnie interfejs nie przypomina niemalże w ogóle tego znanego z pecetowej wersji Dragon Age: Początek, bardzo szybko daje się dostrzec, że znakomita większość statystyk nie uległa większej zmianie. Znów mamy do czynienia ze znanymi wcześniej podstawowymi współczynnikami, po raz kolejny jedynie część z nich jest kluczowa dla konkretnych klas postaci, jednocześnie przekładając się na poziom wytrzymałości, czy żywotności. Wspominając o interfejsie, powiem jeszcze, że choć nowy wydaje się być bardziej przejrzysty i intuicyjny, to jego toporny design zupełnie nie przypadł mi do gustu. Ciekawą nowinką są natomiast w Dragon Age II specjalne przyciski, pod które automatycznie przypisane zostają najbardziej popularne mikstury. Nie musimy więc pracowicie przekładać ich na pasek każdej postaci; jeśli je posiadamy, są od razu dostępne w specjalnej jego sekcji.
Wróćmy jednak do mechaniki. Bardzo poważne zmiany nastąpiły bowiem w systemie umiejętności. Wciąż mamy podział na kilka kategorii (np. walka z tarczą, czy magia ognia), jednak jest on teraz dużo lepiej moim zdaniem przemyślany i zupełnie inaczej skonstruowany. Sporo czasu spędziłem analizując tę kwestię i muszę powiedzieć, że najwyraźniej BioWare wyciągnęło wnioski z krytycznych wypowiedzi graczy. Po pierwsze bowiem, każdy z bohaterów ma dostęp do ośmiu drzewek rozwoju w zależności od klasy (a także samej postaci, w przypadku BN). Sam podział też sprawia wrażenie znacznie bardziej sensownego, skupiając się na różnorodnych specjalizacjach. Na przykład walka z tarczą nie oznacza od razu pakietu umiejętności związanych z kontrolą pola bitwy, podzielona jest natomiast na dwie podgrupy – obronę i ataki z użyciem tarczy.
Nie samymi statystykami jednak erpeg żyje. O walce wspomniałem już nieco na początku, teraz czas na kilka wniosków i obserwacji. Zgodnie z zapowiedziami BioWare, walka w Dragon Age II jest dużo bardziej widowiskowa, niż poprzednio. Niekiedy aż do przesady. Efekciarskie skoki, uniki i inne temu podobne akcje bawiły przez jakiś czas, potem zaczynając jedynie denerwować. Szczególnie, kiedy zauważamy, że nasz łotrzyk, wykonując jeden ze swych popisowych numerów zacina się na skale, czego na pewno nie uczyniłby, po prostu podbiegając do przeciwnika. Nieźle natomiast wyglądają specjalne ciosy kończące żywot któregoś z wrogich zawodników, choć nie widywałem ich zbyt często – być może odpalają się wyłącznie przy trafieniach krytycznych.
Spokojnie mogą też spać miłośnicy aktywnej pauzy i swobodnej kamery. W pecetowej wersji mamy zarówno możliwość znacznego jej oddalenia, jak i włączenia tak zwanego widoku taktycznego. Ponadto odniosłem wrażenie, że poprawiono także samą pracę kamery, którą teraz operuje się znacznie wygodniej i bardziej intuicyjnie. Dodam tu jeszcze, że choć walka ze wspomnianym bossem była trudna i wymagająca, o tyle zwykli przeciwnicy – a nawet całe ich hordy, z którymi zmierzyłem się na wybrzeżu – nie sprawiali zbyt wielkiego problemu. Wniosek jest prosty – Dragon Age II rozpocznę zapewne na wyższym, niż normalny poziomie trudności.
Same dialogi, wyrwane najczęściej z kontekstu (wszak miałem kilka zapisanych przez twórców gier) jakoś nie poraziły mnie w żadnym stopniu. Ot, zwyczajne, standardowe rozmowy. Być może nie trafiłem po prostu na sytuację, w której twórcom udało się rozwinąć skrzydła – były to głównie rozmowy z zamieszkującymi miasto Kirkwall postaciami, od których otrzymałem kilka pobocznych zadań. Te również nie powalały jakoś oryginalnością, choć kilka z nich miało potencjał. O tym wszakże przekonać się nie mogłem. Wiecie, ten wredny staruszek Czas...
Z drugiej strony, pod względem graficznym Dragon Age II nie zrobił na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia. Być może była to wina siedzenia z nosem w ponad czterdziestocalowym telewizorze, jednak trudno mi było pozbyć się wrażenia, że część tekstur i modeli (nie licząc twarzy), wyglądała lepiej w pierwszej części gry. Dodatkowo, jak na jedno z największych miast na wybrzeżu, wręcz świeciło pustkami. Być może wynikało to z jakichś przyczyn fabularnych, jednak nie zmienia to faktu, że Kirkwall było przeraźliwie puste. Kilku strażników, kilku kupców... i nasza drużyna. Mam nadzieję, że to wina wczesnej wersji gry, do której wrzucono jedynie część istotnych dla rozgrywki postaci.
Na koniec kilka luźnych spostrzeżeń, dotyczących paru aspektów gry, które udało mi się zauważyć podczas zabawy lub dowiedzieć o nich od Mike’a.
