Trend znacie i pewnie go nie kochacie. Kampania dla pojedynczego gracza na kilka godzin mało komu wystarcza. Mówi się ogólnie o tym, że to już taki nowy standard. Cóż, zależy gdzie spojrzeć i jak spojrzeć...
Trend znacie i pewnie go nie kochacie. Kampania dla pojedynczego gracza na kilka godzin mało komu wystarcza. Mówi się ogólnie o tym, że to już taki nowy standard. Cóż, zależy gdzie spojrzeć i jak spojrzeć...
Z okazji pierwszego kwietnia, firma CD Projekt RED zapowiedziała nową grę - BARD: Królowe w Opałach. W informacji prasowej znalazł się też następujący fragment : Podążając za aktualnymi trendami w branży gier komputerowych, tytuł będzie oferował bardzo krótką fabułę. Cóż, żart jak żart, całkiem celny sarkazm wręcz, ale... coś mi w tym zazgrzytało. Niby zgadzam się z tym, iż taki problem istnieje. Jednocześnie czytając to tkwiłem gdzieś pomiędzy kampanią (akurat multiplayer, ale poza udziałem ludzkiej inteligencji identyczną z trybem singleplayer) w Total War: Shogun 2 i kampanią w Disciples III: Wskrzeszenie - Hordy Nieumarłych. W obu miałem na liczniku po kilkadziesiąt godzin, a po sąsiedzku czekała ikonka odpalająca finalną edycję gry Europa Universalis III (tę z czterema dodatkami). Czyli robota na przynajmniej sto godzin, częściowo rozgrzebana i odłożona na bok, bo tego pakietu na naszym rynku jeszcze nie ma. Faktycznie, trzy gry z tych coraz krótszych...
Jedziemy dalej - budynki i scenerie to mały pikuś, bo nie da się ich zbliżyć na tyle, by zobaczyć każdą cegłę i każdy gwóźdź wbity w szyld gospody (a tego oczekujemy od dobrego współczesnego cRPG). Ich drzwi nie potrzebują być animowane, a poza figurkami wojsk (czyli bohaterów lub wybranej jednostki z grupy) nie ma jakichś postaci zaludniających świat. Taka mapa wymaga znacznie mniej pracy niż poziom w grze akcji czy cRPG. Jednocześnie umieszczono na niej mnóstwo wrogich wojsk, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć, a każda bitwa to nowe wyzwanie taktyczne i nowa zabawa. W sumie wysprzątanie tego i zrealizowanie wszystkich zadań trwa ładnych parę godzin. No i takich map w ramach kampanii mamy kilka sztuk, prawda? Relatywnie niskim kosztem programistycznym zapewniono nam kilkadziesiąt godzin zabawy.
Teraz mapy. Strategiczna jest jedna, bez możliwości robienia potwornych zbliżeń. Ta jedna jedyna mapa wystarcza do stworzenia gigantycznej kampanii, a w zasadzie kliku, za sprawą interakcji miedzy klanami za każdym podejściem różniących się od siebie i niosących inne wyzwania. No i dostajemy do wyboru sporo frakcji. Tak, gramy na jednej mapie kilka, kilkanaście razy po kilkadziesiąt godzin i nie czujemy znużenia. Bo nasze oczekiwania i wyzwania polegają na czym innym. Taktyczne mapy to między innymi twierdze. Nikt nie będzie wieszał psów na twórcach za to, że stoczy ileś bitew w podobnej scenerii - a za recycling lokacji wszyscy sekowaliśmy BioWare i ich Dragon Age II.
Pradawne cRPG opierały sie o statyczne widoki z oczu postaci, czyli obrazki tego, co widać naprzeciwko, z tyłu i z obu boków. Ruszaliśmy się z pola na pole, a kwadratów owych były tysiące. Obrazków było znacznie mniej, ale nikogo nie raziło, że większość miast wygląda tak samo i jest tak naprawdę jakimiś labiryntami bez życia na ulicach. Później nadeszła epoka rzutu izometrycznego, czyli czasy, do których większość graczy odwołuje się mówiąc o "wzorcowych" cRPG. Weźmy więc klasyka - Fallout 2. Mapa strategiczna to banał, chwila pracy. Poza nią są lokacje, w których działamy. Te unikatowe i te wynikające ze spotkań losowych. Przecież jeśli idzie o te drugie, recycling odchodził na całego - ile razy byliście w tej samej jaskini czy obok tej samej farmy? A detali nie trzeba było wiele, bo - znowu - wielkich zbliżeń nie dało się zrobić. Problem animacji twarzy nie istniał poza okienkami dialogowymi. Tak, było prościej, znacznie prościej.
Każdy budynek, każde wnętrze musi zostać wycyzelowane jak zegarek szwajcarskich mistrzów. Każda zaś zmiana i każdy dodateczek musi następnie przejść testy zgodności z całością. Kiedyś mapę w grze akcji robił jeden człowiek. Potem dziesięciu. Dziś będzie tego i z pół setki. Jedna grupa projektuje, druga teksturuje, trzecia dodaje obiekty interaktywne, czwarta testuje owe obiekty pod kątem fizyki i zniszczalności. Kolejni ludzie zajmują się implementacją i testami. Ktoś jeszcze musi stać z harmonogramem i pilnować, by prace nie trwały wiecznie. Armia ludzi, z których każdy pobiera wynagrodzenie. Jak długo można ich trzymać w studiu nie wydając gry? Kogo na to stać?
